Gary Clark Jr. - Blak and Blu (2012)

Ik moet zeggen dat ik uitkijk naar het (major label) debuut van deze rock- en voornamelijk blueszanger. Bright Lights kende ik al van vorig jaar, en was wat mij betreft één van de betere nummers uit 2011. De nieuwe single Ain't Messin' Around spreekt me wat minder aan, maar ik heb desondanks alsnog hoge verwachtingen! Nu maar hopen dat de beste man wat meer bekendheid in de Benelux zal verwerven...

Wat een belachelijke plaat zeg. Het rock/blues gedeelte is aardig te doen maar de hiphop variaties zijn schrijnend. Blu die toch al niet echt geweldig is en soms pakkende dingen doet laat het ook hier weer behoorlijk afweten. Sommige combinaties lijken wel Linkin Park nummers. Gauw vergeten dit.

Heel verwarrend album. Alles tussen de Black Keys en Craig David in, met een overgang tussen nr. 6 en 7 die de spagaat duidelijk maakt. Nr 9 is trouwens ook weer van een heel ander slag. Op zich leuk geprobeerd, maar het valt als los zand uit elkaar.
Volgens mij probeert hij de hele discografie van Lenny Kravitz op één album samen te vatten. En ik was nog wel zo getriggerd door Bright Lights. Jammer de bummer.

Naast de recentste van The Black Keys heeft hij het afgelopen jaar ongetwijfeld ook Channel Orange aangeschaft. Gary Clark Jr. heeft geen ooglappen op en weet, ondanks zijn terugkijkend bluesgeluid, wat er gaande is in het huidige muziekwereldje. Het is altijd mooi als een artiest zich vanuit gevarieerde hoeken kan laten inspireren, het ware talent zit echter in de verzoening van die verschillende referenties, om je eigen geluid duidelijk vorm te geven. Op dat vlak wordt het groen achter de oren van deze artiest zichtbaar.

Blak and Blu is opgebouwd uit brokstukken hippe r&b-funk, retrosoul en uitgesponnen bluesrock, maar er is geen lijm die het geheel in stand houdt. Genoeg brokken hebben voldoende te bieden om het album toch niet meteen links te leggen. Zo knalt de soulvolle bluesopener Ain’t Messin’ ‘Round er lekker in en wordt het titelnummer tof en modern uitgewerkt zonder zijn traditionele waarden te omzeilen. Het energiepeil van deze muziek zit grotendeels goed. De nummers apart beschouwd zitten ook prima in elkaar, maar zijn vaak net niet sterk genoeg om een vuist te maken. De nummers die de 5 minuten overschrijden laten daarbij een beetje te veel van het goede horen, met een gitaarsolo te lang of de drumbeat te langdradig. Het album mist duidelijk een goed plan, waardoor de songs niet optimaal uitgewerkt zijn en het album bovendien de songs niet optimaal tot hun recht laat komen. Twee belangrijke punten die het overduidelijke talent van Gary Clark Jr. niet overduidelijk laten overkomen.

Qua pure songwriting zit het best goed met de man, maar zijn verschillende invloeden werken op Blak and Blu tegen hem. Het blijft mooi om je vanuit gevarieerde hoeken te laten inspireren, maar om een allegaartje te voorkomen moeten er keuzes gemaakt worden. Niet om een artiest in een hokje te kunnen steken, laat dat duidelijk zijn, maar gewoon om een consistenter album te bekomen. Gary Clark Jr. heeft de goede bouwstenen, het is de constructie die wat te wensen overlaat.

Bright Lights is toch wel een erg lekker nummertje hoor. Misschien wel beter dan het beste nummer van The Black Keys dit jaar.

YouTube - Gary Clark Jr. - Bright Lights [Official Music Video]

Verder is de openingstrack goed, de rest van de nummers zijn redelijk tot aardig. Ik hoor hier en daar wat Prince.

When My Train Pulls In

Voor de rest ben ik dit album helemaal aan het beluisteren en het bevalt me tot nu toe zeer goed.


Alleen Please Come Home heeft het geluid van een Prince nummer, maar heeft ook een hoog Manhattans-gehalte. Op de overige nummers hoor ik geen Prince-achtige trekjes.

Had de plaat besteld bij Velvet. Ik heb m toch maar weer afbesteld ten faveure van Nick Cave.
Na een paar luisterbeurten moet ik toch concluderen dat het geheel wat tegenvalt.

Een vreemde plaat, zoals meerdere concluderen. De rockende nummers klinken zo nu en dan heerlijk, zeker als de meneer met zijn gitaar gaat pielen. Maar die Alain-Clark-achtige nummers vallen behoorlijk uit de toon, zeker als je daarvoor een gitaar solo van 2 minuten hebt gehoord. Maar nummers zoals When My Train Pulls In, Numb en Bright Lights zijn toch wel de moeite waard om deze plaat een keertje op te zetten. De vergelijking met de Black Keys is vrij logisch, alleen klinkt hier alles wat aangedikt, meer gelikt.

Ik vind de combinatie van nummers juist heerlijk. Beetje Hendrix, Black Keys, Kravitz, Legend, Gaye, etc. Ja, van alles wat. Maar dat maakt Gary Clark ook zo geweldig. Album verveelt me geen moment. Gaan we vast nog veel van horen van deze man.

Alleen als Giel Beelen het ook vet vindt.

Giel wat vind jij?

Ik heb hetzelfde als koel. Snap niet geheel het commentaar, tenzij je niet van de stijlen houdt die Gary op het album heeft gezet. Nu is er een keer een artiest die erg divers in stijlen is, is het nog niet goed... . Anyway, veel te ontdekken in het album en eigenlijk geen zwakke momenten te vinden.

Veel verschillende 'inzichten' van MuMe gebruikers bij dit album van Gary Clark jr. Moet toch ook wel even wennen aan de verschillende stijlen op dit album. Slecht is het zeker niet. Alleen het nummer 2 When my train pulls in maakt het album al dik de moeite waard. Wat een heerlijk blues rock nummer is dat zeg. Intro wat zo een nieuwe song van Led Zep zou kunnen zijn, Joe Bonamassa in het midden stuk en een solo van wijlen Jimi H. Zo goed. Score volgt na enkele keren het hele album te hebben gehoord.

Op "Blak and Blu" laat Gary Clark Jr. een veelzijdig en gevarieerd en uitgewaaierd geluid horen. Je kunt dit interpreteren als wispelturig, wisselvallig of inconsistent, maar ik zie dat toch echt anders. Laat ik voorop stellen dat de gitaargedreven nummers echt mijn voorkeur genieten. Maar ik beschouw de uitstapjes naar de soul, R&B en hip-hop als de rustpuntjes tussen al het gitaargeweld door. Want gitaarspelen, dat kan Gary Clark Jr. De opener "Ain't Messin' 'Round" en met name het tweede nummer "When My Train Pulls In" zijn direct raak. Wat een energie en wat een gruwelijk vet gitaargeluid. De vergelijkingen met Jimi Hendrix zijn al gemaakt en ik moet zeggen dat zijn gitaargeluid wel iets heeft van dat gruizige en rauwe van Hendrix. Ondanks dat Clark geweldig speelt, vind ik Hendrix toch echt wel van een andere orde. Op "Third Stone from the Sun/If You Love me Like You Say" eert hij op een respectvolle wijze de meester. Na een paar keer luisteren van "Blak and Blu" moet ik gewoon vaststellen dat Gary Clark Jr. de blues heeft versneden naar zijn eigen maatstaven, er een flinke portie rock aan heeft toegevoegd, en er af en toe een sausje van soul, R&B en hip-hop overheen giet. Deze mengelmoes smaakt dus heerlijk.

@Ronald 5150 Wederom een mooie en treffende recensie. Carry on

Wat een heerlijke plaat zeg, niet alles vind ik even lekker maar zitten wel echt een hele set mooie tracks. Toffe solo's ook, trouwens

Wat een overgewaardeerde hype zeg. Een neger pakt een gitaar en iedereen staat al te klappen. Fijn dat het weer eens gebeurt hoor, maar meer dan een middelmatig plaatje van een goede gitarist en een matige songwriter hoor ik niet.
De nieuwe Hendrix zeggen ze dan...tsss

Nou de plaat is al vanaf oktober uit en heeft nog maar 20 stemmen. Dus om dit een hype te noemen, gaat me wat ver. Hij stond wel in DWDD, dat wel. Voor de rest sluit ik me wel aan bij je reactie en bij eerdere minder enthousiaste reacties. De eerste 2 nummers kunnen er nog mee door. Maar wat volgt is het ene zouteloze probeersel na het andere. De rocknummers kunnen beter door echte rockers gedaan worden, de R & B nummers beter door echte R & B artiesten. Het bluesgevoel, wat ik wil horen als er bij genre "Blues" staat voel ik als toch redelijk kenner al helemaal niet. Behalve bij het laatste nummer Next Door Neighbour Blues. Dat is dan ook het enige positieve aan deze plaat: hij opent goed en eindigt prachtig, hij kan het dus wel. Daartussen zit een klein uur doffe ellende. Stuurloos en emotieloos.

Fantastisch om te zien hoe deze plaat zo verschillend wordt beleefd. Dat maakt muziek juist zo interessant. Ik blijf het een heerlijke plaat vinden.

Ik vind het ook een heerlijke plaat. Vooral de wat stevigere tracks, maar Gary Clark Jr is ook als soulzanger prima op dreef.

Lees mijn volledige recensie op:
De krenten uit de pop: Gary Clark Jr. - Blak And Blu - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Erwin

Zelfs z'n titel is gejat.

Na het horen van het schitterende nummer 'When my train pulls in' heb ik meteen de hele cd maar op de gok besteld. Iets wat ik niet vaak doe op basis van één nummer maar ik was echt laaiend enthiousiast. Iemand die zo'n heerlijk stuk bluesrock ten gehore kan brengen kan geen slechte cd uitbrengen. Maar helaas... na het hele album gehoord te hebben op Youtube heb ik mijn bestelling toch maar weer geannuleerd.
Op de nummers 'When my train pulls in' en 'Bright Lights' na vind ik als blues/rock liefhebber hier helemaal geen zak aan. Ok, het nummer 'Numb' heeft ook nog wel een heerlijke riff maar voor de rest krijg je veel te veel soulachtig geslijm en zelfs mierzoete R&B voor je kiezen met als absoluut dieptepunt het nummer 'Things are changing', wat zo van een kwijlbak als R. Kelly afkomstig had kunnen zijn.

Een veelzijdige artiest artiest met onmiskenbare talenten. Dat is Gary Clark toch zeker wel en ik kijk uit naar meer van zijn blues(rock) werkjes, maar dit album is als geheel veel te mager voor een bluesrock liefhebber als ik. De variatie aan stijlen mixt ook voor geen meter als je het mij vraagt.

2,5*

Afwisselend, veelzijdig, vette sound, retro; allemaal helemaal waar. Ik vind in ieder geval een prima plaat, 1 van de beste van 2013 als je het mij vraagt.

Gary Clark Jr. is een veelzijdig muzikant, dat laat hij hier wel zien. Hij springt van de tak op de tak in zijn album. Van anti-glazuur R&B zoals Please Come Home tot lompe fuzz beukers zoals een nummer als Numb. Hij probeert van alles uit. Dit is op te vatten als veelzijdig, afwisselend. Persoonlijk zie ik het meer als gebrek aan lijn in het album en is het meer een verzameling van liedjes. Aan de andere kant laat hij veel kanten van zichzelf zien en ben ik er van overtuigd dat hij een erg goed album kan maken, maar dat is deze niet.

Erg wisselende reacties op dit album en ik kan dat wel begrijpen. Clark Jr. laat verschillende stijlen horen, weliswaar altijd met de blues als basis, die nog niet helemaal als geheel klinken. Soms zijn de overgangen wel erg groot, zoals van Numb naar Please Come Home. Hier is zeker nog de nodige verbetering te halen.
Toch vind ik dit een zeer goed album, omdat ik alle nummers goed tot zeer goed vind en Clark Jr. is een geweldig gitarist. Dat laat hij gelukkig in veel nummers wel horen. Ja, zelfs The Life vind ik best goed te pruimen. Gary Clark Jr. valt te prijzen omdat hij een hedendaagse interpretatie van de blues geeft. Wat ik wel hoop is dat hij niet dezelfde fout als John Mayer gaat maken, namelijk voor de makkelijke weg kiezen en zijn stijl steeds meer richting nummers als The Life en You Saved Me gaat verplaatsen. Dat zou zeer jammer zijn en een verkwisting van zijn talenten. Ik hoop maar dat hij dat niet doet en dan zouden zijn volgende albums wel eens nog beter kunnen worden dan deze.

Duidelijk een artiest die nog aan het zoeken is wat hij precies wil. Individueel zijn een aantal nummers van hoog niveau (wat mij betreft vooral Bright Lights en When My Train Pulls In) maar de samenhang ontbreekt nog compleet op dit album. Clarke Jr moet een richting kiezen of platen gaan maken met een bepaald thema, maar veelbelovend is het absoluut

Of juist allang eruit is, door zich niet in een bepaalde categorie te plaatsen.
Samenhang is er wel, alleen niet qua stijl en dat is mijns inziens een mooi resultaat.

Zo kun je het ook zien, maar voor mijn gevoel zitten er gewoon te grote overgangen tussen de verschillende nummers om het album als een geheel te zien. Daarom dat ik ook zei dat hij mischien albums met een thema kan maken om zo toch alle verschillende stijlen te blijven doen

Gooi vier nummers eruit en je hebt een prima plaat. Helaas staan die vier nummers erop en zijn die bar slecht. Led Zeppelin wist diverse stijlen op één album wel tot één geheel te smeden. Clark jr. (nog) niet. Schoenmaker blijf bij je leest. Het is niet iedereen gegeven diverse stijlen aan te kunnen.

Dit is hoe naar mijn inziens een album moet zijn!
Ik snap dat mensen het wisselvallig noemen door de uitstapjes maar ik moet toegeven ik vind het heerlijk. Ik ben een enorm grote bluesrock liefhebber en daarom zijn uiteraard Bright Lights ( Live echt géweldig!), Numb en When My Train Pulls In de beste nummers. Maar ik heb altijd moeite gehad met albums om ze helemaal af te luisteren en dat lukt door de veelzijdigheid van dit album altijd met gemak.

Daarnaast zijn nummers zoals Blak and Blu op zichzelf geen fantastische nummers maar het is zo'n lekkere opmaat naar Bright Lights toe dat ik Bright Lights niet meer kan luisteren zonder het R&B-achtige met gekke/vette solo Blak and Blue eerste te hebben geluisterd. Zelfs daar is over nagedacht Ook is The Life gewoon een poppyplaat die by far the Guilty Pleasure is op dit album en zelfs dat vind ik niet erg. De afwisseling is zo lekker op dit album dat het boeiend blijft. Ook als je denkt dat Gary doorgaat naar de meer soulkant beukt hij er weer een lekkere bluesrock song in. Ik hou er van zoals jullie kunnen merken Maar als je vol een bluesrock plaat verwacht is dit niet het album waar je naar opzoek bent.

Een heel goed album van een onderschatte zanger.