Biffy Clyro - Opposites (2013)

Dit klinkt zo cliché, dat je bijna zou denken dat het Amerikanen zijn. Kende ze voor kort niet echt. Alleen van dat ene tenenkrommende radio-hitje. Het mag voor mij wat minder glad en gelikt klinken, af en toe een scheur uit de bocht, falsetto'tje. Niets van dit alles helaas. Muziek voor de saaie perfectionisten zullen we maar zeggen

Er zijn wel 2 albums in het genre "rozekoekrock" die ik wel kan verdragen. Tips voor fans van Biffy:

Vega4 - You and Others (2006)
Blue October - Foiled (2006)

Dat hoefde je mij niet uit te leggen

Tip ze dan maar Foo Fighters.. Biffy Clyro lijkt daar als 2 druppels water op. Luister jij Pocket maar eens goed. Had zo van Foo Fighters kunnen zijn.

Foo Fighters?

Dat hoor ik er echt niet in. Ik vind Pocket een heel matig popliedje. Foo Fighters is een stuk harder dan Biffy Clyro.

Haha ja Foo Fighters spelen het harder in. Instrumentaal zou het zo van Foo Fighters kunnen zijn (soort gitaar geluid, waarschijnlijk speelt Dave Grohl op dezelfde gitaar als de frontman van Biffy Clyro). Het is wel minder hard dan Foo Fighters maar het is sowieso de softere variatie van FF

Ik weet ook niet of ik de 80 minuten ga volhouden, maar kan nu toch al wel melden dat ik het openingsnummer fenomenaal vind, en dat de rest me vooralsnog eigenlijk ook beter bevalt dan ik aan de hand van de huidige comments had verwacht... Maar ik snap al wel de mensen die bij een dubbel cd op wat meer variatie en avontuur hadden gehoopt.

Eindoordeel laat geheid nog even op zich wachten....

Dju. Ik download het album op iTunes, kon kiezen tussen de gewone en de luxe-editie (4€ extra). Te snel gekeken en gedacht dat het enige verschil een making-of-filmpje en een bonus-track is, maar blijkt dat ik maar 14 nummers heb... Geen "A girl and his cat", "The fog", "Little hospitals", "Pocket", "Accident without emergency" (dju!) en geen "Woo woo". Er waren dramatischere 6 nummers om weg te laten, maar toch: opletten!

De cd Opposities is mijn eerste echte kennismaking met de muziek van Biffy Clyro.
Op verscheidene muzieksites heb ik vaak vernomen dat ze tegenwoordig een poppy richting zijn opgegaan en het daarom niet loont om de muziek alsnog te checken.
De muziek zou erg zoetsappig zijn maar ik ben aangenaam verrast.
Ondanks de redelijk poppy en catchy melodieën vind ik de meeste nummers toch fijn in het gehoor liggen. Ze hadden het alleen beter bij één cd kunnen laten i.v.m. de hoeveelheid fillers die op het dubbelalbum staan. Als liefhebber van hardere muziek zijn het ook de hardere nummers die er voor mij uitspringen. The Joke's On Us, Modern Magic Formula en Little Hospitals zijn mijn favorieten. En Stingin' Belle met doedelzakken klinkt gewoon verrassend goed.

Geflipte maar geniale arrangementen. En dan toch zo catchy blijven klinken!

4,5*

Wat een fantastisch album. Hoogtepunt loopt vanaf seconde 1 tot het einde! Beste album van 2013 en voor degene die zeggen dat het wat minder gelikt mag: kijk het concert dat ze op Reading gaven even terug: Shirts uit vanaf het begin en rocken maar. Wat ben ik blij dat ik ze gezien heb op Rock Werchter!!

Ik vind dit album toch echt veel beter dan het cijfer en de meeste comments... Zitten voor een dergelijk lang album bijzonder weinig zwakke broeders tussen en het algemene niveau is gewoon erg hoog. Bakken met catchy, sfeervolle, lekker ruige en gewoon goed uitgewerkte nummers! Ik vind de sound echt te gek, en veel beter dan voorgangers van Biffy Clyro. wellicht dat dat juist fans van het eerste uur afschrikt, want het klinkt inderdaad allemaal een stukkie gepolijster dan voorheen. Maar ik vind dat bepaald niet erg.

*Verhoogd van 4 naar 4,5*

Fantastisch album, mooie afwisseling tussen rustig en hard. Kan hem draaien van nummer 1 tot 22 en dan weer bij 1 beginnen. Bijna alle nummers zijn sterk, de mindere nummers zijn de singles!! Live in 013 waren ze super, je ziet helaas wel dat de meeste mensen komen voor de singles, jammer.

In het begin waren de stemmen bij de meningen gemiddeld 2* en nu hebben 5 van de 6 laatste posters minimum 4,5 gegeven. Uiteindelijk komt kwaliteit bovendrijven, zegt men dan.

Volgens mij zijn de mensen die een lage score geven hier niet meer mee bezig, het is dus best logisch. Ik post meer berichten bij albums die ik goed vind dan bij albums die ik minder goed vind, die verlies ik na een tijdje uit het oog.

Dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken, maar ik had toch gehoopt dat je me wat in de waan zou laten...

Ik blijf dit maar draaien! Aanvankelijk vond ik het maar een rare plaat en stoorde ik me een beetje aan de inconsistentie van het geheel. Toch waren er genoeg aanstekelijke nummers die me steeds deden terugkeren naar Opposites. Nu, tig luisterbeurten later, is deze dubbelaar voor mij zo veel groter dan de optelsom van de losse nummers bij elkaar... De plaat is een gevoel geworden, een adrenalinerush, een achtbaanrit die de lucht uit je longen perst, je leegtrekt en je tenslotte vol energie weer bij het beginpunt afzet.

aah wat hou ik toch van dit album..
kan er geen genoeg van krijgen..
al hoop ik toch ook wel weer op een nieuw album.