IJslanders die Engels zingen.... het blijft een beetje emmeren vind ik (maar dat gaat voor meer niet-engelstaligen die dat doen op).
Het stoort niet genoeg om de aandacht af te leiden van het gebodene en dat is een mengelmoes aan folky popliedjes of getormenteerde, bijna Rufus Wainwright-achtige piano nummers (Fool's Mate) die soms zelfs wat bombastisch over the top dreigt te gaan (Happiness).
Soms zomers luchtig, soms lekker zwaarmoedig. Genoeg afwisseling dus. Zelf ben ik er nog niet achter of die afwisseling nu een pré is of juist een meesterwerk in de weg zit.