Vandaag is een box set verschenen van Trees met de twee LPs en veel extra's dat ook op een schijfje had gepast. Voor mij de kennismaking met de band en de muziek. Tot nu toe had ik heel weinig met de Britse folk van circa 1970. Meestal haak ik na een paar nummers af. Dat had ik bij mijn kennismaking er mee, midden jaren 70 en nu nog steeds.
Ik had geen idee wat te verwachten en dacht bij het eerste nummer: dat gaat niet lang duren. Dat deed het wel. Moeiteloos. Dat heeft een paar redenen, merkte ik. Ten eerste maakt Trees echt folk rock. Lead gitarist Barry Clark durft echt op pad te gaan. Ten tweede, de invloed van Jorma Kaukonen/Jefferson Airplane. Die is onmiskenbaar hoorbaar in het geluid van Clark en in de stijl waarop songs van Trees soms veranderen. Ten derde heeft de stem van Celia Humpris een paar intonaties en vermijdt zo het vaak drammerige van andere Britse folkzangeressen. Ten vierde, gekoppeld aan de Airplane, psychedelia is Trees niet vreemd. Ten vijfde, verweven de twee gitaren zich prachtig en weet de bassist ook heel vaak prachtige duiten in het zakje te doen. Door dit alles zit er een variatie in de muziek die ik mis bij de Britse folk bands uit die tijd (die ik ken).
Bias Bushell schreef een paar jaar later 'I've Got The Music In Me' voor de Kiki Dee Band. Toch een van de meest opwindende nummers uit 1974. Hij is de toetsenist die zo stoned uit zijn ogen kijkt op het live filmpje op You Tube. Veel later trad hij toe tot The Moody Blues. Qua zang van Boshell sluit ik me volledig aan bij
Droombolus.
Dat terzijde. Voor mij is Trees een prachtige ontdekking, ook 50 jaar na dato.
Het bovenstaande is een bewerking van een post op
WoNoBloG.