December 1979, de kerstvakantie begint. Het is koud, maar dankzij een krantenwijk en de nieuwjaarskaartjes die ik daarvoor zal gaan rondbrengen, kan ik sparen voor een eigen platenspeler.
Ook wordt af en toe Muziek Expres aangeschaft, waarin ik behalve over mijn favoriete bandje Quo over andere helden lees. Wervelende verhalen over Cheap Trick, Van Halen en de hausse aan new wavebandjes als Blondie, Lene Lovich, Fischer-Z, The Shirts en de Nederlandse New Adventures hebben mijn aandacht.
Deze namen halen de hitlijsten, waar ik ze op de enige popzender Hilversum 3 bij de Nationale Hitparade opneem, want daar praten ze niet door de liedjes heen. De VARA-dinsdag en KRO-woensdag helpen ook bij het ontdekken van al die nieuwe muziek, in iets mindere mate vind ik dat bij de VPRO en nieuwkomer Veronica.
Whatever You Want is dan al een grote hit geweest, vier weken #5 zelfs. Opvolger Runaway (dubbele A-kant met Living On An Island, maar die hoor je niet op de radio) doet het minder goed, maar vind ik nog leuker. Voor de vierde en laatste maal koop ik een album op cassette, uiteraard deze Quo.
Na één draaibeurt weet ik dat de band terug is bij waar ze goed in is. Verdwenen zijn blazers, overdadige synthesizers, dameskoortjes en disco. De toetsenpartijen van Andy Bown zijn passend. Het spannende intro van de titelsong kende ik, met zijn hakkende refrein wordt het lied zelfs door niet-hardrockers op school gewaardeerd. De rest van kant A is okay, zelfs ballade Living… is goed te doen.
Het is de B-kant waar Quo ouderwetse vorm bereikt. Come Rock With Me gaat over in Rockin’ On en wordt zo een lange track die fraai naar een climax toegroeit. Na Runaway (uptempo, bass vooraan in de mix, heerlijke melodie) en middenmoter High Fligher volgt de slotsong, die net als de opener van deze kant zo’n 6’40 duurt en zelfs uit vier delen bestaat. Na een mid-, up- en dan weer midtempodeel eindigt Breaking Away met een langzaam bluesje. De hoes van de cassette geeft slechts beperkte informatie, een recensie vertelt mij dat bandmaatje Bob Young daarin de scheurende mondharmonicasolo speelt.
Muziek Expres heeft echter meer nieuws: het zou zomaar kunnen dat dit de laatste Quo is! In het decembernummer schrijft het blad erover onder de kop "Stopt Quo ermee?" Ik schrik: hoezo dan? Nou, de hoes bevat allerlei hints hiernaar. De pinguin blijkt een symbool voor een figurant te zijn; de cover staat vol met filmsterren die dood of met pensioen zijn. Ook worden de teksten uitgespit: op Living… wordt uitgebreid geklaagd over het popsterrenbestaan (het eerste couplet alleen al) en in het refrein van Breaking Away kondigen ze zelfs letterlijk aan ermee te stoppen. Ook is “een merkwaardige promotiefilm gemaakt,” schrijft Muziek Expres. “Alsof er een document voor het nageslacht gemaakt moest worden...”
‘Hihihi,’ grinnik ik 42 jaar later, ‘hoe ver kun je er naast zitten?’ Tegelijkertijd weten we dat de voorspelling geen complete onzin was. De heren raakten uitgeput en verveeld van de eindeloze cyclus van liedschrijven-repeteren-opnemen-touren, onderbroken door talloze fotosessies en vooral uitspattingen, waarvoor menig ouder ons waarschuwde dat vooral niet te doen. Om belastingtechnische redenen wordt gewoond op het eiland Wright en opgenomen in het buitenland, zoals dit album: Wisseloord in Hilversum.
Twee albums in deze bezetting zouden volgen, de ballon liep inderdaad leeg. Gelukkig voor mij zou ik op mijn aan te schaffen platenspeler, wij zeiden toen nog pick-up, (de new wave of British heavy) metal gaan verwelkomen, plus nog veel meer new wave.