menu

Status Quo - Just Supposin'... (1980)

mijn stem
3,23 (75)
75 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Vertigo

  1. What You're Proposing (4:19)
  2. Run to Mummy (3:12)
  3. Don't Drive My Car (4:40)
  4. Lies (4:02)
  5. Over the Edge (4:32)
  6. The Wild Ones (4:03)
  7. Name of the Game (4:34)
  8. Coming and Going (6:32)
  9. Rock 'N' Roll (5:27)
  10. A B Blues * (4:32)
  11. Coming and Going [Writing Demo] * (3:53)
  12. Don't Drive My Car [Live at Le Mans 25/03/1981] * (4:31)
  13. Over the Edge [Live at Le Mans 25/03/1981] * (5:23)
  14. Something 'Bout You Baby I Like It [Live at Le Mans 25/03/1981] * (3:08)
  15. What You're Proposing [Live at Le Mans 25/03/1981] * (4:29)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 41:21 (1:07:17)
zoeken in:
avatar van Hans Brouwer
Middelmatig album met, wat mij betreft, 1 uitschieter: "Don't drive my car"

avatar van Eddie
2,5
Hmmm, ik vind het titelnummer zelf ook wel errug lekker, niet hun beste maar het zou nog veel bedroevender worden.

avatar van SemdeJong
3,0
Nummer 1 en nummer 9 zijn toch absoluut van een heerlijk Status Quo gehalte. Best een lekker album om zo nu en dan op te zetten.

avatar van glenn53
3,5
Coming and going is een goed nr. en what you're proposing ook de rest is wat minder.

4,5
Zeer behoorlijke cd. met enkele prima songs. Het epische coming and going is erg goed, maar zeker ook de openingstrack. Topnummer, ook in de live-set. Geniet ook nog even van het heerlijke Lies.

3,5
Hier begint The Quo zich te herhalen. Coming and going kan er mee door, Over the edge is mijn favoriet van dit album. What you'r proposin' is een ongeïnspireerd herkauwsel van een geijkte formule. Maar het belangrijkste bezwaar van dit album is toch wel, dat er veel van hetzelfde maar dan een beetje minder is dan het voorgaande werk.

Davez
What you're proposing is 1 van mijn lievelingsnummers aller tijden. Ik herinner me dat mijn vader whatever you want the best of had gekocht. Ik heb gans die plaat grijsgedraaid. Lies en don't drive my car herkende ik zo ook meteen. Prettig weerzien.
4*

avatar van Rinus
3,5
Laatste album, wat ik nog goed vind van de Quo. Hierna ging het toch echt bergafwaarts met de band, al bleef natuurlijk de live reputatie overeind staan. Op vinyl.

avatar van B.Robertson
3,0
Deze plaat behoort tot het allereerste wat ik ooit van een groep of artiest gehoord heb. Op dit album klinkt het dat de creatieve inspiratie weer volop aanwezig is. Mijn favoriete songs zijn Lies,Don't drive my car en vooral Over the edge. 4 sterren.

avatar van vielip
3,5
De nummers zijn in dezelfde periode geschreven als de nummers die op Never too late zijn gekomen. Toch vind ik deze veel minder. Het album is wel erg divers maar niet overal even geslaagd. Nummers als Over the edge, Coming and going maar vooral The wild ones zijn echte Quo klassiekers die met gemak met hun beste werk kunnen wedijveren. The wild ones is echt meesterlijk met die heerlijke bridge in het midden. Meters kippevel!!!
Don't drive my car heb ik altijd één van de minste nummers van de oude Quo gevonden. De gitaarsolo is het lichtpuntje maar dat oh oh oh oh is gewoon bagger.

avatar van B.Robertson
3,0
Laten ze nou net Don't drive my car spelen op Live at the N.E.C.!
Maar goed, eigenlijk is Over the edge stukken mooier.

avatar van vielip
3,5
Ja en dan vooral de live versie van Over the edge!! Daar zitten die irritante achtergrondkoortjes niet bij.

avatar van B.Robertson
3,0
Nu het bewuste nummer even gedraaid is vallen die koortjes eigenlijk niet mee. Toch was Just Supposin' samen met Hello! het echte begin van mijn muzikale vorming.

avatar van vielip
3,5
Tsja die koortjes begonnen ze echt irritant mee te doen toen de 80's begonnen (Just supposin, Never too late, 1982 en Back to back) en ze behoorlijk aan de coke verslaafd waren.

avatar van Brutus
4,0
Heerlijk album van Status Quo.
Mijn favoriete nummer:

What you’re Proposin’
Name of the Game
Coming and Going

avatar van vielip
3,5
Ja dit is toch best wel een lekker Quo album. De oersound van de band is hier (ondanks de aanwezigheid van Bown) nog zeer intact. The wild ones is en blijft mijn favoriet op dit album trouwens.

3,0
degelijke plaat maar heb altijd een hekel gehad aan het nummer
don't drive my car voor de rest staan er verder geen missers op.

avatar van vielip
3,5
Dan kan ik je de hand schudden wat betreft Don't drive my car! Op de solo na heb ik het altijd een verschrikkelijk nummer gevonden. Notabene ook nog op single uitgebracht destijds. Werd in de UK zowaar nog een kleine hit ook. Dat zegt veel (zo niet alles) over hoe mega populair Quo in die tijd was...

avatar van B.Robertson
3,0
Toegegeven: "O - o - o - o" is niet het meest hoogstaande begin van een tekst, maar ik blijf Don't Drive My Car een mooi nummer vinden. Parfitt brengt het toch met de nodige 'woede/verontwaardiging' in zijn stem en het middenstuk vind ik ook gaaf. Sowieso een lekkere LP. De a-kant telt voor mij één minder nummer - Run to Mummy - en dat is nog redelijk te pruimen. The Wild Ones komt bij mij ook bovendrijven; inderdaad een gaaf nummer. Name of the Game is dan eerder middelmatig. Coming and Going kent wel 'heavy' overkomende partijen voor de slaggitaar. En de afsluiter kan ik nog steeds wel waarderen. Een beetje een pop/rockballad; Rock 'N' Roll klinkt in ieder geval wat anders dan de gemiddelde Quo-song.

avatar van Riekuzz
3,0
Als groot fan van Status Quo vind ik dit toch wel de minste van de Frantic Four periode. Alles wat voor deze plaat is uitgebracht is prima, maar dit... Vele niet zeggende nummers op deze plaat.

Kant 1 is dan nog wel redelijk met de twee singles, what your proposing en lies, prima niks mis mee. Maar dat is het dan wel zo'n beetje.

Ook klinkt de plaat ook nog eens belabberd, slechte productie. Instrumenten komen niet mooi na voren.

avatar van vielip
3,5
De nummers die jij als hoogtepunten noemt reken ik tot de mindere op dit verder vrij aardige album. Zo zie je maar weer...

avatar van Dibbel
Ik had dit in herinnering als een erg slap album, maar na weer een paar keer draaien begint hij steeds beter te bevallen.
Lies, Don't Drive My Car, The Wild Ones en Name Of The Game zijn toch gewoon lekker.
Zelfs de ballad Rock 'n' Roll kan ik tegenwoordig weer aanhoren.
Definitieve waardering volgt binnenkort.

Op vinyl, in nieuwstaat, Australische (!) persing.

avatar van vielip
3,5
Heb Rock 'n' roll altijd een te gek nummer gevonden. Heerlijke vibe zit erin. The wild ones is in mijn ogen echter de absolute topper op dit album.

3,0
Zowel Rock 'n' roll en The wild ones zijn inderdaad wel de betere nummers. Zou daar nog wel lies aan toe willen voegen daar dat het nummer is dat ik door de jaren heen toch wel het meeste gedraaid heb.

avatar van vielip
3,5
Lies vond ik lang geleden ook altijd prachtig. Anno nu vind ik 'm niet tot de toppers op dit album horen. Maar luistert het gewoon lekker weg. Minste nummer op dit album blijft voor mij met enige afstand trouwens Don't drive my car.

avatar van Gommans
4,0
Mooie cd,het was mijn eerste kennismaking met Status Quo. Mijn tweede jeugdliefde... Daarom blijf ik deze plaat toch altijd wat extra waarderen. En idd een van de laatste echt goede studio albums van Quo. Gelukkig zitten hier nog veel albums voor.

avatar van RonaldjK
2,5
Wie in Nederland in de jaren '74 - '80 hardrockfan werd, werd dat meestal door Status Quo, schat ik zo in. Deze band had sinds 1973 dankzij een rijtje hits de meeste airplay en trad vaak in Nederland op. Het werd de populairste hardrockgroep in Europa, zou dat jarenlang blijven met hier de grootste fanclub. Andere rockreuzen waren vooral albumbands en haalden bij lange niet het singlesucces van Quo, dat met hun herkenbare riffs dichtbij de (pre-)puistenkop met een klein beetje zakgeld stond. Dit kwartet was het summum, al werd er in 1978 met de twee hits die AC/DC scoorde een grote concurrent verwelkomd.

Vervolgens barstte in 1980 de New wave of British heavy metal los. De tempo’s gingen omhoog met Purple’s Speed King, Fireball en Burn als start- en Black Sabbaths riffs zoals in Symptom of the Universe als ijkpunt. Heavy metal werd dominant ten koste van de (bluesy) hardrock. En Quo?

Terugblikkend is het raar om te zien dat de groep die leidend was in hardrockland, juist in 1980 rustiger muziek ging maken. In ’78 was het experiment van If You Can’t Stand The Heat immers mislukt, een jaar later was de steviger opvolger Whatever You Want weer ouderwets goed ontvangen.
Quo bracht begin oktober 1980 What You’re Proposin’ uit. Een goede, uptempo single, Alarmschijf bij het jonge en wilde Veronica, maar… de gitaren scheurden niet. Album Just Supposin’ (prachtige voorkant!) verscheen eind oktober. Ik was voorzichtig. Tweede single Lies was weliswaar iets steviger, maar met die melodie en koortjes wel érg poppy. Leuk voor het singlepubliek, maar de trouwe achterban moet het hoofd hebben gekrabd. Om het Engels letterlijk te vertalen: ‘Wat waren ze denken?’

Ik leen van mijn broertje Just For The Record, de autobiografie van Rossi en Parfitt uit 1993. Anders dan ik bij mijn recensie van Whatever You Want schreef, woonde Parfitt niet op Wight (en ook niet Wright ) , maar op kanaaleiland Jersey, ook bepaald niet om de hoek. De anderen: Lancaster in Australië, Coghlan op Isle of Man, Rossi in Ierland. Dat scheelde belastingafdrage in het door recessie geteisterde Groot-Brittannië.
Ondertussen werd al meer dan een decennium ongezond hard gewerkt. Sinds Pictures of Matchstick Men in 1968 ook in de Verenigde Staten een hit was, werden diverse pogingen ondernomen om daar door te breken. Vanaf ’73 stonden ze er regelmatig op de planken, zonder het gewenste effect. Als er niet door de V.S. of Australië werd getoerd, gaf de band elke week minimaal één optreden ergens in Europa.
Om dit moordende tempo vol te houden, was speed hun levens binnengeslopen, behalve bij John Coghlan, die zich beperkte tot alcohol. Zijn ‘running gag’ was al jaren dat er drie zaken in het leven waren die hij niet leuk vond: optreden, oefenen en opnemen; helaas werd dit langzamerhand menens.

Partyclichés werden volop geleefd, uitputting werd onderdrukt, de kaars brandde aan twee kanten. Boven de band stond een management dat continu om nieuwe singles, albums en tournees vroeg. In feite was het kwartet niet autonoom en hun manager een onverantwoordelijke geldwolf.
Bovendien had Parfitt in de zomer van ’80 meegemaakt dat zijn dochtertje in zijn zwembad verdronk. In Just For The Record vertelt Parfitt dat hij deze tragedie omzet in motivatie om te werken. Echter, in Rossi's biografie I Talk Too Much uit 2021, geschreven na het overlijden van Parfitt, lees ik dat hij zijn maatje in de eerste jaren daarna niet meer zag lachen, behalve als de camera dat vroeg. Als ik dit alles op me laat inwerken, voel ik medelijden.

Ruim veertig jaar later draai ik enkele malen Just Supposin’, dankzij streaming. De twee singles staan op kant A. Ze blijven prima, zolang je geen stevige hardrock verwacht. De tweede track van die kant is Run To Your Mummy: uptempo met beschaafd scheurende gitaren, wel aardig; Baby Don’t Drive My Car had ik eerder op een verzamelaar gehoord. Met een foeilelijk gitaargeluid, mislukte melodie en riff en de arrogante tekst van Parfitt naar zijn schatje is het één van de slechtste Quosongs die ik ken. Kant A sluit af met het aardige Over The Edge, gezongen door Lancaster. Met zijn bekende doenke-doenkritme is het wat steviger, zij het niet zo intens als vroegere shuffles. Het zit ‘m ook in de gelikte productie, deze keer van John Eden, die de radiovriendelijke lijn van Pip Williams grotendeels voortzet.
Kant B is beter: The Wild Ones heeft dezelfde shuffle als de vorige track, maar het gitaargeluid is beter, de riffs zijn goed en het hammondgeluid van Andy Bown past er goed bij. Name of the Game heeft een lekker refrein met een effectief ingezet orgeltje. De derde sterke track op rij is Coming and Going, met een prominente rol voor de mondharmonica van zesde bandlid Bob Young.
Met afsluiter Rock n’ Roll, ruim vier jaar later (!) in Nederland een hitje, komt de grote domper. Net als in '85 schud ik het hoofd: wat doet dat stómme keyboardfluitje in het intro? Een misleidende titel voor een drakerige ballad.

Al met al valt de plaat me mee. Wisselvallig is ie zeker, maar de singles hebben mij indertijd op het verkeerde been gezet, waardoor de lage verwachtingen onterecht blijken. Met alles wat ik na het lezen weet, is die meevaller extra groot. Hun volgende plaat Never Too Late, gelijktijdig met deze opgenomen, zou ik het jaar erop zelfs kopen. Daarover binnenkort meer, nu 2,5 ster.

avatar van B.Robertson
3,0
Never Too Late knalt heel wat meer dan Just Supposin' ja, en is wel zo interessant. Wel een instroomplaat vroege jaren 80 maar de laatste jaren steekt Just Supposin' bleekjes af tegenover andere klappers en beleef ik er nog maar weinig aardigheid aan, m.u.v. de singles van de eerste kant en Over the Edge van Alan Lancaster.

avatar van Dirkrocker
3,5
Aardig quo album. Weet nog wel toen ik dit voor t eerste hoorde , ergens wel moest wennen. De sound was toch wat anders dan ik gewend was. Maar luistert toch allemaal wel lekker weg. Lees hier dat Don,t drive my car niet zo gewaardeerd word vind dan wel weer en grappig nummer, en ik denk dat je t ook zo moet bekijken. Met en dikke knipoog maar goed smaak val niet te twisten. Meer als grappig vind ik het dan ook niet. De plaat begint natuurlijk met wat nog en hit is geweest , en het onbekende run to mummy is een van me favoriete van deze plaat. Lies rockt lekker weg, en rock n roll is dan wel weer en aardige ballad. Al met al geen slecht album maar kan niet tippen aan de vorige werken. Je merk hier toch al wel dat ze en iets andere weg insloegen. Helaas voor mij dan

Gast
geplaatst: vandaag om 12:52 uur

geplaatst: vandaag om 12:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.