menu

Tony MacAlpine - Edge of Insanity (1986)

mijn stem
3,98 (29)
29 stemmen

Verenigde Staten
Metal / Rock
Label: Shrapnel

  1. Wheel of Fortune (3:45)
  2. The Stranger (4:00)
  3. Quarter to Midnight [Live Solo] (2:24)
  4. Agrionia (4:28)
  5. Empire in the Sky (5:55)
  6. The Witch and the Priest (3:34)
  7. The Taker (3:23)
  8. Chopin, Prelude 16, Opus 28 (1:20)
  9. Edge of Insanity (4:17)
  10. The Raven (4:14)
  11. No Place in Time (3:57)
  12. Birds of Prey (Billy's Boogie) * (3:45)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 41:17 (45:02)
zoeken in:
avatar van Von Helsing
4,5
Waanzinnig debuut van Tony Macalpine die een rage inluidde van een golf instrumentale metal plaatjes. De meeste waren totaal overbodig.

avatar van Cabeza Borradora
Von Helsing schreef:
...debuut van Tony Macalpine die een rage inluidde van een golf instrumentale metal plaatjes...


Gaat die eer niet naar Y. J. Malmsteen met het twee jaar eerder verschenen Rising Force? (Ja, deze heeft wel twee songs met vocalen, maar de sfeer, en de invloed op andere artiesten is toch die van een instrumentale plaat.)

avatar van Kronos
4,0
Inderdaad. En wat overbodige instrumentale metal plaatjes betreft, die heeft MacAlpine ook enkele op eigen naam staan. Hoewel deze wel leuk is en de opvolger nog wat beter.

Meneer Bungel
Schitterend! Dat ik deze nooit eerder 'ontdekt' heb.

avatar van steve harris
4,5
vooral het titelnumer is subliem prachtig debuut

avatar van BlauweVla
4,5
De beste voor mijn van Tony MacAlpine. Het album hierna is meer van hetzelfde met meer snellere stukken her en der, op "Edge of Insanity" blijkt dat helemaal niet per se nodig. De track "Agrionia" is dan ook mijn favoriet; de melodie is eigenwijze en dramatisch tegelijkertijd

avatar van BlauweVla
4,5
Mijn CD heeft trouwens vrouwenbenen op de hoes

avatar van Kronos
4,0
Dat is de alternatieve hoes volgens wikipedia. Wellicht verkopen die vrouwenbenen beter dan de harige mannenbenen die deze hoes sieren.

avatar van BlauweVla
4,5
Wheel of Fortune
Snel uptempo nummer, helemaal in de stijl van de jaren 80 schredder. De opvolger "Maximum Security" van MacAlpine bevat nog meer van dit soort snelle stukken die zelfs nog sneller zijn, met een strakkere productie ook nog, toch ligt dat album mij minder als dit prachtige debuut.

The Stranger
Mooie opening dat naar het einde toe herhaald wordt, als de solo's allang de voorgrond opgezocht hebben. De opbouw vind ik echt mooi. Eerst na die opening een gitaar die nergens heen lijkt te gaan, maar het gaat natuurlijk naar soleren. Ook een synthesizer solo, waar je van moet houden, het kan er mee door. MacAlpine is ook een klassiek speler op de toetsen.

Quarter to Midnight [Live Solo]
Dit is het soort solo gepiel waar ik als gitaarliefhebber echt een hekel aan heb. het al om geprezen "Eruption" van Van halen kan ik bijvoorbeeld ook niks mee...

Agrionia
Maar het wordt weer goed gemaakt door mijn absolute favoriet! Niet heel de tijd supersnel solo spelen maar soms wel, en naar het einde toe zeker. Een midtempo nummer zoals ik het graag hoor. De melodie is eigenwijs en dramatisch tegelijk. Vind het synthesizer geluid ook erg goed gekozen.

Empire in the Sky
de intro is soms een aparte track, niet op mijn CD. Lekker zweverig beetje new age achtig stukje. Daarna barst het geweld weer los, beetje zoals Vinnie Moore op "Mind's Eye" klonk. Goede track met supersolo's.

The Witch and the Priest
Nog een uptempo nummer. aardig, niks meer niks minder.

The Taker
En na twee snelle stukken nog eentje. Deze heeft een weirde onderbreking van pingelende keyboard geluiden. Hou ik wel van en maakt dit deel van het album iets diverser.

Chopin, Prelude 16, Opus 28
Tony MacAlpine is ook een klassiek pianist waarbij kenners echt van mening zijn dat ie dat kan. Dat ie er niet meer mee doet vraag je je soms af. Bijna alle solo platen van de man hebben zo'n stukje piano.

Edge of Insanity
Het titelnummer, ook weer en beetje hetzelfde als sommige melodieën uit "The Stranger" en "Empire in the Sky". Het totaal geluid vind ik wel lekker. De slaggitaar is op dit album altijd erg op de achtergrond net genoeg om een aanvulling te zijn in het totaalgeluid. Het is een keuze denk ik, want MacAlpine heeft dat vaker zo.

The Raven
Lekker intro waarbij de raven al in de rondte vliegen. Snel stuk. Ik denk ook dat het door de productie komt dat ik het hier snel wel goed vind. Die productie is live achtig en achterhaald zeker. En toch mag ik het wel, het heeft haast een losse jazz achtige stijl qua drums bijvoorbeeld.

No Place in Time
Mooie afsluiter, zweverig met mooi bass werk, mooie synthesizer en natuurlijk gitaar.

avatar van Kronos
4,0
BlauweVla schreef:
Chopin, Prelude 16, Opus 28
Tony MacAlpine is ook een klassiek pianist waarbij kenners echt van mening zijn dat ie dat kan. Dat ie er niet meer mee doet vraag je je soms af. Bijna alle solo platen van de man hebben zo'n stukje piano.

Ik ben geen kenner maar een liefhebber en ben van mening dat Tony MacAlpine meer dan een aardig stukje piano spelen kan, zoals de preludes van Chopin. Maar dat maakt hem bijlange nog geen groot pianist. Misschien is dat de reden dat hij er niet meer mee doet.

avatar van Zagato
4,0
Dit soort albums zijn voor diegenen die vinden dat solo's op albums altijd te kort duren. Het genre is inmiddels behoorlijk uitgestorven maar was midden jaren '80 behoorlijk populair. Onze Zweedse vriend was de aanstichten van al deze neo-klassieke gitaarmasturbatie. Ik blijf hier een zwak voor houden.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:56 uur

geplaatst: vandaag om 18:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.