Helloween - Master of the Rings (1994)

Erg lekker album. Vind zelf Why? en Perfect Gentleman erg goed. ik geef 4*

Mijn eerste kennismaking met Helloween en vindt het hun beste plaat. Nummers als Mr. Ego, Perfect Gentleman en Can't Fight your desire zijn geniaal.

Geweldig album. Sole survivor vind ik het beste.

Leuk album, maar het mij net iets te soft in vergelijking met de meeste andere Helloween albums. Sole Survivor, Perfect Gentleman en Why? zijn m'n favorieten. The Game is On vind ik irritant met z'n nintendogeluidjes.

Potverdorie, een tijdje niet meer geluisterd deze plaat, maar nu ik hem weer eens op heb gezet, heeft hij me weer helemaal overdonderd. Hij klinkt misschien wat pop-iër dan zijn voorgangers, maar dat maakt mij echt niks uit, het is gewoon een erg goed album. Hoppa, ik verhoog hem een halfje -> 4,5*

Ik dacht dat ik vroeger ergens had gelezen, dat dit een vervolg is op de eerste 2 keeper of the seven keys albums.

Helloween keerde met dit album terug naar hun oude stijl, maar het is mij niet bekend dat dit het 3e deel is van KOTSK.

Nou het grappige is dat deel 1 en 2 beginnen met Initiation,invitation
En deze met irritation.

Plus het zijn 7 ringen haha

helloween, altijd ene lekker potje herkenbare onvervalste metal

Studio-album nummer zes van deze Duitsers met volgende wijzigingen: nieuwe zanger (Andi Deris, afkomstig van Pink Cream 69) en nieuwe drummer (Uli Kusch, onder andere Beautiful Sin, Gamma Ray, Holy Moses, Mekong Delta, Masterplan, Ride The Sky en Sinner). Weg zijn zanger Michael Kiske, drummer Ingo Schwichtenberg en major label EMI. De titel verwijst natuurlijk naar hun grote succesalbums Keeper of the Seven Keys Part I en II, maar of dit een vervolg daarop is, dat betwijfel ik. Het waren al geen conceptalbums behalve de titelnummers en het hele Keys-gedoe is gewoon een prima herkenningspunt, net zoals Iron Maiden hun Eddy heeft en Megadeth hun Rattlehead.
Over naar de muziek dan en dat is wel weer een stuk heavier dan voorgangers Pink Bubbles Go Ape en vooral Chameleon. De zang van Andi is wel rauwer en schorrer dan voorgangers Kai Hansen en Michael Kiske, maar past wel wonderwel bij Helloween. De muziek is weer “typisch” Helloween: lekker snel met vele enkele en dubbele gitaarsolo’s. Na Initiation (Keeper of the Seven Keys I) en Invitation (Keeper of the Seven Keys II) opent dit album met Irritation (de nodige ironie uiteraard). Sole Survivor, Where the Rains Grows en Wy? vormen een lekker stevig openend trio. Dan volgt de dip. The Game is On vind ik maar magertjes met die stomme geluidjes, soms moet je producer Tommy Hansen met een lineaal op zijn vingers durven slaan… Secret Alibi vind ik ook maar niets: niet slecht en niet speciaal. Take Me Home is gelukkiger iets beter en In The Middle of a Heartbeat is zo’n ballad waar ik weinig affiniteit mee heb, zoals de meeste ballads trouwens. Verdere lekkere hapjes zijn voor mij: Perfect Gentleman en afsluiter Still We Go.
Ik heb deze op cd zonder die bonustracks, dus mijn gedacht gaat enkel over de eerste elf nummers. Mijn opmerking voor dit album: de tracklist van het album is zoals het op de site staat, maar in het begeleidend boekje staan de teksten van de diverse nummers in een ietwat andere volgorde. Ik weet het: een beetje te kneuterig van mijn kant, maar toch een slordigheidje van de platenfirma. Toch een lekker album na het voor mij ontgoochelend Chameleon.

Moet nr. 18 niet I Stole Your Love zijn??

Dit is toch wel een van mijn guilty pleasures

ik tel 7 ringen

ach die helloween, zichzelf nooit serieus genomen en mede daardoor zeer succesvol geweest

Geen geweldig album. Heb 'm verkocht want ik vind Deris geen geweldige zanger. Als je Kiske gewend bent en dan Deris krijgt....poeh, dat valt niet mee!!
Sole survivor, Mr. Ego en Still we go vind ik goed maar dat is te weinig om een album te houden.

Keeper of the Seven Keys 1 en 2 zijn natuurlijk de hoogtepunten van Helloween, maar na de matige Pink Bubbles... en Chameleon is dit weer een heel prettig album van de Duitsers. JAAAAREN geleden gekocht en draai em nog geregeld Perfect Gentleman is een geweldig nummer! 4,0

Master Of The Rings heeft zijn momenten. Het kwam uit in een tijd dat dit soort metal door de metalen media vakkundig genegeerd werd of met dedain over geschreven werd. Ik vond het wel weer eens verfrissend om dit soort werk te horen.

Ik moest wel fronsen bij de naam Deris. Die kende ik wel van Pink Cream 69, maar hier klinkt hij wel ietsje anders. Ruwer. Of althans, dat poogt hij te zijn.

Muzikaal grijpt het terug naar de Keeper albums. Soms stevig en rap en soms luchtig en flauw. Eigenlijk ouderwets vertrouwd.

De stem van Andi Deris verpest wel het één en ander voor mij. De manier waarop hij de ballade In The Middle of a Heartbeat brengt, vind ik tenenkrommend. Enkel op Sole Survivor en Perfect Gentleman lijkt hij zich als een vis in het water te voelen.

De fans waren wel in hun nopjes. Die zagen de slechte smaak van de twee voorgangers immers wel weggespoeld worden.

Ik kom niet verder dan het predikaat 'aardig' .

Deris nog heel wat werk aan de winkel vooraleer hij zo goed wordt als Kiske.
Overigens staan hier wel wat aardige nummers op, maar die ballads zijn hemeltergend.
Even over de hoes: Lijkt één van die symbolen niet verdacht veel op Queensrÿche's logo?

Op Better Than Raw vind ik hem gekgenoeg in veel gevallen uitstekend. Maar zo goed als Kiske is hij niet, nee.

Wat mij betreft is Better than raw ook het enige album met Deris dat van begin tot eind echt goed is. Op de andere albums staan altijd wel een paar goede nummers maar ook veel matig materiaal.

The Dark Ride is mijn ultieme Deris/Helloween-hoogtepunt. Deze ken ik niet, maar voor de rest vind ik de Deris-platen gewoon oke.

Het eerste nummer zegt het al Irritation. Zwak album van Helloween

Er wordt hier gezegd, dat Deris nog veel werk aan de winkel heeft om zo goed te worden als Kiske.

Dan kan hij wel ophouden, hij wordt nooit zo goed

Dit is dan dus het debuut album van Helloween in het Deris-tijdperk. Aangezien dit niet mijn eerste kennismaking met dit tijdperk was dit album een feest van herkenning van inderdaad de oude Keepers-stijl Helloween, maar dan met een jonge Andi Deris op zang. De vele twijfelachtige reacties snap ik eigenlijk niet zo. Dit is gewoon een dijk van een album met nummers als 'Sole Survivor', 'Mr. Ego (Take Me Down)' en 'Perfect Gentleman'. Niet alles is van hetzelfde niveau, maar echt slechte nummers kan ik niet vinden. Dit is wel de laatste plaat van Helloween die wat mij betreft de ideale album-lengte weet vast te houden.

Dat vind ik ook. Drie kwartier tot vijftig minuten is lang zat voor een Helloweenalbum. Voor alle albums eigenlijk wel.

Als opvolger van het rare maar toch aardige Chameleon, voelde Master Of The Rings wel direct vertrouwd. Maar ik moet serieus huilen bij de Donkey Kongbliepjes in verder uitstekende The Game Is On en en het irritant sentimentele van In The Middle Of A Heartbeat.

Iemand stelde ergens ooit een review dat Andi Deris naar Helloween halen net zoiets zou zijn als Jon Bon Jovi naar Iron Maiden halen. (Dickinson vertrok ergens in die tijd ook bij Maiden). Dat vind ik wat overdreven. Al had ik zoiets best grappig gevonden. De tijd leerde dat Deris prima met metal en dus Helloween om kan gaan.

Potverdikke, deze verveeld echt nooit. Het enige wat deze plaat mist is een knaller á la Halloween of Keeper of the Seven Keys om het af te maken. Dan kan dat prut als Take Me Home en Still We Go er ook af en wordt het een écht geweldige plaat. Dit album heeft ook een geweldige drumsound, die vooral Sole Survivor naar ongekende hoogtes tilt.

Ik vind dat Deris net als op Time of the Oath hier nog niet voor de volle 100% is ingewerkt - af en toe een beetje onwennig klinkt (niet zo verwonderlijk natuurlijk aangezien het zijn eerste is met Helloween). Verder ben ik ook van mening dat er hier gewoon een hoop beresterke nummers op saan - Sole Survivor is makkelijk een van mijn favoriete Helloween nummers - en ook Mr. Ego, Secret Alibi en Perfect Gentleman vind ik geweldig. Eigenlijk is er maar een nummertje dat voor mij uit de boot valt en dat is The Game is On. Daar heb ik niet zo veel mee - maar zelfs de ballad (die door iedereen blijkbaar verguist wordt), Take me Home en Still we Go kan ik best smaken.

Ik plak er ook meteen een 4 op. (...en dat terwijl ik Time of the Oath toch wel een puntje minder vind). Sterke comeback. (hoewel eigenlijk nooit echt weggeweest en wat mij betreft ook de twee voorgangers Pink Bubbles en Chameleon niet echt 'slecht' te noemen zijn).

Wel een vraagje - heeft iemand eigenlijk de versie met de bonustracks? En zijn die de moeite waard? Of verwaarloosbaar?

Redelijk album. Een echte fan van Helloween ben ik nooit geweest, maar de muziek kan ik wel waarderen. Een knaller van een nummer is "sole survivor" ....... woow wat een intro!! "why" is ook een topper. Rest is redelijk zonder eruit te springen.

Weg met Kiske, welkom Derris. Master Of The Rings is het laatste Helloween-album dat ik tot vandaag nog nooit gehoord had en ergens had ik verwacht dat het meteen een heel ruig album/terugkeer naar de metalsound zou zijn, maar dit valt in praktijk behoorlijk mee. Het is absoluut een erg leuk en consistent album, maar helemaal in het begin zit de hardrockende vibe van Chameleon er nog gewoon in. Met Mr. Ego, Perfect Gentleman en Take Me Home zijn er in ieder geval een lekker aantal echte krakers. Sterker nog, afsluiter Still We Go is een regelrecht teruggrijpen naar de Keepers-albums met de aan Future World herinnerende openingsriff en de twinsolo's. Klassieke powermetal op zijn best.

Een aantal songs zijn het hem net niet (The Game's On en Take Me Home), maar ergeren ook weer niet heel erg. Belangrijk punt hiervan is Derris' fijne stemgeluid (moest ik in het begin echt inkomen) en de stevigere productie. Een goed begin van de latere Helloween-reeks, al gaat het nog zoveel beter worden.

Voorlopige tussenstand:
1. Walls Of Jericho
2. Keeper Of The Seven Keys Part I
3. Master Of The Rings
4. Chameleon
5. Keeper Of The Seven Keys Part II
6. Pink Bubbles Go Ape

Dit was altijd het album waarvan ik meende dat Helloween terugging naar de roots. Dat is eigenlijk maar ten dele zo. De eerste nummers zijn steviger dan we van Pink Bubbles en Chameleon kennen. Still We Go is dat zelfs nog meer, maar de songs daartussen zijn nog altijd vrij poppy. Why?, Mr Ego en Perfect Gentleman zijnnieuwe dieptepunten in het bestaan van Helloween. Flauwe boel en die humor is tergend. Toch zijn hier de eerste tekenen van herstel zichtbaar. Andi Deris is een fijnere zanger dan Kiske en ook wat meer metalgericht. Met Uli Kusch haalde Helloween niet alleen een geweldige drummer in huis, maar ook een fenomenale liedjesschrijver. Hij levert hier nog geen bijdrage helaas.


Tussenstand:
1. Keeper Of The Seven Keys Pt. 1
2. Walls Of Jericho
3. Keeper Of The Seven Keys Pt. 2
4. Master Of The Rings
5. Pink Bubbles Go Ape
6. Chameleon

een prima album van Helloween met prima zang van de toen nieuwe zanger Derris. Daarnaast klinkt het album tyipisch Helloween en kan ik prima genieten van nummers als Perfect Gentleman. Leuk album!

Wat een wisselvallig album is dit. Het begin is aardig en nieuwkomer Andi Deris laat horen een prima zanger voor Helloween te zijn. Vanaf Mr. Ego zakt het niveau behoorlijk helaas. Perfect Gentleman en The Game Is On zijn tenenkrommend. Secret Alibi zet een voorzichtig herstel in en Take Me Home is een lekker nummer dat een fijne Van Halen-vibe heeft.

Het is jammer dat dit album zo'n zwak middengedeelte heeft. Dankzij de prima kop en staart een krappe voldoende.