Royal Trux - Twin Infinitives (1990)

Kunnen we hier misschien een uitleg van je verrassende nieuwe nummer 1 verwachten, Toine?

ongetwijfeld

Een wel erg vreemde plaat, een soort van autopsie op jaren 60 en 70 rock en roll/psychedelica uitgevoerd met de subtiliteit van een op hol geslagen betonmolen.
Smeriger en dissonanter word rock haast niet
Een origineel concept, maar niet altijd even prettig of gemakkelijk om te beluisteren.

Aan de ene kant een hele goede en terechte beschrijving, maar dan ga je wel eraan voorbij dat er toch ook wel hele knappe details in dit album zitten verwerkt. Het is ook absoluut niet zo dat er maar in het wilde weg wat kabaal wordt gemaakt, integendeel.

Maar goed, ik moet maar eens een verhaal gaan schrijven over dit geval

Inderdaad

...lukt 't al aardig, Toine?

Het valt allemaal niet zo mee. De volgende keer zet ik gewoon weer Parachutes op 1, denk ik.

Goed opgelet, Raymond. Toine Rorije komt al heel lang niet meer op deze site.

Goed, mijn 1,25e luisterbeurt (mijn vorige beurt hield ik dus 4 nummers vol).
Nog steeds zijn die eerste nummers heel erg zwaar en die veroorzaken een acute blijvende hoofdpijn, maar toch, die dissonantie heeft wel wat en je hoofd moet er gewoon aan wennen. Vanaf #6 gaat het al steeds beter en het lijkt erop dat er steeds beter aan gewend wordt. Het langste nummer bevalt me eigenlijk wel prima, en die gekkigheid kan ik aan. Dit niveau blijft behouden tot het laatste nummer. Achteraf is dit album prima te doorstaan als je eenmaal de metershoge drempel van de eerste nummers over bent.

Een 3* voor dit album.

De tape stond aan en de drugs hakte erin.. Twin Infinitives is het resultaat. De plaat laat bij mij absoluut een goede eerste indruk na. Ik heb me geen moment verveeld. 3.5*

"sounding like Faust dropping acid and trying to play Exile On Main Street backwards" las ik ergens op internet. Een mooie omschrijving

Dit album staat nu ongeveer 2 maanden in mijn rotatie lijst. Eigenlijk gebruik ik die lijst alleen om te onthouden welk album het "jazz album van de week" is en welk album ik nog een keer op moet stemmen of vaker moet luisteren.

Toch roept dit album de verslavende werking op van de heroine die Neil en jennifer gebruikte tijdens het maken van dit album. Nu ongeveer 2 maanden luister ik dit album meer dan 3 x per week en nooit krijg ik de kans om het "maar" één keer te beluisteren.
Het muzikale landschap wat in sommige reviews beschreven wordt als Lo-fi, noise, feedback en nog wat andere technische termen. Simon Reynolds vergeleek dit met de Trout Mask Replica en het prachtige Tago Mago. Scaruffi gaat in zijn review nog verder en noemt dit de TMR van de jaren negentig en zet dit album op zijn nummer 8. Al deze lovende reviews en woorden van een aantal zeer omstreden maar intersante critici en dit zijn ongeveer een van de weinig lovende woorden op het gehele internet van critici wat ik kan vinden.

Klinkt dit of klinkt dit niet, dat is de vraag, Ik vind het prachtig, of misschien is fascinerend een beter woord. Maar zo fascinerend dat ik het prachtig vind.

Dit album kun je beschrijven als een Space Invaders the invasion op indi rock. Mocht iemand de Trip van Fear Loathing in Las Vegas verwoorden in tonen en muziek, dan waarschijnlijk komt dit album er uit. De soundscape is een explosie van tonen, melodieen en riffs, de melodieen zwerven in die zelfde chaos rond en maken een prachtig balans in het diepe. Dit album is nergens saai of eentonig. Nee dit wordt echt beter per luister beurt. Je hoeft niet zoals bij seks en drugs op zoek terug naar die eerste flash.
Dit geeft in korte woorden de sfeer en het thema van deze soundexplosie.

Einstein dacht waarschijnlijk bij het maken van de Atoom bom het zelfde wat jennifer en Neil dachten toen zij deze explosie van geluid maakte:

Art is An explosion,

5*

Mooie omschrijving van deze plaat!

Enigszins op de gok gekocht aangezien het op de mp-drietjes nogal moeilijk te doorgronden was. Vanwege het gebrek aan tijd om een heel album te luisteren, zette ik algauw iets anders op, dit is namelijk niet iets voor een nummertje of twee. Maar nu ik het volledige album vandaag twee keer de revue heb laten passeren, intrigeert dit wel enorm. Ik kan het allemaal niet echt benoemen, maar het moge toch wel duidelijk zijn dat de totale wanorde geen willekeur is op dit album. Echt heel vet eigenlijk gewoon, maar vooral de eerste paar nummers zijn een drempel waar je overheen moet omdat het ''objectief'' gezien nergens naar klinkt. Het loont wel, kan ik zeggen
Begrijp ik overigens goed dat de twee hoofdverantwoordelijken voor dit album ten tijde van de opname pas 18 waren?

Herrema in ieder geval wel, van Hagerty krijg ik zo snel niet gevonden.

Het zou van korte duur kunnen zijn, maar ik denk dat ik deze toch maar 5* ga toekennen. Ongelofelijk, wat een verslavend album wanneer je er eenmaal inzit. Ik vind het steeds al jammer om even de kamer uit te lopen. Desondanks begrijp ik er nog steeds niets van wát er nu eigenlijk zo goed is, maar dat lijkt me zeker in dit geval ook niet helemaal relevant.

Ik vind het vaak een beetje plat klinken om muziek lekker te noemen, maar voor een nummer als Lick My Boots is met geen mogelijkheid een betere benaming te vinden. In attitude doet het me wel denken aan White Light / White Heat, maar dan nog iets rommeliger en waziger. Iets verder doorgedrukt eigenlijk gewoon.

en een top 10 notering , ik ben jaloers

Laten we zeggen: "ongecontroleerde herrie". Voor mij moeilijk te beoordelen of dit iets van kwaliteit heeft. In ieder geval niet aan mij besteed.

je kunt ook te ver gaan..

Van mij mogen ze nog verder gaan. Heerlijke chaos.

Nee, bij dit begrijp ik het gewoon niet. Is het dan echt dat je t vaker moet luisteren? Zitten er dingen in die je in het begin niet hoort?
Of hou je gewoon van een chaotische geluiden wirwar?

Ik vind dit echt verslavend, maar of ik de latere keren meer hoorde dan de eerste beluistering weet ik eigenlijk niet meer. Wel zijn de eerste paar nummers even doorbijten de eerste keer, waarna tegen de helft álles als een bom inslaat (bij mij dan).

Lick My Boots

Sommige albums weten mij elke keer weer te raken. De ene keer met volledige bewondering en de andere keer vanuit een teleurstelling. Twin infinitives is z'n album. Op momenten van enthousiasme, zijn er alleen maar gevoelens van euforie, verbazing en verwondering, maar er zijn ook momenten van onbegrip, schaamte en gevoelens van klein zijn. Het is nu ongever 1,5 jaar geleden dat ik dit album gereviewd heb en zal eens zien of mijn conclusie nog steeds het zelfde is en of dit album nog steeds een top 10 plaats waardig is. Een van mijn eerste ervaringen van dit album was als een soort space-invaders op indie rock, en dat beviel me goed.

Royal Trux bestaat uit Neal Hagerty en Jennifer Herrema. Royal Trux werd opgericht in 1985, toen Hagerty nog een gitarist was in Pussy Galore. (een leuk feitje: Hagerty overtuigde de rest van de band om de lo-fi tape op te nemen van Exile on Main Street, deze tape werd toen een underground succes.) Hagerty en Herrema wilde iets doen wat ontrendy was en wat ze voor altijd zouden kunnen duren. Ze hadden het idee dat de noiserock scene van de jaren 80 geen bestemming had. Hun eerste album was dan ook een historisch verslag van Rock 'N Roll naar noiserock.

De band begon echt op te vallen na hun 2e album "Twin Infinitives"
Het paar kreeg 9 maanden een gigantische studio tot hun beschikking. In de studio kregen ze alle vrijheid. Ze hadden het doel om weer een rockmeesterwerk af te leveren zoals er in de jaren 60 en 70 werden gedaan. Platenlabels gaven in de jaren 60 en 70 de artiesten nog de vrijheid om experimentele dubbel albums op te nemen. Denk maar aan Dylan's Blonde on Blonde, Zappa's Uncle Meat of Trout Mask Replica. Na het opnemen ontstond er een grote 2-deling onder de rescensisten. Herrema beschreef in interview dat er recensisten en fans waren die zich persoonlijk beledigd voelde. Woorden als: Geen muziek, ze doen maar wat, dit krijg je van heroïne, is (als ik RYM lees) een van de vele negatieve reactis. Volgens Herrema waren ze toen inderdaad aan de heroïne, alleen is dit gehele concept "nuchter" bedacht en opgenomen, daarom duurde het ook zo lang voor dat het album af was.

Hagerty en Herrema creëerden een wereld zo intens. Het voelt als een thuis (rock en roll) tot de bodem wordt afgebroken en naar eigen believen weer wordt opgebouwd en ingericht. Nergens klinkt chaos zo verstrooid, angstig en geïsoleerd en tegelijk zo vertrouwd en overzichtelijk. Het hele album begeeft zich in een constante spanning van structuur en complete chaos. Tijdens het luisteren vraag je af: ben ik in de toekomst, het verleden, is dit mijn angst, mijn paranoïde of is het slechts de muziek? Door de futuristische zang, de vreemde effecten en de constante duisternis ontstaat er een hermetische dissonantie.
Onder deze muzikale paranoïde bestaat er nog steeds 'muziek'. Voor de goede luisteraars verschilt dit niet veel van de muziek die Led Zeppelin, Black Sabbat of zelfs Chuck Berry maakten. Onder de diepe laag van chaos heerst Rock 'N Roll. Maar zoals veel grote muziekanten (Faust, Zappa, suicide, Beafheart, Dylan) pushed Royal Trux alles tot het uiterste. Minimalisme wordt maximaal gecombineerd met overvloed van maximalisme. Er zijn geen concessies, de luisteraar wordt het niet een keer gemakkelijk gemaakt. Maar het voelt allemaal zo vertrouwd. Hagerty en Herrema blijven trouw aan de roots van hun idolen, zoals hun idolen trouw bleven aan Robert Johnson en Chuck Berry.

Hoe vaker ik naar dit album luister hoe mooier, intenser en begrijpelijker het is. Hoe de eerste luistersessies voelde als lang verwachte invasie van een buitenaardse macht, voelt nu als iets wat over 3 jaar door 'gewone' mensen in een garage gemaakt gaat worden. Hoe vaker ik het luister hoe verder ik in het album in gezogen wordt.

De jaren negentig kreeg hun Trout Mask Replica. Alleen jammer dat de kids van de jaren negentig (de muzikanten van nu) dit album niet zo hebben opgepakt zoals de kids in de jaren 60 Trout Mask Replica.

(Zeer terechte top 10 notering, al zeg ik het zelf)

Mooi stuk korenbloem. Mijn beleving hiervan raakt wel aan wat je schrijft.

Gisteren na de zoveelste herbeluistering eindelijk de volle mep gegeven. Prachtig als je na elke luisterbeurt weer een nieuw geluidje hoort, zo subtiel. Geweldig album. Woorden komen nog steeds te kort om het album echt te kunnen beschrijven. Misschien dat het nog lukt na wat meer luisterbeurten.

Ja jongens, wat is het nou?

De uitvoering is niet subtiel, maar wat erachter ligt wordt zeer subtiel weer gegeven.

En Niels, eindelijk eens het lef gehad om deze plaat op te zetten?

Ho eens even, eerst die plaat van Vampire Rodents Wees gerust: ik ga deze absoluut binnenkort beluisteren.

Hehe, mooi Ik kan wel verklappen dat dit andere ''shizzle'' is dan Vampire Rodents. Waar die zich meer beroepen op collages en toch wel een enige structuur is dat op dit album moeilijk te vinden. Echter weet dit per luisterbeurt steeds meer te imponeren. Het wordt tijd dat ook dit album, net als Trout Mask Replica, net als The Modern Dance en net als Double Nickels on the Dime wordt opgepakt, maar dan door de huidige generatie!