menu

Al Stewart - Russians & Americans (1984)

mijn stem
3,23 (28)
28 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: EMI

  1. The One That Got Away (4:03)
  2. Rumours of War (5:28)
  3. Night Meeting (6:01)
  4. Accident on 3rd Street (3:33)
  5. Strange Girl (3:56)
  6. Russians & Americans (4:32)
  7. Cafi Society (5:38)
  8. One, Two, Three (1, 2, 3) (3:14)
  9. The Candidate (2:09)
  10. The Gypsy & the Rose (4:19)
  11. Lori, Don't Go Right Now (5:14)
  12. Valentina Way * (4:07)
  13. Intro / Year of the Cat * (9:38)
  14. Pink Panther / Song on the Radio * (9:54)
  15. In Red Square * (4:04)
  16. How Does It Happen * (3:03)
  17. The World According to Garp * (3:11)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 48:07 (1:22:04)
zoeken in:
avatar van dynamo d
4,5
Hier staat een nog mooier nummer dan Year of the Cat en On the Border op: Rumours of War. M.i. Al Stewart's beste song. Ook titelnummer is de moeite waarde. Wel een typisch Koude Oorlog thema-album. Beetje achterhaald. Dat wel maar de muziek is uitstekend.

luisteraart
Ooit uit de bieb geleend, vond er niet veel aan in vergelijking met YOTC.

avatar van Bluebird
3,5
Iets minder sterk dan zijn vorige albums, toch kan het ''achterhaalde'' thema van de titeltrack ooit weer actueel worden.

Kingsnake
Bonustracks zijn van een concert uit 1979, welke ook in haar geheel op ceedee staat: http://www.musicmeter.nl/album/148247

avatar van AdrieMeijer
1,5
Na deze plaat en het daaropvolgende concert in Vredenburg heb ik Al Stewart een tijdje links laten liggen. Russians and Americans is een flop van jewelste. Rumours Of War en The Candidate gaan nog wel, al zijn het wel futloze herhalingsoefeningen, maar de rest van deze plaat....
Wat je hier boven in de tracklist ziet staan is de cd, op de originele LP was "Lori don't go right now" het openingsnummer. Een duffer begin van een plaat is nauwelijks te bedenken. En de rest houdt ook niet over: saaie liedjes, weinig aansprekende thema's, helemaal niets om enthousiast over te zijn. Ik vreesde in 1984 echt dat het gedaan was met Stewart's carrière, maar het tegendeel was waar: zijn mooiste plaat (Between The Wars) moest nog komen!

Ozric Spacefolk
Ik heb niet zo ontzettend veel moeite met deze plaat.

De twee typsiche jaren-80 platen van Stewart (Russians & Americans en Last Days of the Century) zijn erg keyboard-georienteerd en kennen een erg klinische productie, terwijl Stewart in de jaren 70 veel warmer en wolliger klonk.

Dat neemt niet weg dat Stewart wel weer een aantal goede composities heeft nergepend. Wat Bowie-esque (zoals Rumours of War) maar nog steeds een beetje folky.

Ik kan van de beide jaren 80 platen genoeg nummers plukken om tezamen één goede plaat te vullen. Daarom geef ik ook geen onvoldoende.

avatar van AdrieMeijer
1,5
Strange Girl en 1,2,3 vind ik trouwens wel leuke nummers. Ik combineer songs van deze cd vaak met de Indian Summer-songs, dat maakt voor mij een redelijke plaat.

avatar van Tonio
4,0
Ik kan de reactie van AdrieMeijer wel begrijpen. Ook ik ben een grote fan van de eerste periode van Al Stewart, dus tot en met Time Passages. De 3 albums van de tachtiger jaren en begin jaren negentig vond ik destijds echt waardeloos. Ook ik schreef Al toen af, maar was verrast doordat Al in later jaren nog een drietal geweldige albums wist te produceren, die minstens evengoed zijn als de beste uit zijn vroegere werk.

Nu heb ik dit album na vele jaren de laatste tijd weer een paar keer beluisterd, en moet mijn mening bijstellen. Oké, die steriele eighties-sound blijft irritant aanwezig, maar het niveau van veel songs is echt niet zo slecht als ik dacht. Sterker, het bevat toch enkele van zijn betere composities, zoals onder andere The One That Got Away, Rumours Of War, Accident on 3rd Street, The Candidate en het titelnummer.

Maar wat doet die cover van One, Two, Three daar? Het origineel uit 1963 van Len Barry is erg leuk; Al's cover is overbodig, op zich niet eens zo slecht, maar op dit album volkomen misplaatst.

avatar van Mssr Renard
3,5
Ik heb schijnbaar de Amerikaanse persing van deze plaat, want de mijne begint met The One That Got Away, in plaats van Lori, Don't Go Right Now en in plaats van The Gypsy and the Rose heb ik Night Meeting.

Het gaat hier om de 1984 lp-releases. Op de cd-release is dit opgelost door alle vier de songs erop te zetten. Nu moet ik op zoek naar de Engelse persing voor die andere twee songs. Maar ik vind dat opsporen van songs altijd wel leuk.

Over deze plaat: het heeft misschien een minder warm geluid, maar Al Stewart weet toch echt erg goede songs te schrijven en de wat modernere benadering vind ik erg geslaagd. Zo klinken sommige songs nog een beetje ala Time Passages en 24 Carrots, maar bijvoorbeeld Rumours of War klinkt bijna als een Kate Bush-nummer met die gave synths en drums.

Night Meeting heeft dan weer een beetje een Rush/Police-feel meegekregen, met die gave rimshots en reggae-achtige gitaar- en baslijn. Misschien ook wel een beetje Wishbone Ash ten tijde van Number the Brave.

Cafe Society is ook erg gaaf. Met wat brullende saxofoon- en gitaarsolo's en donderende drums. Hier kan het label soft wel van de softrock af.

Het enige nummer dat mij echt matig bevalt is Strange Girl met een erg irritant refrein.

Ik hoor niet een typische jaren 80-sound, die ik bij andere acts wel echt hoor. Ik hoor hier een modern (voor die tijd) klinkende softrock-band

In de lijst met muzikanten herken ik een paar die meewerkten aan platen van Heart en ook de band Shot in the Dark doet weer mee.

3,0
Na jaren toch nog maar eens beluistert.

Ik zet nagenoeg automatisch de platen uit zijn naar mijn mening topjaren op (Modern Times tot en met 24 Carrots), met een enkele keer Past, Present and Future.

Niet verkeerd, maar net niet. Te vaak een opdringerige beat, wat ik bijvoorbeeld Rumours of War omlaag vind halen. Terwijl ik het titel nummer dan weer meer vintage Al Stewart vind klinken: meer akoestisch en zonder die beat.

Van Al verwacht ik nu eenmaal net iets meer, omdat hij heeft bewezen dat hij het kan.

Een zesje.

avatar van vigil
3,5
Mssr Renard schreef:

Cafe Society is ook erg gaaf. Met wat brullende saxofoon- en gitaarsolo's en donderende drums. Hier kan het label soft wel van de softrock af.

Het doet mij wat denken aan een ruigere versie van Supertramp door uiteraard de sax maar ook het toetsenspel.

Ik vind het een prima plaat eigenlijk, nergens briljant maar lekker om te luisteren.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:25 uur

geplaatst: vandaag om 15:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.