Tiamat - A Deeper Kind of Slumber (1997)

Briljant album.

Voor mij dan. De geleerden zijn het er niet over uit, natuurlijk. Vinden dat dit te ver wegdrijft van waar Tiamat eens voor stond.
Helemaal niets van waar. Dit is Tiamat op zijn best!

Heb dit album, even tellen, zowat duizend keer beluisterd. Elke keer weer word ik betoverd, gehypnotiseerd, raak ik in vervoering van die warme, zachte rustige klanken.
Dit album heeft echt geen slecht moment en wordt steeds beter naarmate het album vordert. De sterkste songs zijn wellicht de drie op het eind. Vooral Phantasma de Luxe en Mount Marilyn zijn echt gruwelijk perfecte sferische songs.

Geen metal, wel supermuziek! Voor mij althans.

Geheel eens met bovenstaand commentaar.

Tiamat op zijn best.

Dit is heel apart... mijn kennismaking met de band... en kenners en sommige Tiamat fans zeggen, dat ik geen betere keuze kon maken... ik ken weinig van de band's voorgeschiedenis.. maar wat ik wel weet, deze schijf is zeer apart.. Het donkere sfeertje... de heerlijke zang... mooi...subtiel... het perfecte huwelijk tussen de strakke bas en drums.. mooie gitaarpartijen en sublieme zweverige toetsenpartijen.. de zware logge zang... het prima gitaarwerk....

Heel erg knap... prima album!!!

Ik kan alleen maar zeggen dat het in het begin een enorme klap was, de overgang van Wildhoney naar ADKOS. Vooral die drumcomputer trok ik totaal niet.

Maar na een paar luisterbeurten sloeg dat gevoel totaal om. Nu nog steeds Tiamat's grootste meesterwerk wat mij betreft.

Schitterend album van Tiamat!

Voor mij is dit samen met Wildhoney en Prey de top van wat ze tot nu toe gemaakt hebben.

Mijn favorieten op deze plaat zijn Teonanacatl, Phantasma De Luxe, Mount Marilyn maar vooral de opener Cold Seed!

idd het beste Tiamat-album. de schok was toen vrij groot... geen metal, hier druipt de LSD van af - en gewoon er naar luisteren heeft zowat hetzelfde effect.
doet me bij tijden wat denken aan Pink Floyd (ten tijde van Time, Comfortably Numb,...) zowaar (iets zwaarder natuurlijk)

Een prachtig album, heel anders in stijl dan het werk hiervoor. Dit is heel atmosferisch, donker en tegen het gothic aanleunend, met orientaalse invloeden doorspekt.
Opener "Cold seed" is nog behoorlijk rockend, maar daarna gaat het een versnelling lager, en weeft Tiamat donkere en sferische muzieklandschappen, die je zomaar wegslepen in hypnotische nummers. Echt een luisterplaat.

Als je het over tripnummers hebt is "Four Leary Biscuits" nog steeds één van mijn favorieten. Daar kan die Lucy in de lucht nog een diamantje aan zuigen.

JEUJ, wat is dit? gosh, ik ken dus Wildhoney en Prey en had vandaag maar besloten dit is te gaan checken. Wat krijg ik hier dan in me gezicht gesmeten joh? dit is totaal anders. Ik denk dat het onredelijk is om hier nu een punt aan te geven, want dat zou een waarschijnlijk onterechte 2* opleveren. Maar es meer luisteren.

Phantasma de Luxe

Nogmaals aan het luisteren, .. erh.. correctie: met volle bakken aan het genieten.....

Eigenlijk maakt ook deze plaat weer een top 10 kans.. (ja, daar ga ik weer, ik weet het) en 'k zou het album verdorie 5+++++ / 5 willen/ moeten geven !!

Ik heb deze parel gewoon weer in mijn top 10 gezet, en hij gaat er niet meer uit ook, punt. Ik schaar Johan Edlund als één van de meest geniale musici in mijn referentiekader.

Feit alleen al dat bovengenoemde heel zijn duistere ziel en zaligheid (amy winehouse zou eens zo'n album moeten durven maken ) erin gooit.

Tevens heeft deze plaat me doen overtuigen dat innovatie,
experimentalisme zoveel meer beleving brengt in muziek. Mee evolueren met een band als deze was een verademing (zelfde bij Anathema trouwens), en heeft mijn smaak gevormd tot wat het nu is.

18 april 2008 komt er een nieuw album uit: Amanethes. Na prey hoop ik dat Edlund ons weer kan verrassen met een 'ouderwetse' Tiamat plaat.

Hail Tiamat!

Ik heb deze mannen nog gezien in de Vooruit in Gent (toen ik nog mooi en jong was - nu ben ik enkel nog...). Voorprogramma was toen The Gathering die met het album Mandylion tourde.

Leuk optreden!

Vooral de afsluiter en titelsong vind ik erg mooi! Prachtig liedje!

Mijn favoriet is de openingssong Cold Seed (heb net clipje geplaatst!).

En niet enkel de afsluiter, maar ál-le-drie! de afsluiters (track 11, 12 en 13) zijn ook magnifiek, perfume

Het klinkt misschien gek maar dit album was mijn eerste kennismaking met Tiamat. Ik vond het zo super gothic rock! Dat ik me verbaasde dat deze band voortgekomen is uit de Death Metal! Ja die laatste drie zijn erg mooi! Eigenlijk vind ik het hele album gewoon goed! Ik heb ook hun DVD die is ook de moeite waard!

Machtige schijf! De vergelijking met Pink Floyd is inderdaad zo gek nog niet.
De opener heeft een ongelooflijke drive, sterke riff, zalige melodie en daarna komt de rest: slenterend van donker moment naar dreigende situatie. In één trek beluisterend, zeker niet skippen als er wat licht klassiek (wat? licht klassiek? bwaaark!) aankomt met Kite. Tiamat stelt je meteen gerust met een duister vervolg, onze vertrouwde wereld. Kortom: zelfde procedure als verdiept geraken in een Pink Floyd-album.
4,5*

Een van mijn meest gedraaide albums ooit. Zelfs na 11 jaar klinkt dit album nog supertastisch!
Geniaal.

Amanthes is een absolute topplaat en net zo boeiend als Wildhoney.
Deze plaat is net iets minder, maar zeker 4 sterren.

In de jaren 90 stapten vele death metal bands af van de roots om zich te verzadigen in driftige experimenten. Paradise Lost, The Gathering en Entombed deden al eerder een beroep op mijn groeiende muzikale begrip.
En ook Tiamat bewoog zich op de voorgaande albums zich al steeds verder van de eens drukbewandelde death metal paden. Maar op dit album is er bijna niets meer over van wat we van Tiamat kenden.
A Deeper Kind Of Slumber heeft dientengevolge er heel lang over gedaan om bij mij in te dalen. Met Mount Marilyn staat er slechts één nummer op dat vaag herinnert aan wat de band op het voorgaande Wildhoney nog vol overtuiging liet horen.
Toch deden de vele lovende recensies in de bladen en de hemelprijzingen van vrienden mij ertoe aanzetten door te zetten in mijn pogingen deze plaat te doorgronden. Uiteindelijk bleek ik in staat de klasse te erkennen van de plaat. Enerzijds staat de band stil bij vervlogen tijden waarin The Sisters Of Mercy de dienst uitmaakten in het gothische landschap en anderzijds zijn er veel verwijzingen naar dromerige Pink FLoyd schilderingen. Dromerig is ook het sleutelwoord. Het experiment schuilt dan ook niet in technische probeersels maar in de serene manieren waarop je gemoed geprikkeld wordt. Nummers als Phantasma deLuxe, Atlantis As A Lover en het eerder aangehaalde Mount Marilyn geven de luisteraar bij voorkeur op de late avonden een gevoel zich te verkeren in een kleurrijke zweverige lucide droom.

Erg goed album met een geweldige opener. Kende deze band niet maar klinkt goed, zeker het gebruik v/d strijkers is erg gaaf.

Ik heb er nog altijd mijn bedenkingen bij, het mag rustig zijn, het mag sfeervol zijn, allemaal goed en wel. Ik kan er moeilijk de aandacht bij houden, soms denk ik naar Pink Floyd te luisteren, zeker door die hese stem van Johan Edlund. Positief is wel dat ik denk dat ik een middel voor mijn slapeloosheid heb gevonden .

Nu, na zoveel jaren, na zoveel nieuwe muziek, muzikanten en bands te hebben leren kennen waarbij ik ook nieuwe richtingen heb uitgeprobeerd, is dit nog steeds een van mijn absolute all-time favoriete albums, waarschijnlijk na of naast ( ) van Sigur Rós mijn favoriet. En dat na ruim 17 jaar alweer!

Ik herinner me nog wel dat ik dit album voor het eerst hoorde, althans de songs van dit album, destijds op Graspop. Het blies me helemaal omver, ik kende Tiamat nog amper, alleen wat songs van Clouds eigenlijk.
Maar de sféér (en lichtshow) destijds op Graspop, toen ze deze songs voor het eerst speelden, bliezen me totaal omver zoals ik nog nooit door een muzikant of album omver ben geblazen.

Eigenlijk raar dat ik in mijn eerdere berichtje van tien jaar terug niet vermeldde dat ik Phantasma de Luxe absoluut het mooiste en beste nummer van dit album vind, nu ik er zo over nadenk. Dat vond ik destijds, in 2004, al, en in 1997.

Nu ik er nog eens over nadenk, vind ik Phantasma de Luxe eigenlijk het beste nummer van Tiamat ooit. Of in ieder geval samen met bekendste Tiamat-song ever Gaia. En misschien het slepende Will They Come? en het supermooie Circles van Amanethes. En The Sun Also Rises en The Red of the Morning Sun van meest recente album The Scarred People.

Hoe dan ook, blijf het een briljant album vinden.

En ook misschien wel het énige album dat echt beter wordt naarmate het voortduurt (beste songs op het einde, in het tweede deel van het album).
Dit album is ook perfect opgebouwd, iets dat me vroeger minder opviel. Redelijk stevige opener Cold Seed, dat ik nog steeds een dissonant vind trouwens; daarna wat tripperige, ietwat positief gestemde songs en, naarmate het einde van het album nadert, een steeds iets donkerder en slepender sfeer.

Nog steeds is dit een van de zeer weinige albums die ik graag in zijn geheel kan luisteren (samen met al genoemde ( ) van Sigur Rós trouwens), liefst via de koptelefoon.

Eveneens een schitterende plaat van Tiamat. Haast niet te vergelijken met voorhanger Wildhoney. The Whores of Babylon doet me zo denken aan Depeche Mode. Echt een heel verrassend goede plaat!

"A Deeper Kind of Slumber," uitgebracht in 1997 door de Zweedse band Tiamat, is een intrigerend en veelzijdig album dat een diepere, meer introspectieve kant van de band laat zien. Dit album markeert een significante verschuiving in hun muzikale stijl, weg van de death metal invloeden die hun eerdere werk kenmerkten, naar een meer atmosferische en experimentele sound. Als liefhebber van verschillende muziekgenres, vond ik dit album een fascinerende luisterervaring.

Het album opent sterk met "Cold Seed." De geweldige start met een fantastische riff grijpt meteen mijn aandacht. Het nummer is energiek en heeft een hypnotiserend ritme dat je meteen in de sfeer van het album trekt. De zang van Johan Edlund is diep en vol emotie, wat bijdraagt aan de intense opening. De productie is helder en gelaagd, met subtiele toetsen en strijkers die een spookachtige sfeer creëren.

"Teonanacatl," genoemd naar een hallucinogene paddenstoel, is het tweede nummer. Hoewel het interessante elementen bevat, is het toch wat minder overtuigend dan de start. Het lekkere tempo van "Cold Seed" is hier weg, en het nummer voelt iets trager aan. Ondanks dat is de psychedelische sfeer duidelijk aanwezig en zorgt voor een mystieke ervaring.

"Trillion Zillion Centipedes" fungeert als een onheilspellend klinkend intermezzo. Het nummer is kort en experimenteel, met vreemde geluiden en een duistere atmosfeer. Het draagt bij aan de overall sinistere toon van het album, maar is meer een overgang dan een op zichzelf staand hoogtepunt.

"The Desolate One" is een duister klinkend nummer dat mij wat minder raakt. Hoewel de productie en de sfeer goed zijn, mist het de pakkende melodie die sommige andere nummers wel hebben. Het voelt als een diepere duik in de melancholie, maar blijft voor mij iets minder memorabel.

"Atlantis as a Lover" biedt een mooi contrast met zijn aangrijpende melodische track. De melancholieke zang en de dromerige gitaarlijnen maken dit tot een van de hoogtepunten van het album. Het nummer is emotioneel geladen en blijft hangen.

"Alteration X 10" is traag maar wel steviger, en doet denken aan een fraaie ballad. Het nummer heeft een donkere, introspectieve sfeer en bouwt langzaam op naar een krachtig hoogtepunt. De dynamiek tussen de rustige passages en de intensere delen maakt het boeiend.

"Four Leary Biscuits" combineert darkwave met een folk geluid en etherische invloeden. Het is een mooi en intrigerend nummer dat verschillende muzikale stijlen mengt tot een uniek geheel. De sfeer is betoverend en het nummer blijft fascineren.

"Only in My Tears It Lasts" is dreigend, maar wel wat ingetogen. Het nummer heeft een sombere toon en de zang is vol melancholie. Hoewel het niet direct opvalt, draagt het bij aan de cohesie van het album.

"The Whores of Babylon" heeft een aardige melodie met een oosters tintje. Dit nummer brengt een interessante variatie in de muzikale texturen en blijft boeien door de exotische invloeden en de meeslepende melodie.

"Kite" is een oninteressant tussendoortje. Het mist de diepte en het onderscheidende karakter van de andere nummers en voelt meer als een vulnummer dan een essentieel onderdeel van het album.

"Phantasma de Luxe" is een van de betere nummers op het album. Het combineert een sterke melodie met complexe arrangementen en een meeslepende sfeer. Dit nummer laat de veelzijdigheid van Tiamat goed zien en is een absoluut hoogtepunt.

"Mount Marilyn" heeft een mooie donkere melodie en is ook een topper. De zang en de instrumentatie vullen elkaar perfect aan en creëren een intense luisterervaring. Het nummer is emotioneel geladen en blijft lang nazinderen.

Het album sluit af met het titelnummer "A Deeper Kind of Slumber." Dit is een fraai slot dat de thematische en muzikale elementen van het album mooi samenbrengt. Het is introspectief, melancholiek en biedt een passende afsluiting van een indrukwekkende muzikale reis.

In conclusie, "A Deeper Kind of Slumber" is een complex en veelzijdig album dat de evolutie van Tiamat als band laat zien. Hoewel sommige nummers mij minder overtuigen, zijn er genoeg hoogtepunten die het album de moeite waard maken. De mix van stijlen en de diepe emotionele lading zorgen voor een unieke luisterervaring die zowel fans van de band als nieuwkomers zal aanspreken.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl