menu

Tygers of Pan Tang - Crazy Nights (1982)

mijn stem
3,26 (27)
27 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Metal
Label: MCA

  1. Do It Good (4:27)
  2. Love Don't Stay (4:18)
  3. Never Satisfied (3:50)
  4. Running Out of Time (4:38)
  5. Crazy Nights (4:36)
  6. Down and Out (3:52)
  7. Lonely Man (4:19)
  8. Make a Stand (4:26)
  9. Raised on Rock (3:25)
  10. Slip Away * (3:14)
  11. Stormlands * (4:18)
  12. Paradise Drive * (3:43)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 37:51 (49:06)
zoeken in:
avatar van Sir Spamalot
3,0
Na het matige debuut Wild Cat (slechte zanger) en het lekkere Spellbound volgde deze derde worp met een ongewijzigde line-up, maar dit werd tevens het laatste album met gitarist John Sykes. Een opmerking over de productie: ze stamt uit 1982 maar de drums ontbreken een beetje ballen aan hun lijf, wellicht geen probleem voor 1982 maar nu valt het op. Het gitaarwerk van beide gitaristen is mooi en voldoende afwisselend en ze mogen tijdens de nummers gerust hun gang gaan. Geen uitschieters op dit album waarvan je een beetje zegt “wow” of het zou Running Out of Time of Stormlands moeten zijn. De rest is matig tot zeer matig (Crazy Nights, Down and Out). Het is een matig album dat grotendeels wordt gered door het gitaarwerk. Een zeer krappe drie.

avatar van freakey
3,5
wel mooie hoes trouwens

avatar van Broem
3,5
Still going strong op vinyl. Ik heb een versie met een extra 12 inch EP. Destijds top gedurende de nwobhm.

avatar van freakey
3,5
Broem schreef:
Still going strong op vinyl. Ik heb een versie met een extra 12 inch EP. Destijds top gedurende de nwobhm.


Me too, met Slip Away & The Stormlands... dan is de hoes ook het allermooist...

avatar van Broem
3,5
Ja, gaaf hè. Kan de plaat zo dromen. Hup naar zolder en op de draaitafel. Vanavond nog.

avatar van Sir Spamalot
3,0
Gadverdikke, jullie hebben deze, ik heb een hele tijd geleden deze versie op een rommelmarkt/platenbeurs gekocht. Hoe klinken beide nummers?

avatar van Broem
3,5
Erg goed. Kwam op deze plaat omdat ik 'm gisteren op een 2e hands platenbeurs in Eindhoven zag liggen. Dacht, verdorie die ken ik. De EP is lekker. BY THE way, prijs was 5 heftige euro's. Zal zeker nog te krijgen zijn.

avatar van freakey
3,5
Ja hoor, klik die link van Sir Spamalot maar, voor weinig nog volop te krijgen.... kocht hem ooit toen ie net uit was.... LANG geleden....

avatar van Wolfmother
2,5
Nee dit is het totaal niet voor mij, met veel moeite is de opener nog aardig te noemen. De rest is zo vergeetbaar, denk dat het gewoon mijn band niet is.

avatar van B.Robertson
Dan zou ik The Cage maar niet proberen, dat is een meer AOR-gerichte koerswijziging.
Misschien is een band als Exciter wat voor je als je van snelheid houdt.

avatar van Arjan Hut
3,5
Ik hoor echt amper kwaliteitsverschil met de voorganger. Goed, de teksten lijken wat gehaast geschreven, de drums klinken alsof iemand met een mattenklopper speelt, verder rockt het als een tierelier.

avatar van RonaldjK
4,0
De eerste Tygers of Pan Tang die ik hoorde was Crazy Nights. Hij bereikte mijn platenspeler in het late voorjaar van 1982. Dit weer eens via de dorpsfonotheek.
Later zou ik opvolger Spellbound ook horen en het verschil was duidelijk: Crazy Nights klinkt "ronder". Alhoewel beide albums door Chris Tsangarides werden geproduceerd en in 1981 verschenen, is het verschil duidelijk: de gitaren zitten inmiddels iets lager in de mix, terwijl de basgitaar juist hoog zit, wat het geluid wellicht wat radiovriendelijker maakte. Bijkomend voordeel: goed is te horen hoe bassist Rocky Laws met zijn warme tonen (hij speelt met de vingers, niet met plectrum) lekkere partijen neerzette.
Meest opvallend is de drumsound: er zit een strakke gate op vooral de snaredrum, die daardoor wat afgeknepen klinkt. Normaliter zou ik dat niet leuk vinden, maar Tsangarides was geen prutser: het past goed in de balans.

De reden dat ik dit een heerlijk plaatje vond (en vind!) is dat gitarist John Sykes weer spetterende solo’s neerzet en Jon Deverill als een krachtige nachtegaal zingt. Een stem die eeuwige jeugd suggereert en op Never Satisfied bovendien een rauw randje krijgt. Daarmee hadden de Tygers een eigen geluid binnen de new wave of British heavy metal.
De snelle nummers zijn favoriet gebleven. Behalve het nummer dat ik zojuist noemde zijn dat Running Out of Time en vooral Raised on Rock. Ook het uptempo Love Don’t Stay hoort bij de sterkste composities met een pakkende gitaarlijn in het refrein.

In die periode hadden de ToPT een volle concertagenda en oogstten lovende recensies. Iets van die reputatie is op YouTube te vinden, zoals hier. Jammer genoeg sloeg de band vanaf opvolger The Cage een aor-weg in. Sykes had de band toen al verlaten. Het werd hun bestverkopende schijf volgens Wikipedia, maar ik haakte af: aor is een genre dat ik zeker kan waarderen, maar bij hen vond ik het niet passen.

De band viel sinds eind 1982 enkele malen uit elkaar om weer bij elkaar te komen; helaas voor mij na ’87 zonder Deverill. Die startte namelijk een carrière als theateracteur en acteert nog altijd, gekortwiekt en wel. Hier zijn pagina bij stage32.com. In 2018 maakte hij met Fred Purser, de opvolger van Sykes, een album onder de vlag van Purser Deverill.

Op de site gisterennogvandaag.com vind je een interview met de band uit het blad Joepie van 1982; zie hier, even scrollen. Van hun ‘We gaan de wereld veroveren’ wat daar wordt genoemd kwam weinig terecht, maar zo klonken ze wel degelijk ten tijde van Spellbound en Crazy Nights!
Sinds 2016 verschenen bovendien twee meer dan degelijke albums van de band, zij het in een bijna geheel andere bezetting dan toen. Desondanks goed genoeg voor mij om weer aan te haken.

avatar van Dirkrocker
3,5
Arjan Hut schreef:
de drums klinken alsof iemand met een mattenklopper speelt, verder rockt het als een tierelier.


prachtige opmerking en ow zo waar. Prima verwoord. Maar het gitaarwerk mag er dan wel zijn. Lekkere plaat, goeie solo’s en samen met spellbound hun beste platen.

RonaldjK schreef:
De eerste Tygers of Pan Tang die ik hoorde was Crazy Nights. Hij bereikte mijn platenspeler in het late voorjaar van 1982. Dit weer eens via de dorpsfonotheek.
Later zou ik opvolger Spellbound ook horen en het verschil was duidelijk: Crazy Nights klinkt "ronder". Alhoewel beide albums door Chris Tsangarides werden geproduceerd en in 1981 verschenen, is het verschil duidelijk: de gitaren zitten inmiddels iets lager in de mix, terwijl de basgitaar juist hoog zit, wat het geluid wellicht wat radiovriendelijker maakte. Bijkomend voordeel: goed is te horen hoe bassist Rocky Laws met zijn warme tonen (hij speelt met de vingers, niet met plectrum) lekkere partijen neerzette.
Meest opvallend is de drumsound: er zit een strakke gate op vooral de snaredrum, die daardoor wat afgeknepen klinkt. Normaliter zou ik dat niet leuk vinden, maar Tsangarides was geen prutser: het past goed in de balans.

De reden dat ik dit een heerlijk plaatje vond (en vind!) is dat gitarist John Sykes weer spetterende solo’s neerzet en Jon Deverill als een krachtige nachtegaal zingt. Een stem die eeuwige jeugd suggereert en op Never Satisfied bovendien een rauw randje krijgt. Daarmee hadden de Tygers een eigen geluid binnen de new wave of British heavy metal.
De snelle nummers zijn favoriet gebleven. Behalve het nummer dat ik zojuist noemde zijn dat Running Out of Time en vooral Raised on Rock. Ook het uptempo Love Don’t Stay hoort bij de sterkste composities met een pakkende gitaarlijn in het refrein.

In die periode hadden de ToPT een volle concertagenda en oogstten lovende recensies. Iets van die reputatie is op YouTube te vinden, zoals hier. Jammer genoeg sloeg de band vanaf opvolger The Cage een aor-weg in. Sykes had de band toen al verlaten. Het werd hun bestverkopende schijf volgens Wikipedia, maar ik haakte af: aor is een genre dat ik zeker kan waarderen, maar bij hen vond ik het niet passen.

De band viel sinds eind 1982 enkele malen uit elkaar om weer bij elkaar te komen; helaas voor mij na ’87 zonder Deverill. Die startte namelijk een carrière als theateracteur en acteert nog altijd, gekortwiekt en wel. Hier zijn pagina bij stage32.com. In 2018 maakte hij met Fred Purser, de opvolger van Sykes, een album onder de vlag van Purser Deverill.

Op de site gisterennogvandaag.com vind je een interview met de band uit het blad Joepie van 1982; zie hier, even scrollen. Van hun ‘We gaan de wereld veroveren’ wat daar wordt genoemd kwam weinig terecht, maar zo klonken ze wel degelijk ten tijde van Spellbound en Crazy Nights!
Sinds 2016 verschenen bovendien twee meer dan degelijke albums van de band, zij het in een bijna geheel andere bezetting dan toen. Desondanks goed genoeg voor mij om weer aan te haken.

Spellbound en Crazy nights en iets daaronder Wild Cat steken met kop en schouders uit boven de laatste 3 albums van de jaren tachtig. John Sykes is echt een toegevoegde waarde bij zowel Thin Lizzy, Whitesnake maar ook bij de Tygers of Pantang. Als John Sykes was gebleven dan hadden die laatste 3 albums veel beter geklonken daar ben ik heilig van overtuigt. Tegenwoordig timmeren de Tygers of Pantang weer behoorlijk aan de weg met goeie albums. Ben het volledig eens met je reactie Ronald jK!!

avatar van vielip
3,0
Nou ik hoor The cage toch echt (heel wat) liever dan Crazy nights. Laatstgenoemde is niet slecht ofzo maar ik vind 'm moeilijk weg luisteren. Kom er slecht in 1 keer doorheen. Spellbound is een ander verhaal. Die knettert aan alle kanten. Bij deze heb ik dat toch een stuk minder. Al is het gitaarwerk van Sykes in de meeste nummers wel prima. The cage is qua stijl en opzet wel anders maar vind ik geslaagder. Betere nummers vooral.

vielip schreef:
Nou ik hoor The cage toch echt (heel wat) liever dan Crazy nights. Laatstgenoemde is niet slecht ofzo maar ik vind 'm moeilijk weg luisteren. Kom er slecht in 1 keer doorheen. Spellbound is een ander verhaal. Die knettert aan alle kanten. Bij deze heb ik dat toch een stuk minder. Al is het gitaarwerk van Sykes in de meeste nummers wel prima. The cage is qua stijl en opzet wel anders maar vind ik geslaagder. Betere nummers vooral.
In de Aardschok stond dat The Cage in Nederland het best verkochte album is. Reden is omdat daar de meeste singels van afkwamen. Welke singels???? in de Nederlandse hitlijst heeft nog nooit een singel van de Tygers of Pantang gestaan. Dan moet dat in Groot Brittannië wezen dat die singels daar wel de hitlijst heeft gehaald. In Nederland hebben die singels nog niet eens de tipparade gehaald, anders had het wel in de hit dossiers 1956/2001 gestaan. Welke bron de Aardschok heeft geraadpleegd weet ik niet, maar ik geloof er helemaal niks van. In de platen zaken lagen destijds een hoop exemplaren van The Cage in de schappen dan kan je concluderen dat de Nederlanders dit album links lieten liggen. En dan hebben ze nog groot gelijk ook, het is een FLUT album.

avatar van Arjan Hut
3,5
Wanneer een album in de schappen ligt, dan geldt 'ie als verkocht.

2,0
Na het uitstekende Spellbound was deze schijf toch wel een tegenvaller. Deze deuntjes gaan met het ene oor in en het andere uit. Vlees noch vis.
Jammer vanwege de mooie hoes en die fantastische bandnaam.

avatar van vielip
3,0
Veel singels van hardrockbands kwamen in die tijd ook helemaal niet in de hitlijsten. Zeker in Nederland niet. Maar muziekzenders als Super Channel, Sky Channel en uiteraard MTV speelden in hun programma's met het wat stevigere werk wel degelijk de clips van die singels. En zo bereikten die toch een vrij grote groep liefhebbers. Die dan vervolgens de singels of in ieder geval de albums kochten. Niet genoeg in aantal om in de hitlijsten te komen wellicht maar wel voldoende om er op dat moment het best verkochte album van te maken. Althans, zo stel ik het me zo ongeveer voor.

avatar van RonaldjK
4,0
Dat klopt zeker! Wil je weten hoe goed de singles het deden, dan vertelt de site van de Britse hitlijsten soms meer. Of die van de Billboard Hot 100 voor Amerikaanse artiesten.

avatar van gaucho
Helaas geeft de bovengenoemde site van de Britse charts nauwelijks resultaten als je zoekt naar hitnoteringen van de Tygers. Deze site geeft een betere indicatie. Veel hits hebben ze sowieso niet gescoord in Engeland, en al helemaal geen grote. En ze komen zo te zien niet van dit album, maar vooral van The cage…

Gast
geplaatst: vandaag om 13:36 uur

geplaatst: vandaag om 13:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.