De eerste Tygers of Pan Tang die ik hoorde was
Crazy Nights. Hij bereikte mijn platenspeler in het late voorjaar van 1982. Dit weer eens via de dorpsfonotheek.
Later zou ik opvolger
Spellbound ook horen en het verschil was duidelijk:
Crazy Nights klinkt "ronder". Alhoewel beide albums door Chris Tsangarides werden geproduceerd en in 1981 verschenen, is het verschil duidelijk: de gitaren zitten inmiddels iets lager in de mix, terwijl de basgitaar juist hoog zit, wat het geluid wellicht wat radiovriendelijker maakte. Bijkomend voordeel: goed is te horen hoe bassist Rocky Laws met zijn warme tonen (hij speelt met de vingers, niet met plectrum) lekkere partijen neerzette.
Meest opvallend is de drumsound: er zit een strakke gate op vooral de snaredrum, die daardoor wat afgeknepen klinkt. Normaliter zou ik dat niet leuk vinden, maar Tsangarides was geen prutser: het past goed in de balans.
De reden dat ik dit een heerlijk plaatje vond (en vind!) is dat gitarist John Sykes weer spetterende solo’s neerzet en Jon Deverill als een krachtige nachtegaal zingt. Een stem die eeuwige jeugd suggereert en op
Never Satisfied bovendien een rauw randje krijgt. Daarmee hadden de Tygers een eigen geluid binnen de new wave of British heavy metal.
De snelle nummers zijn favoriet gebleven. Behalve het nummer dat ik zojuist noemde zijn dat
Running Out of Time en vooral
Raised on Rock. Ook het uptempo
Love Don’t Stay hoort bij de sterkste composities met een pakkende gitaarlijn in het refrein.
In die periode hadden de ToPT een volle concertagenda en oogstten lovende recensies. Iets van die reputatie is op YouTube te vinden,
zoals hier. Jammer genoeg sloeg de band vanaf opvolger
The Cage een aor-weg in. Sykes had de band toen al verlaten. Het werd hun bestverkopende schijf volgens Wikipedia, maar ik haakte af: aor is een genre dat ik zeker kan waarderen, maar bij hen vond ik het niet passen.
De band viel sinds eind 1982 enkele malen uit elkaar om weer bij elkaar te komen; helaas voor mij na ’87 zonder Deverill. Die startte namelijk een carrière als theateracteur en acteert nog altijd, gekortwiekt en wel. Hier
zijn pagina bij stage32.com. In 2018 maakte hij met Fred Purser, de opvolger van Sykes, een album onder de vlag van
Purser Deverill.
Op de site gisterennogvandaag.com vind je een interview met de band uit het blad Joepie van 1982;
zie hier, even scrollen. Van hun ‘We gaan de wereld veroveren’ wat daar wordt genoemd kwam weinig terecht, maar zo klonken ze wel degelijk ten tijde van
Spellbound en
Crazy Nights!
Sinds 2016 verschenen bovendien twee meer dan degelijke albums van de band, zij het in een bijna geheel andere bezetting dan toen. Desondanks goed genoeg voor mij om weer aan te haken.