Mordor schreef:
Niet meer uit m'n CD lade weg te branden de laatste tijd. Er is ook duidelijk inspiratie opgedaan bij een act als New Order. Ik verhoog hem naar de maximale score.
Dit moet in de loop der jaren mijn vaakst gedraaide album zijn. Dit album leunt erg op de sound van The Cure en New Order. Niet enkel qua sfeer, het kan haast niet anders of het idee van
No Human Can Drown/Take Me For A Walk is ontstaan na het luisteren van het gelijknamige Cure nummer.
Jump out of time/walk into my dream, aan welk Pornography nummer doet dit denken?
Sinds New Order succes boekte met Blue Monday zijn er talloze acts die geen graten zagen om deze succesformule om te toveren tot basis van hun eigen sound. Laten we echter niet vergeten dat Blue Monday ook is beïnvloed door enkele disco nummers en dat de grote Robert Smith op zijn beurt, niet enkel muzikaal maar tevens tekstueel, leentjebuur heeft gespeeld bij NO ten tijde van Movement en zijn opvolger (The Walk, of de link tussen A Strange Day/Truth, en zo kunnen we nog even doorgaan).
En ondanks/dankzij de inspiratie van andere bands, de eerste twee albums van COX blijven voor mij volkomen uniek. Op dit album en op opvolger Medusa weten ze de perfecte snaar te raken. De muziek is donker/melancholiek, maar nergens opdringerig of lachwekkend theatraal zoals bij SOM, The Mission of andere potsierlijke acts. De teksten zijn vrij eenvoudig maar de kracht bestaat erin om met enkele tekstflarden, dit in combinatie met de dromerige haast hypnotiserende synths en ijle gitaren, behoorlijk tot de verbeelding te spreken en een sfeer neer te zetten die ik noch voorheen noch nadien heb teruggehoord bij andere bands.
A Day moet destijds een kleine cult classic zijn geweest, en als je het nu terughoort is het nog steeds een zeer relevant nummer. Het versnelde tempo en zelfs elektroclash sound (hoewel het genre nog lang niet bestond) waren voor die tijd best opvallend te noemen. Voor de liefhebbers, beluister eens hun nummer Going Round uit Subsequent Pleasures, zuivere elektroclash bijna twintig jaar alvorens er sprake was van het genre.
No Words kondigt zich meteen als een rustiger nummer aan.
Out In The Night It Could Be Fun en vervolgens krijgen we het relaas van kriebels op de dansvloer. Geen enkele handendaagse band komt ermee weg, echter weet COX dit zodanig te verpakken dat het na al die jaren nog steeds een (dansvloer) juweeltje is. Hetzelfde geldt voor de daaropvolgende nummers, dezelfde formule wordt gebruikt en Cry In The Wind snijdt misschien nog iets dieper dan Stumble And Fall.
Stranger klinkt mysterieus, The Seventh Time zelfs ronduit dreigend. Het allermooiste nummers is misschien nog wel Equal Ways, alsware een hypnose die de vergelijking doorstaat met New Order's The Him. No Human Can Drown is een meer dan waardige afsluiter, een simpel haast lieflijk liedje maar o zo treffend, met dank aan The Cure' Walk.
De liefde voor dit album zit dus behoorlijk diep. En opvolger Medusa? Daar is nog een flinke scheut Bowie aan toegevoegd (Low). Voor zover het nog kan is die misschien wel nog iets straffer dan dit debuut.