Kris Kristofferson, heb wel wat cd's van hem, maar vaak vind ik het wat te country-achtig en te 'gladjes'. En sommige filmrollen waren ook redelijk soft en romantisch (A star is Born met Barbera Streisand), maar hij had natuurlijk ook wel andere (Pat Garrett and Billy the Kid ). Verder pakte hij Rita Coolidge van Leon Russell af, die maakte natuurlijk geen enkele kans door de knappe verschijning van Kris. Dus eigenlijk voelde ik niet zo veel sympathie voor Kris Kristofferson, terwijl hij dat waarschijnlijk best wel is. En hij heeft natuurlijk wel een aantal onvergetelijke classics geschreven waaronder 'Me and Bobby McGee"en "Help me make it through the night' en later blijkt door onder andere zijn plaat 'Repossessed', dat hij ook redelijk politiek geëngageerd kon zijn.
Dus langzaam aan wat meer bewondering gekregen en pas geleden deze cd uit een 1 euro bak gehaald. Eigenlijk denk je direct bij de eerste tonen aan de American recordings van Johnny Cash, enkel dat Kris zijn nummers zelf heeft geschreven. De cd gaat dus over sterfelijkheid, je sterfelijk voelen. En aan de stem hoor je dat al af, niet die mooie stem van Kris die we gewend zijn, maar een stem met flink wat sleet en dat past uitstekend bij het onderwerp. Productie is mooi sober gehouden, met een hoofdrol voor de slide gitaar. Het is meer country dan folk, maar niet van die zoete nashville country. Het is verder een mooi integer, persoonlijk album van Kris, die natuurlijk van alles in zijn leven heeft meegemaakt, van de wilde jaren 60 tot nu toe, een paar huwelijken, ernstig ziek zoontje begin jaren 70, moeilijke tijden in de jaren 80.
Hij moet nu 87 jaar oud zijn en terwijl veel van zijn tijdgenoten allang het tijdelijke voor het eeuwige hebben verruild, is hij nog steeds niet 'mortal'. Bijna 20 platen gemaakt, verder nog een aantal met Rita Coolidge en met gelegenheidsband the Highwayman, die erg succesvol waren, in bijzonder veel films gespeeld , de laatste in 2018. Dan kun je niet zeggen dat hij het rustig aan heeft gedaan. Qua muziek lijkt dit album toch wel zijn laatste levensteken en dat is een waardig afscheids album geworden.
Het wordt toch tijd dat ik de rest van zijn repertoire ook weer een keer ga beluisteren, wie weet zitten daar nog meer pareltjes tussen.