Paul McCartney - Give My Regards to Broad Street (1984)

Blijf erbij dat het een mooi lijstje artiesten is:

Producer: George Martin
Engineer: Geoff Emerick
Arrangments: Paul McCartney, George Martin

Paul McCartney - vocals, bass, guitar, keyboards
Linda McCartney - vocals, keyboard
Dave Edmunds - guitar
David Gilmour - guitar
Chris Spedding - guitar
Steve Lukather - vocals, guitar
Ringo Starr - drums
Eric Stewart - vocals, guitar
George Martin - piano
Anne Dudley - synthesizer
Trevor Barstow - keyboards
John Paul Jones, Louis Johnson, Herbie Flowers - bass
Stuart Elliott, Dave Mattacks, Jeff Pocaro - drums
Jody Linscott - percussion
Dick Morrissey - saxophone
Derek Watkins, Jack Armstrong, Stan Sulzmann, John Barclay, Jeffrey Bryant, Allan Donney, Thomas Ferguson, Jerry Hey, Phil Jones, Charles Loper, Henry MacKenzie, Thomas Pergerson, Chris Pyne, Doug Robinson,
Ray Swinfield, Tommy Whittle, Lawrence L. Williams, Rev. Dan Willis, Dave Willis - horns

Toch denk ik gevoelsmatig niet dat het een goed album is. Ondanks enkele grote namen die aan dit album hebben (mee)gewerkt.

Geweldig: Neen. Interressant: Zeker.

De her-opnames van solo-materiaal hadden voor mij niet gehoeven, maar de Beatles-opnames vind ik toch wel weer leuk. Maar de sterkste songs zijn toch wel de nieuwe.

Ik vind Silly Love Songs best aardig klinken in het nieuwe jasje. De film werd destijds genadeloos afgeslacht wat ik iets te overdreven vond. Als muziekclip met een dun verhaal eromheen zijn het echt geen onaardige beelden. No More Lonely Nighs met Dave Gilmour op gitaar blijft goed.

Voorzover ik weet spitste de kritiek zich vooral toe op Paul's niet onaanzienlijke ego. Ik heb de film nooit gezien, dus kan ik daar niet echt over oordelen, maar het werdt hem ook verweten het gore lef te hebben om Beatle-nummers zelf opnieuw te coveren. Ik heb hier zelf niet echt problemen mee. De man heeft nl. dat materiaal grotendeels toch zelf geschreven, naar mij dunkt, en ja, de nieuwe eigen nummers zijn toch vrij sterk te noemen.

Silly Love Songs in een nieuw jasje vind ik vreselijk slecht, jammer maar helaas.

Eén van de grootste miskleunen van old Macca, dit rommeltje van een plaat ! 2 sterren, niet meer ! **

Not such a bad boy....klonk die hele plaat maar zo....

Het verhaal is dat in de jaren '80 Paul even de weg kwijt was. Wings was uit elkaar, de droom van een eventuele reunie was voorgoed voorbij na de moord op John. Het waren allemaal maar speculaties, maar dit album/project was het bewijs.
Ik heb de film een keer gezien en het was een onsamenhangend ego-document; een soort rommelige Magical Mystery Tour, maar dan zonder John of George (ik geloof namelijk dat Ringo er een rolletje in had).
Het enige 'nieuwe' was dat Paul voor het eerst Beatle-liedjes opnieuw opnam, maar dat leek voor te komen uit noodzaak; er was eigenlijk misschien wel te weinig materiaal voor een nieuw album...
Het feit dat er zo'n all-star-bezetting (zie het lijstje van HILL) aan te pas kwam toont de armoede alleen nog maar meer aan.

Afschuwelijke veel te gladde typische jaren 80 plaat, McCartney is in deze periode de weg totaal kwijt. De gelijknamige film is al net zo erg. Deze periode heeft zijn imago verre van goed gedaan. De ene mierzoete verschrikking na de ander bracht hij uit. Op deze plaat is slechts één lichtpuntje te vinden. No more lonely nights, met de schitterende solo van David Gilmour. Het is een goede compositie met uitmuntende zang, het bewijs dat Macca het nog kon. De rest van de plaat zijn verschrikkelijk bewerkingen van zijn eigen werk, hij verminkt zijn eigen werk op deze plaat. Helaas bleef hij na deze plaat nog jaren erg twijfelachtig bezig totdat hij pas met Flaming pie, 13 jaar later, zichzelf muzikaal hervond.

De nagel op de kop.

Ik ben met mijn 2 sterren nog mild geweest, dus ik ga je volgen :

ik herwaardeer - naar beneden weliswaar :

*1/2

Echte Macca fans, waartoe ik mezelf absoluut reken, moeten ook de drollen kunnen herkennen tussen de diamanten.

Ik ben een groot fan van Sir Paul, maar dit album behoord tot 1 van zijn slechtste solo albums. Jammer van die remakes van zijn eigen weg, zeker van die remakes van de Beatlesongs. En waarom die verschillende versies van No More Lonely Nights. Enkele nummers zijn nog de moeite waard, zoals No More Lonely Nights (de balladversie met die gitaarsolo van David Gilmour) en deze versie van The Long & Winding Road kan ik ook nog best waarderen. Maar de rest valt erg tegen. Maar McCartney had in de jaren 80 zo in zo een minder creatieve periode. Gelukkig heeft hij dat sinds Flaming Pie weer goed gemaakt, waardoor we hem misbaksels als deze plaat vergeven.

2,5

De plaat op de kop getikt voor 1 euro (in perfecte staat), dus ik mag niet klagen. Er staan een aantal goeie nummers op: "Silly Love Songs / Reprise", "No More Lonely Nights" en "Yesterday" blijft natuurlijk goed hé... Zeker niet de beste plaat, maar toch erg smaakbaar...

De balladversie van 'No More Lonely Nights' mét David Gilmour is het eenzame hoogtepunt. De rest is bij vlagen 'wel aardig' maar het geheel doet aan los zand denken.

Klopt, die was ik nog vergeten! (maar toch vind ik dat niet het enige hoogtepunt...)

Kick me in the nuts if you feel so, maar....

... heb 'm weer 'ns op staan, en.... (ik ga hier weer heel erg controversiëel worden... fasten yer seatbelts...) ik vind dit gewoon echt een toffe plaat! Jawel, het kon beter, jawel, de remakes zijn niet altijd geslaagd, jawel, teveel versies van No More..., maar.... er is eigenlijk nauwelijks iets mis mee.
Ik kan me hier toch prima mee vermaken, heb absoluut niet het idee naar een mager product te luisteren waarvoor dit bekend staat.
En dan wordt ie zo afgeslacht....

Maakt het jou nou echt wat uit dat een ander 'm weer zo afslacht? Als jij 'm mooi vindt is dat toch prima. Ik vind het ook niet zijn beste, maar als ik hem direkt opzet na lange tijd valt hij misschien ook weer best mee. Ik heb dat wel meer met ouwe platen. En dat zijn dan meestal de "echte".

Dit album werkyt als soundtrack prima, als lostaand album minder. No More Lonely Nights is toch echt wel een topnummer en de meeste herbewerkingen van oudere nummers zijn niet beter, maar zeker ook niet slecht gedaan.
Dit album is zeker niet zo slecht als sommigen doen geloven, maar een topper uit het McCartney oeuvre is het niet.

Ik begrijp wel waarom velen zo gebeten zijn op deze McCartney cd: hij herhaalt niet alleen zichzelf maar ook de Beatles en dat gaat in de ogen van vele Beatlesfans niet zo maar; ook al heeft hij ze dan zelf geschreven.

Ik kan mij best vermaken met de plaat. Ja, hij kopieert uit eigen werk. Sterker nog, hij komt alweer met Ballroom dancing en Wanderlust van Tug of War, die nog geen 1,5 jaar daarvoor was uitgebracht. Zonder noemenswaardige aanpassingen, gaat mij dat inderdaad ook erg ver.

Het rare is, dat het nieuwe werk helemaal niet zo slecht is, hij had moeten wachten tot hij daar een hele nieuwe cd van had kunnen uitbrengen.Not such a bad boy, No values maar ook No more lonely nights zijn prima. Behalve dat het dan hoorde bij een film, zullen we de achtergrond, dat Paul McCartney opeens weer Yesterday opnieuw wilde opnemen, waarschijnlijk nooit te weten komen.

Samen met Press to Play en 'II" Macca's slechtste album.
Al vind ik de versies van Wanderlust en Ballroom Dancing erg geslaagd. No More Lonely Nights is natuurlijk een pareltje. Maar verder... De nieuwe versies van Beatles nummers hadden echt niet gehoeven.

Bijelkaar geraapte rommelige compilatie van een film die ook niet bepaald indrukwekkend was.
Remakes van Beatles/Wings en notabene eigen werk.
En zaten we daar op te wachten? Creatieve armoede is denk ik wel de juiste benaming voor deze plaat.
Noemenswaardig in poitieve zin is No More Lonely Nights. Een fraaie song met spetterend gitaarwerk van David Gilmour.
Muzikaal is het allemaal best in orde , maar de toegevoegde waarde van nummers die wij allemaal al lang konden ontgaat mij nogal.

@ bikkel2: ik zei het al eerder als mijn oude alter ego EVANSHEWSON; je moet als fan het kaf van het koren kunnen scheiden.
In de eighties was Paul niet bepaald op zijn best, hij maakte echt een paar doffe ongeïnspireerde platen, waarvan deze en absoluut zeker ook Press To Play de ergste zijn.
Gelukkig schenkt hij de wereld later nog parels als Flaming Pie, Chaoas and Creation... en Memory Almost Full.

Off topic bericht berichten verwijderd. Voor vragen die aan users specifiek gericht zijn is de PM-functie uitgevonden.

No more lonely night blijft toch één van de mooiste Macca jaren 80 nummers, met David Gilmour op gitaar en Ringo Starr op drums. Ook het andere nieuwe nummer No Values is voldoende, maar niet hemelbestormend. Met de rest van de plaat gaat McCartney terug naar de jaren van The Beatles en Wings en legt daardoor akelig bloot dat hij op dit punt in zijn carriere niet meer kan tippen aan zichzelf in zijn toptijd. De film was nog slechter en legt alle zwaktes van Macca bloot. Zijn carriere begint in deze fase plots te wankelen, niet in de laatste plaats omdat ook de verkoopcijfers beginnen te dalen.

Aardig album, wat ik heel af en toe nog wel eens wil draaien.. maar een echte klassieker is het niet te noemen.

Wel gewaagd dat ie een aantal nummers opnieuw opnam...

De extensie van Eleanor rigby is interessant!

Sowieso een apart/interessant album...
Tug of War was één van de beste Macca-albums, Pipes of Peace zwakker en meer-van-hetzelfde, toen bedacht McCartney dat er een film moest komen. In het boek "You Never Give Me Your Money" werd gemeld dat veel gebeurtenissen uit de film Give My Regards to Broad Street overeenkomsten vertoonden met de gebeurtenissen uit '69 en '70 en het gedoe rondom Allen Klein.
Persoonlijk heb ik 5 minuten van de film gezien, maar ik kreeg kramp van het tenenkrommend acteren...
Ik vond het best een aardig album indertijd, maar wel een soort breekpunt in het oeuvre. De vanzelfsprekende deuntjes van London Town en Back to The Egg en de charmante experimenten van McCartney II lagen voorgoed achter de rug, McCartney ging zich wat serieuzer (en m.i. bij vlagen wat geforceerder) bezighouden met zijn werkjes uit de jaren '60 en het worstelen met/vechten tegen de heiligverklaring van John Lennon.

Dit was de eerste cd van McCartney en/of the Beatles die ik ooit kocht. ik denk dat ik 13 of 14 was. ik kocht hem omdat juist hier een paar Beatleliedjes opstonden en omdat de cd niet zo duur was (destijds een hele belangrijke reden. Ik draai Not Such A Bad Boy (sterk nummer), Ballroom Dancer en de medley met Yesterday, here, there and everywhere en Wanderlust nog steeds wel eens. De rest eigenlijk niet meer.

Alleen interessant voor de erg mooie single 'No More Lonely Nights' (de ballad versie met David Gilmour op lead guitar) en de twee andere nieuwe prima nummers 'Not Such a Bad Boy' en 'No Values'. De Beatles en Wings-remakes zijn bij vlagen tenenkrommend. Wel mooi is de aanvulling op 'Eleanor Rigby' genaamd 'Eleanor's Dream'.

Inderdaad rkdev, 3 meer dan prima nummers. Not such a bad boy en No values klinken lekker rauw en niet gedateerd. Waarom koos McCartney niet voor deze weg ? No more lonely nights is dan weer erg clean maar ook heel sfeervol. David Gilmour maakt het feest compleet. Deze lp toendertijd nooit gekocht maar lag toen bij de bieb. Het Basf bandje maar weer eens opduiken of toch de film eens een keer bekijken ? Toch een beetje nieuwsgierig......

Dit album is alleen al goed door de fantastische solo van ene David Gilmour

Haha David Gilmour, dat zei mij in 1984 helemaal niets.

Nu zegt het me wel wat, maar vind het nog steeds niks

Ik vind overigens dat het nummer niet fantastisch wordt door het gitaarspel, maar door de mooie tekst en compositie. Leuk dat DG mee mag spelen, maar meer niet.

Lonely nights met DG is brijant, echt heel erg goed!

Ik vind dit vooral een heel charmant album. Ik vind een aantal remakes erg geslaagd, maar als geheel is het niet bijzonder.