Rory Gallagher - Rory Gallagher (1971)

love this guy..nu al mijn ontdekking van het jaar

Loved that guy..vaak live gezien, nog steeds goed aan te horen, maar draai hem nog maar zelden..

Schitterend album. Op zijn eerste twee solo-platen klonk Rory nog wat meer bluesy, zoals in zijn vorige band Taste.
Jammer dat ik hem nooit live heb kunnen zien, want zijn live-recordings zijn echt heerlijk om naar te luisteren en kijken.

4,5* én een top 10 notering hiervoor.

Zijn zijn eerste twee soloplaten hebben bij mij net niet 5*gehald. Zeh maar 4.7*. Maar zijn een Must be in iedere serieuse Platen/CD verzameling. Taste trouwens ook.

Wat een geweldig album dit. Heb eerder al 2 live albums van de man gehoord maar dit is m'n eerste gewone studioalbum en zal zeker niet het laatste zijn. Heerlijke bluesy gitaarrock van één van de grootsten.

Ik wacht nog even met stemmen maar hier zit op z'n minst een 4 in.

Een kleine 4* wordt het na 2 luisterbeurten. Met als hoogtepunt het openingsnummer Laundromat. De top 3 wordt vervolledigt door For the Last Time en I Fall apart in respectievelijke volgorde.

Dan is je beoordeling hopelijk een foutje geweest want dit is echt een schitterende plaat van de zeer jonge rory.

Mijn eerste echte kennismaking met Rory Gallagher is dit. Voordien kende ik maar een paar nummers (Wayward Child en Moonchild) en hier en daar nog iets, dus ik vond het tijd om hiervoor eens neer te zitten. Ik hoor een jonge hongerige gedreven bluessmuzikant die niet schuw is van een paar vette gitaarpartijen hier en daar maar dan toch ook zo gevoelig kan spelen in een aantal kalmere passages op deze plaat. Ik hou van debuutalbums en met zo'n album als deze weet ik waarom. Dit zal nog regelmatig door de boxen schallen ten huize Spamalot.

vandaag op vinyl gekocht. mensen wat klinkt dat allemachtig mooi. luister naar I Fall Apart en je hoort meteen wat een groot gitarist
Rory is/was. Een document en must have voor de liefhebber.

Voor mij het mooiste album van Rory. Een perfecte balans tussen rock en melancholie, elektrisch en akoestisch. En de songs? Die zijn weergaloos en .... weerloos.

Geweldig album van Rory. Deze man maakte muziek die je raakt tot op het bot.
Op deze CD spreekt het nummer "I Fall Apart" mij zeer aan. Gewoonweg geweldig en van onder tot boven kippenvel. Voor mij de essentie van goede muziek, het moet wat met je doen.
Al vanaf 1971 fan van RG en...........het verveeld nooit. Zo herkenbaar, Zo puur.
Jammer dat er niets meer van RG in mijn CD kast toegevoegd kan worden,

Zo is het maar net. Tijdloos. Muziek 'beyond borders' en soms zo mooi dat het pijn doet.
Zag hem drie keer op het bluesrockfestival in Tegelen en in 1992 zelfs een keer live tijdens een verrassingsoptreden in het centrum van Dublin (Temple Bar); was daar toevallig (...) met mijn broertje op vakantie. In 2005 gingen we weer terug. Toen naar Cork en hebben we zijn graf en tentoonstelling bezocht. Onvergetelijk. Om maar eens track 10 te citeren: "can't believe it's true, I can't believe it's true, I wonder where are you, I wonder where are you."

Een van de allerbeste albums ooit gemaakt. Niet teveel over praten, gewoon luisteren, luisteren en nog eens luisteren.

Lekker debuut van rory 40 jaar oud inmiddels alweer. Verouderd? wel nee prima blues weet hij op zijn eerste plaat te produceren. 23 was hij toen hij met deze plaat op de proppen kwam. Teminste als ik goed geteld heb. Mooi hoe deze man al op zeer vroege leeftijd de naar mijn idee de beperkingen binnen het blues genre wist te omzijlen. Niet alles draait om dat eeuwig blues gepiel verre van dat zelfs.

Zijn eerste 3 nummers zijn gewoon echte sterke nummers. Neem nummer 2 just the smile. In voetbal termen noemt men dit volgens mij simpel spelen. En altijd zeggen die zeikertjes dat dat juist zo moeilijk moet zijn. Prima voetballers luister dan maar eens naar just the smile i love it. Simpel zal wel? Maar o zo effectief Rory op zijn simpelst? Maar hell deze man weet wel effe een gevoel uit dat 6 snarig apparaat te wringen. Daar heb je gewoonweg klasse voor nodig. En dat had hij KLAAR. I fall apart laat me aan het betere quo werk denken ten tijde van piledriver. Wederom klasse wat deze 23 jarige laat horen. Anders en vooral beter dan de normale blues... Daarna zakt het effe in met dat zeikerig blues gedoe. Daar moet je van houden ik vind daar geen zak aan. Maar goed smaken he. For the last time gaan we weer naar het sterke rory blues werk. Mooi straf of hoe verwoord je dat guitaarwerk van gallagher. Het volgende hoogtepunt is can't believe. Weer weet hij het beperkt blues genre mooi te omzijlen door er wat jazzy te spelen een leuke toeter in te gooien. Hoewel die toeter wat gevarieerder had mogen toeteren. Een echt mooie toeter solo zit er helaas niet echt in aardig. Maar meschien was hij/zij wel helemaal los gegaan na the fade out ha. waar ik trouwens al mijn hele muzikale leven een fucking pokke hekel aan heb. Iemand een idee waarom ze dit idee ooit uitgedacht hebben? THE FADE OUT idea hang 'm' high. Maar erg mooi nummer man/vrouw. Mooi subtiel vlechtwerk laat rory horen echt wel. Mooi hoe deze man zijn guitaar beheerst en dan met name beheerst. De man propt niet alles vol maar laat bewust regelmatig de boel effe los. Om een seconde of 1 ha de draad weer op te pikken. Een kunst die vele axe mannen niet willen of kunnen beheersen. Wederom kan smaak zijn. J.beck is daar naar mijn idee een meester in. Rory wist daar ook wel raad mee dacht ik zo.

Maar een goed debuut met 5 rory klassiekers

Heerlijk album van Rory Gallagher.

De beste nummers vind ik
I fall Apart
Can't believe it's True
For the last Time
Laundromat
It takes Time

Geweldig album van Rory, zoals hij er nog velen zou maken. Uitschieters zijn Laundromat, Just The Smile, I Fall Apart, For The Last Time en Hands Up. Deze versie van Laundromat is misschien wel de beste uitvoering van het nummer. (Wat knap is, aangezien de meeste fans de liveversies van de meeste nummers beter vinden.)

Blues en rock zijn mijn favoriete genre. Rory Gallagher maakt hiervan mijn inziens de perfecte combinatie. Zijn riffs klinken zoals rockmuziek moet klinken en zijn licks en solo's zijn doorspekt met de blues. Gallagher voegt er vervolgens nog elementen uit de folk aan toe. Dit maakt deze debuutplaat van Gallagher tot een onweerstaanbare cocktail van intens gitaarspel, goede teksten en gloedvolle zang.

Gallagher gebruikt zijn gitaarspel als middel om zijn muziek kracht bij te zetten. Nergens krijg ik het gevoel dat hij zijn muziek gebruikt om zijn gitaarspel te etaleren of dat het ontaard in een nutteloze exercitie van gitaargeweld. Alles is smaakvol, warm, meeslepend en alles in dienst van het liedje en de boodschap van Gallagher.

Deze debuutplaat is mijn absolute favoriet van Rory Gallagher, al heeft de man meerdere uitstekende albums op zijn naam staan. Uiteraard is hij viel te vroeg gestorven. Eeuwige zonde wat mij betreft, want zijn muziek en dan vooral de prachtige tonen uit zijn oude versleten Fender zullen me altijd bijblijven.

Fantastische debuutplaat van een van de beste gitaristen ooit!

Geweldige solo's, en Rory klinkt altijd erg gepassioneerd. Dit is idd geen nutteloos 'toonladdermastruberen' maar functioneel, vurig, zuiver spel van een rasmuzikant. Het gitaargeweld past ook erg mooi in de nummers - je focust vanzelfsprekend meteen op die schitterende gitaar maar de man kon me toch ook een songs schrijven.

Itt later een zeer blues georienteerd album, met ook nog wat folkinvloeden hier en daar - Gallagher speelt hier ook zowel akoestisch als elektrisch - hij is een meester in beiden, maar elektrisch hoor ik hem nog net iets liever.
Na de eerste luisterbeurten waren de 'snellere' nummers Sinner Boy, Hands Up en Laundromat mijn favorieten - heerlijk knallen dit -, ondertussen in de balans doorgeslaan ten voordele van de kwetsbare songs I Fall Apart en For The Last Time (prachtige lyrics en solo's!).

Na het lezen van Gerry McAvoy's bio Riding Shotgun toch maar eens in laten vliegen. Best wel een lekker plaatje. Gallagher is live natuurlijk het best te genieten, maar deze is prakties live in de studio opgenomen.

Laudromat is een heerluk nummer maar ben ik nou de enige die vind dat de baspartij niet klopt ? McAvoy klink als een gitarist die ook een keer bas wil spelen en het principe van ondersteunen en een link leggen tussen melodie en ritme niet in z'n DNA heeft zitten. Vreemde zaak vooral omdat hij ten tijde van Live In Europe nog niks aan die partij bijgesteld had ....... Mmmmmmmm ..........

En ik lees altijd overal dat Rory nooit meer nummers die hij met Taste gedaan had speelde, maar wat doet Sinner Boy hier dan ?

Mijn manco is dat Irish Tour zo diep in mijn systeem zit, dat eigenlijk al het andere van Rory me tegenvalt. Dat was tien jaar geleden al zo, en ik weet niet of ik daar ooit helemaal overheen kom. Veel van zijn studio-albums komen gewoon niet lekker uit de verf, alsof Rory zich inhoudt.

Je hoort dat hier ook wel: de start met het wat droog geproduceerde 'Laundromat', terwijl dat nummer je live regelrecht omver blaast. Toch staan hier al wel meteen veel van zijn beste nummers op, zoals ook 'I Fall Apart'. De songs, het pleziervolle spel en de variatie daarin zijn ambitieus en bewonderenswaardig voor de hier nog jonge Rory. Zijn gitaarspel is misschien nog niet zo flitsend als een paar jaar later, maar al wel ongekend melodieus en met veel meer eigen smoelwerk dan menig ander bluesgitarist.

Ken niet al z'n latere werk, maar wat ik wel ken is vlakker en meer hardrock-georiënteerd, vond 'm aan het begin van zijn carrière duidelijk het sterkste.