Bad Religion - True North (2013)

Titletrack: YouTube - Bad Religion - "True North"

Heerlijk!!!! Laat maar komen die plaat

En hij is er. Gewoon weer een klasse plaat van BR zoals we dat gewend zijn. Verwacht niks nieuws onder de zon, maar gewoon rechttoe rechtaan meezingpunk. Al zette Past Is Dead me in het begin wel even op het verkeerde been.

Heerlijke plaat !! Nothing to Dismay is toch wel erg lekker.

True North mag geen verrassing zijn voor de Bad Religion-fans: springerige en vooral heerlijk melodieuze punkrock en een zanger met een vrij neerslachtig stemgeluid. De band speelt ongetwijfeld heel goed, maar deze plaat zal er ook niet voor zorgen dat ik ineens grote fan wordt van het collectief.

De eerste seconden van het eerste en tevens titelnummer van True North klinken zo herkenbaar dat je je misschien even vergist. De productie van dit album grijpt terug naar de vroegere perioden van Bad Religion. De mix is clean met alleen gitaren, drums en zang, en geen toeters en bellen. Om eerlijk te zijn zit er één toetertje ("Dharma and the Bomb") en één belletje in ("Fuck You"). Voor de rest is het onvervalste punkrock van het meest catchy soort. De heren zijn al sinds het begin van de jaren '80 bezig en om de twee à drie jaar komen ze trouw met een album op de proppen. Als je als band al zestien albums op je naam hebt staan, zitten er uiteraard weleens een paar missers tussen. True North komt nu toch wel ècht dichtbij hun oude sound van Against the Grain (Epitaph, 1990) en Generator (Epitaph, 1992). Nog meer zelfs dan hun 'comeback' The Process of Belief (Epitaph, 2002), toen ze, na wat middelmatige albums bij Atlantic, weer terugkwamen bij hun label Epitaph van oprichter en gitarist Mr. Brett, die voor het eerst in zijn carrière een nummertje op een album zingt ("Dharma and the Bomb").

Hoewel de terugkomst van Mr. Brett in 2002 de band weer wat energie heeft gegeven, na volledig ingekakt te zijn op No Substance (Atlantic, 1998) en The New America (Atlantic, 2000), is het Greg Graffin die de band volledig maakt. Zijn zang is herkenbaar uit duizenden. Al sinds hun echte doorbraak met hun derde album Suffer (Epitaph, 1988), klinkt hij al als een oude wijze man met rauwe stem die in dichtvorm preekt over alles wat er mis is in de wereld. In het nummer "I Am a Huge Fan of Bad Religion" van NOFX zingt Fat Mike I bought Suffer then I bought a thesaurus, om maar even aan te geven wat een enorme woordenschat Graffin tot zijn beschikking heeft. Het kon ook niet anders dat hij nog eens professor zou worden; naast zanger heeft hij ook een Ph.D. in zoölogie en geeft hij les aan de UCLA. Het mag duidelijk zijn dat hij de evolutietheorie verkiest boven het creationisme, blijkens de naam van de band en hun logo. Dit zijn dan ook de meest radicale elementen van de band. Bad Religion is nooit echt 'hardcore' geweest en dat is al jaren hun kracht. Ze hebben namelijk de perfecte combinatie van catchy punkrock met intelligente teksten gevonden.

Met een album dat LP-vriendelijkerwijs 35 minuten duurt en maar een nummer langer dan 3 minuten heeft, is True North ook qua vorm weer lekker ouderwets. De nummers zijn snel, heerlijk snel, en laten zien dat de heren nog lang niet ingedut zijn. Het 1 minuut durende "Vanity" is zo'n voorbeeld, evenals de klapper van het album "Nothing to Dismay" die je voorlopig niet uit je kop krijgt (No, no, no security / Nothing to dismay!). Wanneer een Bad Religion nummer een banale titel heeft als "Fuck You", dan schuilt daar meer achter. Het is geen scheldtirade, maar gaat over het feit dat je af en toe weleens lekker onverantwoord op iemand mag schelden als dat nodig is. De echte hardrock-achtige nummers zijn bijna afwezig, afgezien van "Dharma and the Bomb", de vreemde, maar lekkere eend in de bijt, en "Hello Cruel World", de ballad van het album. De rest zijn kort maar krachtige, recht-voor-z'n-raap punkrocknummers. Dit album combineert alle fijne elementen (ja, zelfs die van hun Atlantic-periode) uit hun carrière en wat mij betreft had dit hun 30-jarige jubileum-album moeten zijn, in plaats van het twijfelachtige The Dissent of Man (Epitaph, 2010). Dit zou wel een mooie afsluiter van hun carrière kunnen zijn, mochten de heren erover denken op te houden.

Mooie recensie zeg, maar laat ze voorlopig nog maar een paar jaar aan die 30 vastplakken.

Kaartjes zijn binnen voor 4 juni in Amsterdam

Zestiende (!) album alweer van deze amerikaanse punk-grootheden. Nog steeds klinkt de band energiek en bevlogen, al zijn ook ditmaal de uptempo songs een stuk interessanter dan het wat tragere werk. Niet alle songs zijn even sterk, maar het merendeel van de zestien (toeval?) tracks weet te overtuigen.

Weer een heerlijk album van de punk rock band. Het is erg herkenbaar. Maar uiteindelijk is dat ook wel wat ik van Bad Religion verwacht. Het is wat mij betreft gewoon weer een heerlijk energiek album geworden.

Ik kan eigenlijk geen reden bedenken waarom ik deze plaat niet goed zou vinden.Prima punk rock album van Bad religion die nog steeds met kop en schouders boven het merendeel van gelijksoortige bands uitsteken.

Mijn favoriet is nog steeds Stranger Than Fiction maar deze komt er aardig dicht bij in de buurt.

Een hele leuke cd!
En ik vind vooral de band goed klinken, de zanger daar in tegen mag wel wat meer zijn ziel
In zijn muziek leggen af en toe eens schreeuwen zou deze band goed doen.

3 1/2 ster

Deze band is zo goed, juist door de ingehouden en spanning en agressie. Schreeuwen zou dit spanningsveld doorbreken en echt niet ten goede komen.

Er mochten van mij wel een paar nummers tussen zitten waar hij echt even los gaat..
even lekker alles er uit..

Geweldig punkalbum. Luistert weg als een trein, zoals het hoort in dit genre. Moet toch eens achter meer albums van deze band aan gaan.

Dan kun je je lol op, nog dik 30 jaar in te halen met ongeveer een album per 1 1/2 jaar

Sowieso is Bad Religion niet de groep met het meest verscheidenheid, en dat boeit mij ook gewoon helemaal niet, want wat ze doen, doen ze goed. Het valt mij echter op dat The Island van deze plaat wel héél goed gelijkt op When? (van op Suffer). De hoofdriff is praktisch hetzelfde, de structuur is min of meer identiek en de aaaah's op het einde kan je mits wat goed kopieer- en plakwerk zo uitwisselen tussen de nummers. Het lijkt eigenlijk bewust gedaan - ofwel zijn de mannen gewoon vergeten dat ze dit nummer al eens hebben opgenomen.

Vet album hoor, lekkere riffs en tekstueel gewoon typisch Bad Religion.
Luistert super weg, tracks zijn niet te kort of te lang. 4*