Een plaatje dat totaal in de vergetelheid zal belanden. Ik kwam dit tegen in een kringloop in Frankrijk voor praktisch niks.Even wat gegoogled en daarna maar meegenomen met nog heel wat meer. Als eerste de groepsnaam. De groep bestraat uit 2 (toen) jonge vrouwen Shannon Worrell en Kirsten Ashbury, komend uit een andere groep met wat connecties met Dave Matthews.Ze zijn beide geboren in september 67, vandaar de naam. Shannon Worrell komt wat meer uit de folkhoek, Kirsten Ashbury is wat meer geïnspireerd door soul en funk. Ze werden eerst gezien als de zoveelste vrouwelijke singer songwriters uit de jaren 90 in de lijn van Alanis Morisotte etc, maar dit is toch wat anders. De plaat werd goed geproduceerd, waren wat muzikanten betrokken (0.a. van Sparklehouse) ze zaten in het voorprogramma van Wilco en de muziek wordt wat gebracht als chamber pop met flink wat folkrandjes. Het is prettig in het gehoor liggende licht melancholische muziek waar je je geen buil aan valt. Maar het heeft net te weinig eigen smoel, net te weinig eigen karakter dat liedjes blijven hangen. Live moeten ze het vaak minimaal hebben gebracht met tweeën, ik denk dat dat me wat meer had aangesproken. Zeker niet slecht en op zijn tijd aangenaam. Beide artiesten zijn na deze plaat ieder hun weg gegaan , ik geloof nog een single of zo, maar deze cd is eigenlijk zo ongeveer het enige levensteken van September 67.