menu

Harold Budd - The White Arcades (1988)

mijn stem
3,91 (27)
27 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Neoklassiek
Label: Opal

  1. The White Arcades (4:38)
  2. Balthus Bemused by Color (5:12)
  3. The Child with a Lion (6:35)
  4. The Real Dream of Sails (6:02)
  5. Algebra of Darkness (6:28)
  6. Totems of the Red-Sleeved Warrior (3:20)
  7. The Room (3:03)
  8. Coyote (2:04)
  9. The Kiss (3:21)
totale tijdsduur: 40:43
zoeken in:
avatar van eviljoke
Zeer hoge waardering blijkbaar, deze cd. Ik vind hem toch minder ok dan The serpent (in quicksilver), omdat hier reeds de vergankelijkheid van de muziek begint op te treden. Het is allemaal wel rustgevend enzo, maar soms ook echt wel gedateerd. Ik zou Paalhaas logische 3,5 dan ook volgen. Leuk om op te zetten tijdens het werk enzo, maar ik ga hier niet meteen vreugdedansjes op maken.

avatar van Strangeways
5,0
Altijd al mijn persoonlijke favoriet van de beste man geweest. Daar waar ik La Bella Vista (Harold unplugged) als oorstrelend rustgevend ervaar en Avalon Sutra bij vlagen hypnotiserend vind, ademt ook dit album een geheel eigen sfeer; ik zou het als "kosmisch" kunnen omschrijven. Je kunt het natuurlijk als achtergrondmuziek bij het werk opzetten, maar je ervaart The White Arcades, net als Apollo van Brian Eno, pas werkelijk als je in een volledig verdonkerde kamer, starend naar het plafond, de mysterieuze klanken op je in laat werken. Een nummer als Balthus Bemused by Color bijvoorbeeld, zo prachtig subtiel opgebouwd... Maar er zit ook een zekere spanningsboog in het album; met name het middenstuk, gecentreerd rond Algebra of Darkness, is ineens een stuk duisterder, vergelijkbaar met het middenstuk van The Pearl uit 1984. Om vervolgens, met de korte sluitstukken Coyote en het dromerige The Kiss, weer helemaal op te bloeien. The White Arcades is een album dat tijd en aandacht nodig heeft, maar er uiteindelijk ontzettend veel voldoening voor terug geeft. 5 sterren.

avatar van meyer
4,0
prachtige rustgevende klanken, hier wil ik wel meer van horen

yorgos.dalman
Pas min of meer per ongeluk ontdekt.

Mooie plaat die om geduld vraagt maar die dat geduld dan ook met elke luisterbeurt meer en meer beloont.

Dit is mijn eerste Harold Budd - welke zou ik in navolging van The White arcades zeker ook eens moeten proberen??

avatar van Strangeways
5,0
Yorgos, als "The White Arcades" je goed bevalt is het album "The Room" uit 2000 wellicht een goede tweede keuze. Qua stijl vergelijkbaar.

Verder kan ik je "Bordeaux" (een samenwerking met Robin Guthrie) uit 2011 niet genoeg aanbevelen. Kennelijk aan iedereen voorbijgegaan, maar voor mij een absoluut meesterwerk.

yorgos.dalman
Hey Strangeways!
Bedankt voor je reactie. Altijd zeer welkom.

The room meteen geprobeerd - ik begrijp de vergelijking qua sfeer maar vond de klanken ijler, dunner, ingetogener. Niet per se een gemis, meer een eenvoudige constatering.

Andere albums van Harold Budd meteen ook maar geprobeerd maar helaas vond ik ze - en dan heb ik het nu over The serpent (in quicksilver), Abandoned cities en Lovely thunder - in vergelijking met The White arcades toch voornamelijk klinken als tussendoortjes. Te eenvoudig, te weinig diepgang.

Bordeaux komt nog (de fonotheek in Rotterdam doet even moeilijk) en de twee Eno-samenwerkingen Plateaux of mirror en The pearl natuurlijk ook, maar dat spreekt voor zich.

Ik blijf voorlopig benieuwd...

avatar van Strangeways
5,0
Ik lees (ook bij Ambient 2) dat zowel The Serpent (in Quicksilver) als Abandoned Cities, Lovely Thunder, The Room, Plateaux of Mirror én The Pearl je niet kunnen overtuigen. Jammer. Misschien is de muziek van Harold Budd toch niet echt "jouw ding". Te weinig diepgaand zou ik het nooit noemen, maar zijn werk is eerder minimaal en verstild dan complex en uitbundig. Misschien hebben de synthesizerklanken van The White Arcades je op het verkeerde been gezet, want Budd's oeuvre kent eigenlijk geen vergelijkbaar album. Je zou eventueel Luxa nog kunnen proberen. Evenmin extreem spannend of avontuurlijk, maar wel met de nodige warme synthklanken en basmelodieën. Verder is het toch voornamelijk "less is more" bij Harold.

yorgos.dalman
Ha Strangeways,

opnieuw bedankt voor je reactie.

'less is more' en 'minimaal en verstild' zijn kenmerken in het ambient genre die ik juist koester. Zie bijvoorbeeld iemand als de Italiaanse Amon (Andrea Marutti) wiens ultra-minimalisme ik dan weer geweldig vind.
Biosphere's kille poolambient geeft me de 'chills'.
En Jean Michel Jarre's sussende mega ambientstuk Waiting for Cousteau vind ik een waar meesterwerk - dus daar ligt het toch niet helemaal aan...

Zie verder geheel vrijblijvend mijn persoonlijke top 10 waarin ingetogen en verstilde ambient de boventoon voert. The White arcades past daar zeer fijn bij, helaas de rest van Budd dus niet zo.

Het zij zo.

Wij zoeken voort...

4,5
In een documentaire over The Donner Party zat spookachtige muziek van... dit album. Met een beetje goede wil lijkt het wel wat op een Carpenter-score. Gebruikt Budd wellicht ook een ARP-synthesizer?

Ik zet de plaat vaak op wanneer ik ga pitten... positief slaapverwekkend. De melodietjes en repetitieve puls... haunting and eerie lullabies.

Gast
geplaatst: vandaag om 05:44 uur

geplaatst: vandaag om 05:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.