Altijd al mijn persoonlijke favoriet van de beste man geweest. Daar waar ik La Bella Vista (Harold unplugged) als oorstrelend rustgevend ervaar en Avalon Sutra bij vlagen hypnotiserend vind, ademt ook dit album een geheel eigen sfeer; ik zou het als "kosmisch" kunnen omschrijven. Je kunt het natuurlijk als achtergrondmuziek bij het werk opzetten, maar je ervaart The White Arcades, net als Apollo van Brian Eno, pas werkelijk als je in een volledig verdonkerde kamer, starend naar het plafond, de mysterieuze klanken op je in laat werken. Een nummer als Balthus Bemused by Color bijvoorbeeld, zo prachtig subtiel opgebouwd... Maar er zit ook een zekere spanningsboog in het album; met name het middenstuk, gecentreerd rond Algebra of Darkness, is ineens een stuk duisterder, vergelijkbaar met het middenstuk van The Pearl uit 1984. Om vervolgens, met de korte sluitstukken Coyote en het dromerige The Kiss, weer helemaal op te bloeien. The White Arcades is een album dat tijd en aandacht nodig heeft, maar er uiteindelijk ontzettend veel voldoening voor terug geeft. 5 sterren.