menu

Albert Ayler - Live in Greenwich Village: The Complete Impulse Sessions (1998)

mijn stem
4,07 (14)
14 stemmen

Verenigde Staten
Avant-Garde / Jazz
Label: Impulse!

  1. Holy Ghost (7:41)
  2. The Truth Is Marching In (12:42)
  3. Our Prayer (4:45)
  4. Spirits Rejoice (16:22)
  5. Divine Peacemaker (12:37)
  6. Angels (9:53)
  7. For John Coltrane (13:40)
  8. Change Has Come (6:24)
  9. Light in Darkness (10:59)
  10. Heavenly Home (8:51)
  11. Spiritual Rebirth (4:26)
  12. Infinite Spirit (6:37)
  13. Omega Is the Alpha (10:46)
  14. Universal Thoughts (8:22)
totale tijdsduur: 2:14:05
zoeken in:
avatar van Toon1
4,5
Fantastisch!

avatar van Toon1
4,5
Heemskerktollie, jij hebt het mooi verwoord!
Ik heb de afgelopen dagen weer heel veel naar deze man zitten luisteren, en hij is nu zonder twijfel mijn favoriete jazz-artiest. Wat een briljante muziek heeft Ayler gemaakt.
Ik vind dit ook zijn beste plaat, alhoewel ik deze 4.5* heb gegeven. De originele plaat uit 1967 die vier nummers uit dit optreden bevat vind ik eigenlijk nog beter (en staat in mijn top tien) omdat daar simpelweg de vier beste nummers van dit optreden op staan. Inclusief "The Truth is Marching In" ! Ik ben zwaar onder de indruk van dat nummer. En niet alleen dat nummer, maar het hele oeuvre en ook de persoonlijkheid van Ayler. Artiestieke integriteit en volledige toewijding aan zijn muzikale visie waren voor hem essentieel, wat er toe leidde dat hij compleet genegeerd werd en zijn leven grotendeels in armoede doorbracht (om in 1970 zelfmoord te plegen! ) Zijn muziek bruist van de intensiteit en spiritualiteit, het is ontzettend emotioneel allemaal. Jawel, Albert Ayler verdient wat mij betreft het predikaat 'genie'

Ik Doe Moeilijk
Kenmerkend anders...

Een boeiende persoon, deze Albert Ayler. Er is redelijk veel over geschreven, een mythe werd hier al geponeerd
Dit album op aanraden van iemand van de Swingmaster(te Groningen, waarschijnlijk wel bekend) gekocht. Daarvoor nog steeds dankbaar. Wat kan ik zeggen over de muziek? Zoals ik al zei kenmerkend anders. Een bijzondere samenstelling met muzikanten die allemaal hun stempel op de sound drukken. Soms klinkt het als marsmuziek in mijn oren, dat strookte hiervoor niet met mijn beeld van Free Jazz, om maar aan te geven hoe vervormd dit beeld was. De muziek heeft ook een ritme of beweging dat volgens ombekend patroon en met onbekende redenen zichzelf manifesteert. Bezieling vind ik ook een term die hier bij past. Extase, als opgaan in, jezelf verenigen met de muziek. Allemaal termen, even ver als dicht bij de waarheid van deze muziek. In ieder geval ben ik hier nog lang niet klaar mee.

Ik Doe Moeilijk
Zoveel liefde en positieve energie en blijheid klinkt hier. Hoe totaal onwaarschijnlijk en ondoorgrondelijk dat deze persoon zichzelf van het leven beroofd(of zal het zijn: ontdaan) heeft, en hoe triest word ik als ik er bij stil sta....

pretfrit
Ik Doe Moeilijk schreef:
Kenmerkend anders...

Swingmaster(te Groningen, waarschijnlijk wel bekend) gekocht. Daarvoor nog steeds dankbaar.

Soledad
Met: Albert Ayler (tenor saxophone), Donald Ayler (trumpet), Call Cobbs (harpsichord), Joel Freedman (cello), Michel Sampson (viool), Bill Folwell (bass), Henry Grimes (bass), Alan Silva (bass), Beaver Harris (drums)

Spiritual Unity is het album waar Ayler mee bekend werd. Het wordt veruit het meest genoemd en geroemd. Ik vind deze live sessies voor Impulse! echter veel interessanter en ook nog een stukje beter. Dat heeft met een aantal dingen te maken.

Goed het eerste is persoonlijk: samen met Shepp's 'Four For Trane', Don Cherry's 'Symphony for Improvisers' was dit de eerste freejazz die ik kocht. U zal het nauwelijks geloven maar daarvoor verfoeide ik deze semi-intellectuele, chaotische, bizarre teringherrie. Deze drie platen heb ik destijds gekocht om nog eens goed te luisteren of ik gelijk had. Afijn in het kort: ik was nogal kortzichtig geweest en stortte me hierna vol overgave in de freejazz scéne. Deze plaat was één van de platen die me over de streep wist te trekken, best grappig want zo toegankelijk is het allemaal niet.

Het tweede element dan: de volkse thema's in combinatie met Ayler's snoeiharde toon en vibrato. Het vloeit samen alsof de combinatie op zich heel logisch is. Prachtig om te horen hoe marsen en fanfare's moeiteloos samengaan met de spirituele spierballen toon van Ayler. Nog briljanter is wanneer zo'n thema langzaam opbouwt naar een gigantische climax en brij van overblows, honks en nog meer geschetter. De combinatie met de viool en cello van Freedman en Sampson (Nederlander!) maakt het geheel nog wat volkser. Eigenlijk een hele logische band keuze.

Het derde en laatste element is de rest van diezelfde band. Ik vind Beaver Harris echt een geweldenaar op drums en ik hoor hem liever dan Sunny Murray. Harris weet altijd een muur van geluid neer te zetten. Hij drumt nauwelijks beats of maten maar is echt een onderdeel van de energie van de muziek zelf. Tegelijkertijd zet hij wel een stevige basis neer en is het nooit alsof hij maar wat doet. Ik vraag me wel af hoeveel stokjes hij bij dit concert heeft stukgeslagen. Tenslotte vind ik Albert's broer Donald Ayler een hele interessante. Geweldenaar eerste klas op de trompet en zeker iemand waarnaar Hannibal Marvin Peterson goed heeft geluisterd: die invloed ligt er dik bovenop. Ik ken maar weinig trompettisten die zo hard en vrij spelen als Donald Ayler maar tegelijkertijd klinkt het nergens bizar of vergezocht. Zijn interactie met zijn broer is magisch en hypnotiserend. Koptelefoon op, licht uit en je wordt zo naar een ander universum gezogen.

In deze fase knalde Ayler als nooit tevoren. Eindelijk had hij de mensen om zich heen verzameld die wisten waar hij naar toe wilde werken. Aan het begin van zijn carrière speelde hij vooral met mensen die stug hun driekwartsmaat volspeelde en voor geen meter durfden te luisteren naar wat Ayler aan het doen was. Later verviel hij in semi-spiritueel geneuzel tot het gênante aan toe. Maar hier laat Ayler werkelijk horen welke stempel hij drukte op de jazz. Binnen de Amerikaanse grenzen was er in die tijd niemand die het roer zo drastisch durfde om te gooien als hij. Een even interssant als tragisch persoon.

Dardan
Een tijdje geleden beleefde ik een klein schokmoment toen ik mijn stemmenlijst overliep: "Albert Ayler? Maar NATUURLIJK!!".

Tot voor kort een artiest van wie het bestaan me lichtjes uit het geheugen was geglipt ondanks het feit dat ik hem erg hoog heb staan. Samen met Eric Dolphy misschien wel mijn twee "favoriete excentriekelingen", natuurlijk waren/zijn er nog zoveel anderen maar deze twee raken een gevoelige snaar bij me. Nadat ik Dolphy's complete Five Spot-sessies en Coltrane's complete Vanguard-sessies had geluisterd moest vanzelfsprekend ook deze volgen. Wat kan ik zeggen? Voor mij verdient deze prestatie het om naast die twee vermeld te worden

Dit is eigenlijk een compilatie van twee albums, één nummer van een Impulse!-verzamel en één voorheen onuitgegeven, maar jammer genoeg incompleet nummer (het laatste dat niet volledig werd vastgelegd) - opgenomen op drie verschillende momenten/locaties. Toch merk je hier één duidelijke lijn in de muziek van Ayler: die grensverleggende (zowel muzikaal als spiritueel) benadering waar extremen worden opgezocht op een oprechte, betekenisvolle, lyrische, originele, authentieke manier - dat geluid van Ayler herken je van mijlen ver en is véél meer dan een beetje intens alle richtingen uit blazen. Sommigen jaagt het de stuipen op het lijf, anderen krijgen er niet genoeg van.

Het zou deze opnames onrecht aandoen om geen even bijzondere vemelding te wijden aan Donald Ayler. Dé reden waarom dit allemaal nóg zoveel beter klinkt. Wat voornamelijk opvalt is hoe ingenieus de beide heren door elkaar solo's heen blijven spelen: een soort dialoog waarbij ze elkaar en het geheel beetje per beetje naar een hoger niveau tillen - daarvoor moet je elkaar op een nog diepgaandere manier begrijpen. Verder zijn de integratie van de strijkers (cello en viool) een ongelooflijke meerwaarde welke op maat passen bij deze stukken en de speelstijl.

Hierboven werd ooit eens retorisch de vraag gesteld of "Free jazz mooi kan zijn?" - als iemand het ooit eens waagt om dit als ongeïnspireerde herrie te bestempelen gooi ik hen dit album figuurlijk naar het hoofd (enkel met goede bedoelingen)

Misschien werkt het universum dan toch op een ondoorgrondbare manier. Het laatste nummer dat vaagjes stopt, het heeft ergens een bepaald charme. Waarschijnlijk dat de complete versie zich aan de andere zijde bevindt, die zijde die de Aylers hier trachten te exploreren en ons geregeld hun glimp van delen. Als die zijde dan bestaat, dan spelen deze heren daar verder...


Gast
geplaatst: vandaag om 17:21 uur

geplaatst: vandaag om 17:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.