AdrieMeijer schreef:
Weet je dat ik op weg naar huis bang was dat ik onderweg zou komen te overlijden?
Daar zou ik best meer over willen horen... vooral wanneer dit betrekking heeft op de muziek van TB.
Luisteren naar zijn emotievolle stem is niet ongevaarlijk ... en het kan leiden naar onvermoede krochten in je ziel.
Laat mij een lang geleden ervaring vertellen.
De lp 'Happy Sad' (afgekort
) leende ik eens uit aan een collega en hij vertelde dat zijn vriendin er danig van onder de indruk was, ze was er helemaal weg van... Om het verhaal kort te houden, die vriendin rustte niet voordat ze mij ontmoet had en in een cafeetje spraken we over de emoties die we voelden als we naar
luisterden. En er waren nogal wat emoties die we samen deelden,
soulmates, weetjewel ...
Je begrijpt, van het een kwam het ander en ik ontving haar op mijn kamer om samen
te draaien. Reeds bij Strange Feelin' duurde het niet lang of we streelden elkaars handen en bij Buzzin' Fly lagen we te zoenen. We bedreven de liefde tijdens Love from Room 109 en de naald bleef nog lang in de laatste groef hangen ...
Achteraf verwonderden we ons er over hoe alles zo spontaan had kunnen gebeuren; het moest iets in de muziek en vooral stem van TB geweest zijn wat ons intens had geraakt en waarop we intuïtief zo heftig hadden gereageerd. We hadden ons reddeloos laten meevoeren met de emoties waarover TB zo gloedvol zong. We spraken af om dit experiment nog eens over te doen en om nogmaals een lang verhaal kort te maken, we hebben hetzelfde meerdere malen ervaren en werden enorm verliefd, op elkaar en op
.
Dit alles kon natuurlijk nooit lang duren en ze maakte het uit.
Wat een liefdesverdriet heb ik daarvan gehad ! En om dat te stillen met met die muziek, dat was zoiets als wrijven in een open wonde. Wat heb ik toen geleden,
gèk werd ik van die plaat ! Ook wanneer ik hem niet draaide, horen deed ik hem toch ! Dag en nacht ! Hij deed pijn, hij folterde me, hij maakte mij waanzinnig ! Uit wanhoop heb ik hem toen doormidden gebroken en hem hèèl erg lang
nooit meer willen horen.
Totdat deze plaat weer eens op MuMe ter sprake kwam en ik mij in de discussie meende te moeten mengen...met bijbehorende
slips of the mind. Vind je het gek. Ik heb hem toen weer eens digitaal beluisterd en ik kan nu zeggen: wat is die plaat toch verrekte goed .
Gelukkig bestond "Dream Letter: Live in London" toen nog niet, want daarop gaat hij soms zo diep dat ik niet zou weten wat dat toentertijd met mij teweeg zou hebben gebracht !
Tim Buckley is een sirene.