menu

Tim Buckley - Dream Letter (1990)

Alternatieve titel: Live in London 1968

mijn stem
4,28 (75)
75 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Folk
Label: Rhino

  1. Introduction (1:06)
  2. Buzzin' Fly (6:13)
  3. Phantasmagoria in Two (4:41)
  4. Morning Glory (3:43)
  5. Dolphins (6:39)
  6. I've Been Out Walking (8:18)
  7. The Earth Is Broken (6:59)
  8. Who Do You Love (9:27)
  9. Pleasant Street / You Keep Me Hanging On (7:58)
  10. Love from Room 109/Strange Feelin' (12:18)
  11. Carnival Song / Hi Lily, Hi Lo (8:50)
  12. Hallucinations (7:14)
  13. Troubadour (6:04)
  14. Dream Letter / Happy Time (9:25)
  15. Wayfaring Stranger / You Got Me Runnin' (13:08)
  16. Once I Was (4:29)
totale tijdsduur: 1:56:32
zoeken in:
avatar van Paalhaas
4,0
Mooi akoestisch live album. De versies van 'Phantasmagoria in two' en 'Pleasant street' zijn wat mij betreft de definitieve. Verder is er nog genoeg te genieten ('Buzzin' fly','Dolphins','Love from room 109/Strange feelin'), hoewel er toch wat te veel mindere nummers op staan om echt hoge ogen te gooien. 3,5/5

avatar van citizen
5,0
Heel mooi postuum live-album van deze bijna vergeten grootheid. Tim Buckley laat zich hier vooral kennen als troubadour en niet als experimentalist. Persoonlijk, als ik heel eerlijk ben, vind ik dat wel zo prettig. Ik denk ook dat hierin zijn kracht ligt.

avatar van thebestfreaks
4,5
Wat mij betreft is dit het mooiste wat er van de man is uitgebracht. Echt prachtig ! 4,5*

avatar van mayhemblik
4,5
Nummer 3, onaards mooi waarbij de stoerste kooivechter het zelfs niet droog kan houden.
De hele plaat is trouwens van een zo een grote schoonheid dat ik er iedere keer weer stil van word.

avatar van freakey
5,0
Machtige acoustische live dubbel cd, hemels.... en dan te bedenken dat ie hier met incomplete bezetting speelt omdat er niet genoeg geld was om iedereen in te vliegen. Alhoewel, misschien istie juist daarom wel zo mooi....

avatar van Protonos
4,5
Fantastische plaat van deze man! wat een ongelofelijk mooie stem heeft hij toch.

avatar van AdrieMeijer
5,0
15 jaar na zijn dood was mijn bewondering voor Tim Buckley op zijn hoogtepunt. Ik had zijn hele repertoire net op cd gekocht en toen kwam dit uit. Weet je dat ik, op weg naar huis met deze zojuist aangeschafte schat in handen, bang was dat ik onderweg zou komen te overlijden?
Gelukkig gebeurde dat niet, en daar zat ik dan thuis, met de koptelefoon op. Ik luisterde het concert in één keer helemaal uit en daarna was ik volkomen de kluts kwijt.
Buckley maakte het zijn publiek trouwens niet makkelijk. Hij probeerde veel nieuwe nummers uit en improviseerde er duchtig op los. Maar het publiek reageerde enthousiast.
Hulde voor David Friedman die er met zijn vibraphone iets heel sfeervols van maakte, en Danny Thompson, de bassist die met een minimum aan voorbereiding zeer adequaat begeleidde.

avatar van willemmusic
AdrieMeijer schreef:
Weet je dat ik op weg naar huis bang was dat ik onderweg zou komen te overlijden?

Daar zou ik best meer over willen horen... vooral wanneer dit betrekking heeft op de muziek van TB.
Luisteren naar zijn emotievolle stem is niet ongevaarlijk ... en het kan leiden naar onvermoede krochten in je ziel.

Laat mij een lang geleden ervaring vertellen.
De lp 'Happy Sad' (afgekort ) leende ik eens uit aan een collega en hij vertelde dat zijn vriendin er danig van onder de indruk was, ze was er helemaal weg van... Om het verhaal kort te houden, die vriendin rustte niet voordat ze mij ontmoet had en in een cafeetje spraken we over de emoties die we voelden als we naar luisterden. En er waren nogal wat emoties die we samen deelden, soulmates, weetjewel ...
Je begrijpt, van het een kwam het ander en ik ontving haar op mijn kamer om samen te draaien. Reeds bij Strange Feelin' duurde het niet lang of we streelden elkaars handen en bij Buzzin' Fly lagen we te zoenen. We bedreven de liefde tijdens Love from Room 109 en de naald bleef nog lang in de laatste groef hangen ...
Achteraf verwonderden we ons er over hoe alles zo spontaan had kunnen gebeuren; het moest iets in de muziek en vooral stem van TB geweest zijn wat ons intens had geraakt en waarop we intuïtief zo heftig hadden gereageerd. We hadden ons reddeloos laten meevoeren met de emoties waarover TB zo gloedvol zong. We spraken af om dit experiment nog eens over te doen en om nogmaals een lang verhaal kort te maken, we hebben hetzelfde meerdere malen ervaren en werden enorm verliefd, op elkaar en op .
Dit alles kon natuurlijk nooit lang duren en ze maakte het uit.
Wat een liefdesverdriet heb ik daarvan gehad ! En om dat te stillen met met die muziek, dat was zoiets als wrijven in een open wonde. Wat heb ik toen geleden, gèk werd ik van die plaat ! Ook wanneer ik hem niet draaide, horen deed ik hem toch ! Dag en nacht ! Hij deed pijn, hij folterde me, hij maakte mij waanzinnig ! Uit wanhoop heb ik hem toen doormidden gebroken en hem hèèl erg lang nooit meer willen horen.
Totdat deze plaat weer eens op MuMe ter sprake kwam en ik mij in de discussie meende te moeten mengen...met bijbehorende slips of the mind. Vind je het gek. Ik heb hem toen weer eens digitaal beluisterd en ik kan nu zeggen: wat is die plaat toch verrekte goed .
Gelukkig bestond "Dream Letter: Live in London" toen nog niet, want daarop gaat hij soms zo diep dat ik niet zou weten wat dat toentertijd met mij teweeg zou hebben gebracht !
Tim Buckley is een sirene.

avatar van AdrieMeijer
5,0
...dat ik niet zou weten wat dat toentertijd met mij teweeg zou hebben gebracht !

En het is verdorie nog een dubbelcd ook!

Wat een prachtig verhaal, Willem. Soortgelijke ervaringen heb ik met "Goodbye and Hello" (afgekort ) maar om de privacy van anderen te respecteren laat ik het hierbij.

BobbieMarley
Kom net tot de ontdekking dat ik nog niet gestemd heb op dit weergaloze live-album. Maar gauw ff doen.

avatar van Paalhaas
4,0
Heerlijk verhaal, Willem!

avatar van Broem
4,0
Prachtig acoustisch live album van Tim Buckley. Ik ken zijn oeuvre onvoldoende om echt een mening over hem als artiest te hebben maar deze live registratie uit 1968 (!) is er een van buitencategorie. Fragiel, ontroerend en wonderschoon.

avatar van PaulKemp48
4,5
Vanwege de vele loftuitingen hierboven deze plaat aangeschaft.
Op de A-kant is het 2e nummer "Buzzin' Fly" maar Tim zet in met "Phantasmagoria in Two"
Ik denk mogelijk zijn de nummers onderling verwisseld maar tot m'n stomme verbazing is het 3e nummer weer "Phantasmagoria in Two"
Wanneer even later “Dolphins” ook twee keer achter elkaar speelt moge duidelijk zijn dat het
een mispersing betreft.
Uiteraard ga ik er mee terug maar ik vraag mij af of er onder ons meer “slachtoffers” zijn.

avatar van AdrieMeijer
5,0
Dat is balen! Als ik jou was, zou ik in de winkel meteen even controleren of de nieuwe wel goed is, want een mispersing beperkt zich meestal niet tot één exemplaar. De mijne is perfect, maar die persing is dan ook alweer 24 jaar oud.

avatar van PaulKemp48
4,5
Je hebt gelijk Adrie!
In de winkel hebben ze twee andere exemplaren gecontroleerd en die hadden idd hetzelfde euvel!
Kan de dubbel LP zonder probleem ruilen maar helaas dus niet voor dit mooie live concert!
Het lijkt mij toch dat de afnemers van deze reeks, terecht kunnen bij de (af)perser!

avatar van Lura
5,0
In de vrijdag verschenen nieuwe editie van Popmagazine Heaven staat een artikel, waarin tien medewerkers aangeven wat hun favoriete live-album is. Zelf heb ik heel weinig tot niets met het fenomeen live-album.

Bij het doorlopen van mijn cd-collectie kom ik er volgens mij nog geen handvol tegen. Het bijna vier uur durende At Carnegie Hall van Chicago, USA van King Crimson, The Parkerilla van Graham Parker & The Rumour en mijn absolute favoriet Dream Letter van Tim Buckley.

Tweede helft jaren zestig was Londen the place to be voor folkartiesten. Rond 1965 woonden er ook de nodige Amerikaanse muzikanten, waaronder Paul Simon en nog veel belangrijker, Jackson C. Frank. Hij zou een grote invloed gaan uitoefenen op onder meer Nick Drake en Sandy Denny. Van laatstgenoemde was hij niet alleen even de vriend, maar wist haar te overtuigen te kiezen voor een professionele muziekcarrière.  

Dream Letter werd in 1968 in Londen opgenomen toen Tim Buckley pas 21 jaar oud was en hij tot dan toe twee albums uitgebracht had. Beiden zijn overigens mijn favoriete studioalbums van hem. Latere albums bevallen me beduidend minder. De zang en muziek zou later meer experimenteel worden en kon mij daardoor minder boeien.

Op dit album worden zijn songs naar grote hoogtes gestuwd door klasbakken als Lee Underwood, David Friedman en Danny Thompson. Thompson was toen overigens net toegetreden tot Pentangle. Hij zou uitgroeien tot een levende legende, die anno 2017 nog steeds actief is. Zo is hij terug te horen op het nieuwe album van Sean Taylor, waarover ik van de week een recensie zal plaatsen.

Overigens zou het erg lang duren, voordat Dream Letter uitgebracht zou worden, pas in 1990, 15 jaar na de dood van Tim Buckley.

avatar van Tonio
5,0
Fijn! Weer wat aandacht voor dit album, dat direct sinds zijn verschijnen in 1990 op de eerste plek van mijn Top 10 'ever' is terecht gekomen, daar tot op de dag van vandaag nog altijd staat, en daar vermoedelijk nog wel heel wat jaartjes zal blijven ....

Om dit te 'vieren' ga ik hem zo meteen nog eens lekker draaien.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:56 uur

geplaatst: vandaag om 09:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.