Tom Waits - Foreign Affairs (1977)

Voorlopig het zwaktste album van Waits dat ik heb gehoord. Barber Shop is nog wel cool, en A sight for Sore Eyes is ook wel erg goed, maar de rest kan me niet overtuigen. De nummers kabbelen maar wat voort, zonder dat ze echt mooi of opvallend zijn. Allez kom, Medley: Jack and Neal: California here I come is ook leuk. Maar de rest valt me nogal tegen.

Ook ik vind dit de minste Waits tot nu toe. Op zich staan er goede nummers op, maar niets wat je echt bijblijft. Ik heb deze plaat ook al een hele tijd niet meer opgezet. Ik ga liever voor klassiekers als "Heartattack And Vine" of "Mule Variations". Ik zou deze plaat 'wel aardig' noemen, maar zeker niet essentieel. 3.5/5

'Burma shave' blijft één van mijn absolute Waits-favorieten.

Klopt Paashaas, weer een soort verhaal dat hij verteld. Ik denk dat ik down by law ook kan begrijpen. Ik denk dat hij meer de populaire platen van waits verkiest. Maar Waits aan de piano blijft toch ook heel aangenaam om naar te luisteren.

Ik sluit me wel een beetje aan bij de berichten over een wat minder album.
Een minder Waits album is altijd nog een goed album, maar het is net iets te glad, te stroperig af en toe.

heerlijke plaat en samen met Raindog een topper van Tom
4 en halve ster.

Ik had een beter gevoel bij deze plaat dan bij Small Change.
De instrumentale opener zet je meteen in de juiste stemming. Dan volgt Muriel een triest nummer over het missen van je raadt het Muriel, best een goed nummer toch?

I never Talk To Strangers is dan een leuk (en afwisselend) soms grappid duet met Bette Midler geloof ik.

Nummer 4 bevat ook geweldige toffe versen die wel eens een glimlach op men gelaat kunnen toveren. Verder zijn a sight for sore eyes en barber shops ook 2 nummers die me bijgebleven zijn, bij de eerstgenoemde vanwege de leuke pianobegleiding en de tweede voor alweer een aangename tekst.

Nog een keer beluisteren want het is me allemaal wat vaag.

Dit is eigenlijk toch wéér een goeie cd van Tom Waits. Even dacht ik dat er toch 1 'slechte' cd gingen tussenzitten maar dat is dus niet het geval. Dit is wel z'n minste vind ik, al moet je niet teveel waarde hechten aan die uitspraak want het is waarlijk een mooi album.

Ik ken maar 1 artiest die al zo lang op een torenhoog niveau bezig is en het is deze citroenrasp. Hulde.

Gisteren toch nog maar eens opgezet, en ik vind dat 3.5 toch echt te weinig is voor een prachtplaat als deze. 'Burma Shave', 'Potter's Field', 'I Never Talk To Strangers' en 'Foreign Affair' zijn de hoogtepunten. Waits is altijd al een genie geweest; hij is de meest constante artiest die ik ken.

Burma Shave en I never Talk to strangers zijn ook voor mij de absolute hoogtepunten van deze plaat. Uit muzikaal oogpunt vind ik het niet tot de allersterkste albums van Waits behoren, maar enkele teksten zijn toch wel weer ijzersterk hoor. Met Waits kun je eigenlijk nooit een miskoop doen.

Ik heb deze plaat ooit eens gekocht, want ik was toen (nog steeds eigenlijk) in de ban van deze man. Tom Waits heeft atlijd de uitstraling gehad van een versleten en getergde gentlemen te zijn. Gentlemen zul je denken, want de meeste onder jullie hebben vast wel de plaat Rain Dogs of Swordfishtrombone al beluisterd. Ja idd u leest het goed Gentlemen, en dat bewijst hij hier nogmaals met de plaat Foreign Affair.

Foreign Affair is voor mij zeker geen hoogvlieger in het Waits-oeuvre. Het gaat hier om een plaat uit het begin van zijn carriere. De plaat bevat vooral ballets die rijkelijk overgoten zijn door strijkers en er is zelfs een muzikaal orkest hier en daar bijgeplaatst om het album wat meer grandeur te geven.
De ballads die wij hier horen zijn naar Waits normen, dus zeker niet slecht, A seight for sore eyes en Muriel zijn hier duidelijk voorbeelden van.

Daarnaast zijn er, voor mij de meer interessante, stukken waarbij Tom Waits zich laat inspireren door de beatpoets zoals Jack Kerouac (vb: Barber shop et Burma Shave).
Er is natuurlijk nog het duet, I never talk to Strangers een grappig intermetzo die na een tijdje toch redelijk gaat tegensteken.

Nuja de globale sfeer die dit album uitstraalt is die van de oude Hollywoodfilms uit de jaren 50. Met blonde Marilyn Monroe-types de in de gietende regen op een taxi wachten terwijl ze door avondtuurlijke types zoals Marlon Brando of James Dean het hof worden gemaakt.

Nu moet ik wel toegeven dat meeste van Tom Waits zijn muziek de oude hollywoodsfeer uitstraalt, maar op deze plaat is het toch eerder de glamour kant die soms de bovenhand neemt, wsl door de toevoeging van die strijkers en co.

Voor mij is dit zeker een must-have in mijn Waits-collectie, maar ja dcat zegt een fan natuurlijk. Dit is zeker wel minder dan de latere albums als Rain Dogs, Swordfishtrombone en Mule Variation..

Kwam zojuist Burma Shave tegen op een verzamelaar. Wat een nummer zeg, allemachtig!!
Nu dus zsm. opzoek naar dit album!

Sommigen hebben het geluk dat zo'n beetje alles wat ze doen meteen boven elke middelmaat uitstijgt, zelfs al is het in de basis doodgewoon. Zo ook Tom Waits. Ik ben benieuwd hoe het is als Waits een kop koffie zet, of het gras maait. Zal ook wel een zekere genialiteit in zitten.
Foreign Affairs bevat in meerderheid weinig opzienbarende compositiets, zeker niet als je zijn latere werk erbij haalt. Er zitten liedjes bij die je zelfs simpel of zeikerig kunt noemen (a sight for sore eyes, never talk to strangers) - Maar dan wel uitgevoerd door topmusici en gezongen door de onnavolgbare Waits. En dan is zeikerig ineens erg ver weg en wordt het banale vanzelf interessant.
In stukken als Potters Field en Burma Shave (oei oei, die trompet schreeuw aan het einde...) schetst Waits een grimmige, raadselachtige wereld, waarbij het bijzonder is te weten dat het hele album zonder overdubs is opgenomen, en in het geval van Potters Field direct met het orkest is ingezongen.

Ik vind dit in sommige opzichten juist wel het beste album van Waits, omdat het nog onnadrukkelijk zijn kunstenaarschap in zich draagt en bij tijd en wijlen ook gewoon onvervalst swingt (medley, Barber shop) De radicale gekte vanaf Swordfishtrombones kan soms ook opdringerig zijn. Maar joh waar hebben we het over.

Opzich is het best een prima album.

Alle ingrediënten die de vorige platen zo'n succes zijn hier ook aanwezig, de teksten zijn prima en de songs zijn dat ook... toch voelt het her en der niet helemaal lekker en soms is het zelfs meer van het zelfde.

Dat ik dat ooit bij Tom Waits zou zeggen, had ik niet gedacht.
Muriel vind ik het dieptepunt van de plaat, die vrouwenstem die je hoort...

Voor de rest toch prima.

Deze plaat kan me niet echt boeien

Inderdaad

En zo is er heus wel wat goeds te ontdekken op dit plaatje, maar ook voor mij is dit lekker origineel het minste dat ik van deheer Waits heb gehoord. Beetje saai, beetje gemiddeld pre-Swordfishtromboneswerk. Dat duet vind ik overigens helemaal niks tot dusverre, het eerste Waitsnummer waarmee ik dat heb. Ergens toch jammer. Weinig spannend vakwerk, zo zou ik dit noemen.

Overigens: de zanglijnen van het nu al prachtige A Sight for Sore Eyes (hoogtepuntje) heeft hij later ook gebruikt in het wat mij betreft nog veel betere In the Neighborhood, grappig om te horen. Weet iemand trouwens waar dat openingsmelodietje (bekend van 'Nederland, o, Nederland') oorspronkelijk vandaan komt?

Auld Lang Syne

Niet interessant dit album Hebben we al eens vaker gehoord

Je strooit ook zwaar met de extremen. In geen honderd jaar maak je mij wijs dat deze zoveel niveaus onder Small Change zit. Sowieso een volstrekt ondergewaardeerd album. Zonde.

Ik vind dit ook een van Tom Waits' mindere albums, niet overbodig, niet slecht en zelfs een paar sterke, typische Tom Waits nummers... en toch... 1 van de mindere albums.

Straks weer eens opzetten...

Prachtig album. Een van mijn favorieten van hem.

Ik verwachte er niet veel van en had deze ook nog nooit gehoord. Toch is dit precies de Waits die ik het liefst hoor. Die van Small Change en Nighthawks. Jazz, nachtelijke verhalen en dronkemansgelal. Soms zwoel, soms dreigend of ontsporend. Als een film noir. Toen Armstrong nog boven Beefheart stond als voornaamste inspiratie. Voor als de zon allang onder is.

Een prachtig album. Ik moest in vergelijking met voorgaande albums wat meer inkomen. Het album mist misschien een echte uitschieten, hoewel Muriel daar wel in de buurt van komt. Genieten.

Misschien wel één van zijn minste, maar als deze plaat dat predicaat (al) verdient, dan geeft het wel aan wat een immens oeuvre de man heeft opgebouwd. Het is hier en daar een tikkie zoet en braafjes en het wordt een beetje een verhaaloefening, maar toch nog wel goed te pruimen, dit 'Foreign Affairs'