De eerste Dio die niet via de radio maar via videoclips zijn eerste geluiden aan mij prijsgaf. Singles
Rock 'n' Roll Children (juli 1985) en
Hungry for Heaven (september) vond ik na het ietwat tegenvallende album
The Last in Line verrassend fris en sterk, toch was het was mijn jongere broer die de elpee kocht. Hij heeft ‘m nog altijd. In goede staat, ondanks een verblijf van bijna 25 jaar in een ver buitenland.
In zijn biografie ‘Rainbow in the Dark’ (2021) vertelt de in 2010 overleden zanger hoe de periode rond de derde van Dio (de groep) enerzijds een hoogtepunt was. Een grote liveshow, waarin de draak op het podium werd gedood, te zien in talrijke uitverkochte optredens voor grote zalen.
Hungry for Heaven kwam nog vóór het album verscheen in de soundtrack van de film ‘Vision Quest’, vertelde een contente Ronnie James Dio.
Anderzijds waren er haarscheuren: gitarist Vivian Campbell kwam terug op de mondelinge afspraak uit 1983 dat hij bij het derde album meer zou gaan verdienen, hetgeen de zanger en diens echtgenote en bandmanager Wendy Dio anders zagen. Alhoewel er tussen de twee nooit een verzoening heeft plaatsgevonden, blijft de gentleman Dio in zijn boek rationeel en stoot hem niet onder de gordel.
Heb van de week de documentaire ‘Dreamers Never Day’ (2022) op YouTube herbekeken, waar ondanks twee audiostiltes van circa een minuut (fouten bij het uploaden? Voorkoming van auteursrechtenclaims?) één en ander wordt verduidelijkt door de weduwe.
Terug naar de muziek!
Sacred Heart is met slechts negen nummers niet al te lang maar wel pakkend. Toetsenist Claude Schnell krijgt weliswaar iets meer ruimte, maar in tegenstelling tot de tijden dat Dio in Rainbow zong was Dio (de band) niet bedoeld voor toetsensolo’s. Als solist is Campbell in de hoofdrol met sterk gitaarwerk, waarbij de muziek uiteraard altijd (mede) door de zanger is geschreven, zodat zijn stem alle ruimte krijgt.
Daarbij vind ik menig melodie sterker dan die op de voorganger en de hakkende riff van
Just another Day doet me zelfs aan het onvolprezen
Neon Knights van Dio’s debuut bij Black Sabbath denken. Met het typische bas- en drumsgeluid van de heren Jimmy Bain en Vinny Appice klinkt daarbij het herkenbare geluid van de groep.
Hierboven klaagt een enkeling over het te slappe
Shoot Shoot; als afsluiter inderdaad niet sterk genoeg. Waarschijnlijk mede het gevolg van de spanningen die in de band waren ontstaan, alsmede de bemoeienis van de zanger met het goededoelenproject dat hij gelijktijdig aan het organiseren was:
Hear 'N Aid.
Vandaag ga ik op bezoek bij mijn broer: toch eens vragen of hij
Sacred Heart wil opzetten. Alleen al voor de beleving met de elpeehoes erbij; die is toch stukken beter dan met mijn cd-exemplaar. Alvast mijn excuses aan het overige bezoek.