Niet bepaald mijn favoriete album van Phosphorescent. Wat mij betreft overspeelt hij hier zijn hand met nietszeggende tussendoortjes en het slotstuk van bijna 20 minuten is in zijn geheel overbodig. Je kan er wel een speciale betekenis aan verbinden, maar het is nu eenmaal wat het is en dat is complete leegte en dat hoort wat mij betreft niet terug op een album. Hetzelfde geldt in mindere mate voor het nummer Endless Part 2.
Wat overblijft is een plaat van pak en beet 30 minuten die wel degelijk de kwaliteit bezit die ik zo gewend ben van Matthew Houck. Speciale vermelding is er voor Dead Heart, het beste nummer van het album. Hierbij is wederom te horen hoe Houck een vorm van ultieme wanhoop en verdriet kan onderbrengen in een nummer. Werkelijk geniaal.