Mrs Grace Jones heb ik altijd een beetje links laten liggen. Te excentriek, te extravagant, te uitgesproken, zo iets. In ieder geval te vaak in het nieuws om andere kwesties dan muziek. Dat ik hier nu een stukje zit te schrijven over haar platendebuut is dan ook meer ondanks dan dankzij de artiest in kwestie. La Jones heeft mij nooit weten te verleiden tot een onderzoek van haar oeuvre.
Toch wat woorden hier over Portfolio, een album dat ongezocht in mijn bezit kwam en mij heeft verrast. Een tegengeluid ook, daar ik constateer dat de plaat hier weinig vrienden heeft.
Portfolio is de goed gekozen titel van Graces allereerste album. Een overzicht is het inderdaad, een opgave van wat ze te bieden heeft op dat moment. De plaat opent met een Broadwaymedley. Drie songs uit drie verschillende musicals, waarvan Tomorrow uit de musical Annie wellicht de bekendste is. Van Mrs Jones verwacht je veel, maar niet dat ze de musicalster uithangt. Het klinkt liefelijk, schattig haast, alsof ze een kindsterretje is. Het is goedkoop aan elkaar gemixt en opgerekt tot een hele plaatkant. Phillysoul meets disco meets karaoke.
Daarna volgt robuuster werk. La Vie En Rose is Grace Jones zoals Grace Jones bedoeld is, de Edith Piaf klassieker, in een eigentijds jasje, zwoel en sexy, ruim 7 minuten lang. Haar drie eerste singles sluiten de plaat af. Hits waren het niet, maar je kunt ze erbij hebben, vooral Trouble en I Need A Man.
Dat is het dus, Grace Jones' portfolio in 1977. Behoudens La Vie En Rose heeft het weinig om en het lijf en het is inderdaad ook nog eens gevat in een oerlelijke hoes, zowel de voor- als achterkant.
En toch is het schijfje niet uit mijn speler te branden. Het geheel heeft iets magisch. De som is kennelijk meer dan een optelling van de afzonderlijke delen. Heb ik een zonnesteek? Is het het pulserende ritme? Ik weet het niet. Ik krijg er de vinger niet achter. Ik vind het gewoon lekker. Laten we het daar maar op houden.