Journey - Trial by Fire (1996)

Journey's huidige zanger Steve Augeri heeft echt een fantastische stem, en klinkt bijna net als de zanger die Journey groot heeft gemaakt: Steve Perry
Maar toch mist hij iets wat Perry wel heeft, wat dat is weet ik niet precies, maar Steve Perry heeft toch een net iets specialere stem. Op dit album, Journey's laatste album met Perry, laat de zanger nog één keer horen waarom hij zo'n geprezen zanger is.

Na 1986 was het 10 jaar stil rondom Journey, voordat Trial By Fire in 1996 gereleased werd en het was wel duidelijk dat dit het laatste album zou worden met Steve Perry. De hele sfeer op TBF is dan ook een beetje triest, dramatisch. De cd staat vol met ballads. En het zingen van ballads kun je Steve Perry heel prima horen doen.
De man heeft een geweldige emotionele stem die in samenwerking met Neal Schon's ultra-gevoelige gitaarspel en Jon Caine's goed getimede piano-werk perfect tot z'n recht komt. Het is net of Steve Perry met deze emotionele cd afscheid wil nemen van de fans.

Dat gebeurt dan misschien niet op de meest afwisselende manier en de plaat is niet echt een grote favoriet onder de fans, maar vanaf het moment dat de Journey-liefhebber besluit toch op 'play' te drukken zal de cd waarschijnlijk toch wel helemaal uitgeluisterd worden.

Favorieten:
- When you love a woman (vooral de piano-intro is fantastisch, erg mooi gespeeld)
- If he should break your heart (een mooie ballad met een iets optimistischere sfeer dan de meeste ballads van deze cd)
- When I think of you (pure Perry-emotie, prachtige track)
- Can't tame the lion (één van de stevigere nummers van TBF, erg lekkere gitaarrif vooral)
- It's just the rain (weer zo'n vol-emotionele ballad, genieten!)
- Trial by fire (de titeltrack is ook een kalme ballad, de sfeer word in dit nummer versterkt door de regen en donder die op de achtergrond te horen is)

Al met al is Trial By Fire een erg mooie cd met een paar leuke uptempo-tracks (Can't tame the lion, Message Of Love, Castles Burning, One More) en vooral een heel stel prachtige ballads. Dit is weer echt zo'n cd om op een regenachtige avond aan te zetten en weg te dromen.
Niet aan te raden voor luisteraars met een gebroken heart

4,5*

Geef mij toch maar meer de wat stevigere rocksongs.
Een 'leuke' ballad hier en daar gaat er ook wel in maar op dit album staan er naar mijn smaak wel erg veel.

Het album begint sterk, zakt halverwege echter wat in, om op het einde weer effe terug te veren.

Van mij krijgen ze een 3.5.

En oh ja....Steve Augeri is okay !!!

Steve Perry is een absolute kanjer, het is zo zonde dat we zo weinig horen van zo'n talent. Dit is het laatste echt goede journey album. Augeri is ook een goede zanger maar de magie is een beetje verdwenen voor mij. Op hun huidige tour is Jeff scott Soto trouwens de vervanger van Steve Augeri wegens stemproblemen.

Dit is echt een fantastische plaat. Misschien omdat dit mijn kennismaking was met Journey en de gevoelige noot hier onmiddellijk wordt geraakt.

En over gevoelige noten gesproken, Schon & Perry brengen hier hun mooiste ballads, samen met Cain natuurlijk.

Up tempo nummers, Message Of Love, One More, Castles Burning, Can't Tame The Lion...

Maar de mooiste parels van de cd zijn achteraan in een hokje geduwd, It's Just The Rain en Trial By Fire, wondermooi gitaarspel en zang. Het lijkt inderdaad wel een laatste emotionele noot van Perry.

Ook volledig met de eerste poster eens.

Ik ben een grote Journey en Perry fan, maar deze plaat heeft mij nooit kunnen pakken, ook niet na heel veel keer opnieuw proberen.

Ik vind dat Perry hier veel te dramatisch zingt, met dat overdreven zuchten e.d. Dit doet ie ook op zijn solo: For the love of strange medicine, en je raad het al die vind ik ook niet zo goed.
Ook zijn de nummers gewoon niet sterk genoeg en ook de productie niet.

Erg geslaagde come-back van Journey toendertijd. Goed in elkaar gestoken stukken, en een mooie produktie. Castles burning is een wereldtrack. Op CD.

Mooie plaat, eindelijk Steve Perry weer eens te horen.
Een aantal geweldig mooie nummers, terwijl er wel een paar ballads op het randje van het zeikerige balanceren.

Wat me wel tegenvalt is de productie van Kevin Shirley, het lijkt af en toe wel alsof Perry door een pak beschuit staat te zingen. Doodzonde! Als ik dat vergelijk met Arrival dan vind ik dat gewoon een gemiste kans. Ik trek daar dan ook rustig een halve ster voor af. Maar dan blijven er nog 3,5 over

Draak van een plaat, miskoop. Wel mooi artwork.

Heel veel ballades op dit album. Maar, o, wat zijn ze prachtig.

Prima plaat, Steve Perry is in topvorm. Misschien iets te veel ballads, maar het stoort me niet. Jammer dat dit echt het laatste was met Journey en Steve Perry.

Aardig album maar niet dé topper waar velen op gehoopt hadden destijds. Het begint allemaal prima met Message of love, One more, When you love woman, If he should break your heart, Castles burning maar dan zakt het wat weg. Niet in de laatste plaats door het grote aantal ballads en midtempo songs. Can't tame the lion zorgt nog even voor een opleef moment en Trail by fire is erg mooi en sferisch.
De produktie heb ik niet zoveel problemen mee om eerlijk te zijn. Dat Perry niet helemaal klinkt zoals we van de beste man gewend zijn komt voornamelijk door hem zelf. Hij zingt erg overdreven en gaat af en toe over het randje. Wat sinkthepink al aangeeft; op z'n solo album For the love of.... zingt ie precies zo. Dat album vind ik wel vergelijkbaar met dit album op de één of andere manier.

Vreselijk album, is het predicaat onderzetter nog niet eens waard.

Veel en veel te glad. In een suoermarkt zal die het wel goed doen, denk ik

Iets zegt me dat je helemaal niets met Journey kan.

Mwaoh, nummers als Wheel in the sky, Loving touching squeezin en Don't stop believing vind ik best oke maar dit... nee

Dat kan, maar dit is niet veel gladder dan dat in mijn beleving.

Hebben wetoch een andere beleving

Soort van reuniealbum van Journey en de laatste met Steve Perry .

Een goed klinkende heldere plaat , typisch Amerikaans , dus wat aan de gladde kant , maar het spat wel uit de speakers .
Geen onaardige plaat , maar het duurt mij te lang en dat is geen goed teken . Zoals boven al veel gememoreerd ; Er staan nogal wat slowers op en die halen op een irritante manier de vaart uit het album . Perry heeft een aparte sterke stem , maar op een bepaald moment wordt het wat kwelerig en over the top .
Trial By Fire heeft een sterke start .( magnefieke opener Message Of Love ) maar halverwege slaat bij mij de verveling toe . De titelsong is weer uitstekend , maar dan is het album al bijna aan zijn eind . Misschien met een wat kortere speelduur en een betere verdeling had mij dit wat beter kunnen bekoren .
Een mager 3tje , naar boven afgerond .

Weet je zeker dat je 0,5* wilt geven en niet eerder een 2,5* ofzo?!?

Ik vind de laagste score altijd nogal extreem. Vooral omdat, los van je smaak, dit toch wel een degelijke plaat is....

Deze score blijft. Dit album heb ik eens opgeduikeld nav de DVD Journey 2001. Die vin ik nl wel goed. Rockt iig veel meer dan dit product. Zal wel te maken hebben dat de dvd live is.

Ja, die DVD is inderdaad te gek... Daar staat toch ook La Razza Del Sol op?!? Ik heb er een hoop voor over om die track live in audio te hebben...

La Razza Del Sol staat hier idd op, waar je die als audiotrack kunt vinden weet ik niet, misschien op een live-cd?

Het 14e nummer Trial by fire is volgens de CD-hoes het laatste nummer, maar toen ik 'm daarna nog niet meteen uitdeed kreeg ik nog een reggae-nummer van ze te horen!

Veruit het beste album van Journey. Perry op zijn best!

Om na 10 jaar stilte met zo'n album te komen vind ik toch indrukwekkend.
Er staan erg veel ballads op de plaat, waardoor de aandacht in het middenstuk wat verslapte, maar ik moet zeggen dat de laatste nummers weer prima zijn, waardoor daar mijn aandacht er weer helemaal bij was.
Forever in Blue en het titelnummer zijn prachtige nummers en afsluiter Baby I'm Leavin' You is geinig.

Typisch dat zo'n legendarische zanger als Perry na dit album zo'n beetje van de radar verdween. Al gaat het gerucht dat hij de laatste jaren aan het nadenken is om zijn solo carrière weer op te pakken.

Verdomd lekkere cd, had er net als andere meer van gehoopt. Perry zingt heser dan ooit, waarschijnlijk daarom ook zoveel ballads, komt zijn stem mooi op uit. De plaat begint met de eerste twee nummers werkelijk weergaloos, met name "One More" is fantastisch. Daarna meteen twee ballads, beetje teveel van het goede, hoewel "If He Should Break Your Heart" een beetje tussen een shuffle en een ballad inzit. "When You Love A Woman" is wel degelijk een echte parel.
"Forever In Blue" is een bijzonder smaakvol nummer, met Perry heel expressief beklemtonend bijna elk woord dat hij uitspreekt, pakt bijzonder goed uit voor mijn gevoel. "Castles Burning" is een beetje de Journey uitvoering van Rober Palmer's "Addicted To Love", een heerlijk commerciële stamper.
Daarna komen voor mij twee absolute hoogtepunten, wederom twee ballads, maar wel van een ongekende schoonheid. "Don't Be Down On Me Baby" is een echte Rhythm And Blues parel, muzikaal en vocaal op en top Rhythm And Blues old school. Het opvolgende "Still She Cries" is een prachtig drama, benieuwd of hier een persoonlijk verhaal achter zit. Wat een schoonheid van een nummer.
Daarna kakt de plaat echt een beetje in, wat volgt zijn geen slechte nummers, opvullers is ook een foute benaming vind ik, maar hebben niet het peil van het eerste deel. "Easy To Fall" bijvoorbeeld is een pracht nummer an sich, maar verzuipt wat in het aanbod van de voortkabbelende stijl. "Can't Tame The Lion" is het enige nummer wat weer wat vuur heeft en geeft. "It's Just The Rain" is belachelijk mooi bijna, maar valt hetzelfde lot ten deel als "Easy To Fall", het verzuipt. Mijn gevoel is dan ook een beetje tweeledig over deze cd, een heel geslaagde comeback... maar er had meer in gezeten. Drie nummers minder en misschien een lekkere stamper extra, een "Wheel in the Sky" is hier niet op te vinden.
Maar toch, ik ben verdomde blij met deze cd...

na een perfecte openingsnummer kakt het album in en zijn echte rocknummers ver te zoeken

Wat een saaie plaat - wat een gekweel - voor mij 1 sterretje

Al wil je meer rock , dan zijn er genoeg bands die een hele cd volkwakken met stevige rock. Journey is van een andere categorie. Die houden van ballads. Meestal een halve tot drie kwart van de gehele speelduur. Dus als je daar niet van houd , zou ik Journey niet opzetten.
Deze cd is voor mij persoonlijk een klapper van jewelste. Wat een stem heeft die kerel en de rustigere nummers zijn geweldig goed. Het moet wel je smaak zijn. Soms heb ik er ook totaal geen zin in en schuif ik Master of Puppets in de lade.

ben ook een Journey fan, maar op dit album (veel te ) veel ballads. Ik mis de power zoals op het openingsnummer

Dan luister je toch alleen het openingsnummer