Heb het album recentelijk nogmaals een aantal malen beluisterd, en het is heus wel een aardig album
dat echter niet in de schaduw kan staan van het zeer fraaie
S.F. Sorrow dat in 1968 verscheen, en trouwens ook niet van
Parachute uit 1970. Maar het kan aan mij liggen, want ik lees allerlei tamelijk positieve berichten op internet. De songs zijn echter naar mijn smaak gewoon van een veel lichter kaliber, te beginnen met het infantiele
Hello, How Do You Do. Bovendien is
Debarge geen Phil May, al doet ie nog zo zijn best om net zo te klinken. En vergis ik me, of klinkt de band een beetje geroutineerd of zelfs mat?
Ik mis ook het gitaarspel van
Dick Taylor, die de groep na S.F.Sorrow verlaten had, al is
Victor Unitt geen slechte vervanger maar hij klinkt in mijn oren wel anoniemer dan Taylor.
Philippe Debarge nam nadat alles was opgenomen en gemixt de tapes mee naar Frankrijk, waar hij (zo herinnert Phil May zich) relaties had die ervoor konden zorgen dat het album werd uitgebracht. Die uitgave is echter uitgebleven tot 2009, maar Debarge was helaas al overleden, namelijk in 1998, onder tragische en mysterieuze omstandigheden (als ik het goed begrepen heb).
The Pretty Things en Debarge hebben nóg een album op hun naam staan. Het werd opgenomen in 1974 onder de naam
Il Barritz en werd geheel gezongen in het Frans. De Pretty Things konden om contractuele redenen niet worden vermeld als musici. Het kwam uit in 1975 op Atlantic. Dat album heb ik nooit gehoord, maar ik ben er - na beluistering van
dit album- weinig benieuwd naar.