Omdat de s/t-plaat uit 2009 me zeer beviel, koesterde ik toch best verwachtingen bij deze plaat. En die blijkt toch compleet anders.
Waar eerst lang uitgerekte, gruizige gitaarmuren werden verrijkt met fijne ondergesneeuwde zang, blijken we hier met een totaal ander 'Purling Hiss' te maken te hebben: op deze plaat geen lange monsters te vinden; en krijgen de songs meer een 'liedjesvorm', waar ook de zang veel meer 'aanwezig' is. En die liedjesvorm bevalt hier stukken minder dan de voorgaande meer experimentele drift mij beviel.
Het zijn (relatief) 'poppy' liedjes, gestoken in - nog wel - een wat gruiziger jasje. Toch doet het allemaal veel minder bijzonder aan, en zijn er slechts enkele tracks die me kunnen bekoren (overtúigen is daar dan al niet bij); ofwel, best een kleine teleurstelling.