iggyEn inderdaad een prima sfeervolle plaat van Pat Metheny
Hoe effectief soundtracks ook zijn en hoe mooi bij tijd en wijle, toch leggen ze het vaak af tegen het reguliere werk van de gelegenheidsscorecomponisten. Zeker omdat ze toch bedoeld zijn om een visuele presentatie te ondersteunen en als dat wegvalt veelal nauwelijks overeind blijven. 'Purple rain' van Prince is wat dat betreft mijn favoriet en de uitzondering op de regel; want eigenlijk is dat een film die rondom een stuk muziek is gecreeërd -en telt dus eigenlijk niet mee. Dan houden we 'Paris, Texas' - Ry Cooder als ultiem hoogtepunt over. Niet omdat ik die nou zo vaak beluister maar meer omdat beeld en muziek daar zo geniaal samenvallen; zie je de beelden, hoor je Ry Cooder en hoor je Ry Cooder, zie je die magistrale beelden van Robby Muller voor je. Als gesamtkunstwerk kent het zijn gelijke niet. Dit album is niet het beste wat Pat Metheny heeft gemaakt, maar de eerste plaatkant slaagt volledig (ook) als apart muziekwerkstuk. Meesterlijk hoe Psalm 121 -één van de mooiste (Psalm-)teksten ooit; kippenvel!- overloopt in 'the flight of the falcon'. Kant 2 draai ik daarintegen nooit meer. Maar ik ben altijd nog wel blij met die ene plaatkant.