Charles Bradley - Victim of Love (2013)

Iets om naar uit te kijken, dit tweede album van Charles Bradley. Volgens 't persbericht zal dit album (nóg) ruwer worden dan het debuut met vooral veel invloeden van psychedelische soulmuziek. Erg nieuwsgierig hoe dat gaat uitpakken, al heeft hij er - volgens mij - wel een hele geschikte stem voor.

'Strictly Reserved for You' klinkt alvast geweldig!

Verfijnder dan het debuut. De songs zijn van constanter niveau. Ik ben onder de indruk.

Zeer benieuwd naar dit album..

Geweldige plaat. Inderdaad nog beter dan het debuut. Betere songs, betere productie, betere zang.

Lees mijn volledige recensie op:
De krenten uit de pop: Charles Bradley - Victim Of Love - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Erwin

Dit soort albums herinneren me eraan dat ik echt meer soul moet gaan luisteren, dit is namelijk fantastisch! Je voelt gewoon dat Charles Bradley met hart en ziel zingt, wat een stem heeft die man. De muziek is lekker funky en inderdaad een beetje psychedelisch. Over een aantal weken komt er trouwens een documentaire over deze man bij Het Uur Van De Wolf.

Hij was er opeens, tenminste volgens velen. Maar het verhaal achter de man leert ons dat Charles Bradley al jaren en jaren bezig is geweest voet aan de soulgrond te krijgen. Dat lukte hem in 2011 op 64-jarige leeftijd dan eindelijk met zijn debuut No Time for Dreaming. Een debuut dat gereleased werd door Daptone en dan weet je het wel, vintage sound met funky inslag.
Zijn debuut werd met veel gejuich en hoerageroep ontvangen door het publiek, maar om heel eerlijk te zijn kwam het bij mij persoonlijk een stuk minder binnen. Had het gevoel dat Daptone verzande in steeds hetzelfde trucje. Daarbij kon het me toen nooit volledig raken. Toch is het dan interessant de tweede plaat te beluisteren. De verwachtingen zijn weer hoog en hopelijk het eindoordeel ook.

Bij Charles Bradley kan je er in ieder geval prat op gaan dat hij vol bezieling zingt. Hij zingt wat een ander zou zeggen, met al zijn gevoel en gevoel voor drama en soul komen de teksten uit zijn rauwe strot. Dat kennen we natuurlijk al van zijn debuutplaat en we verwachten eigenlijk ook niet anders van muziek waar het label Daptone op staat. Maar maakt dat de nummers ook goed? Ja zeker. De nummers van deze plaat zitten beter in elkaar dan op zijn debuut. Vooral de eerste zeven nummers, van de elf, zijn erg sterk. Of het nu een tearjearker lovesong als Strictly Reserved for You is of juist het tergend bezongen Put the Flame on It, Bradley overtuigd hier. De ene keer bediend hij zich van funky grooves, de andere keer van stemmige achtergrondkoortjes als in de titeltrack. Echt heel sterk en verrassend wordt het in het psychedelische Love Bug Blues en het coole funky bijna het jazzy aan zittende Confusion.
Na de eerste zeven nummers wordt het meer en meer de automatische piloot die ingezet wordt en zakt de energie en de soul toch wat terug. De laatste vier nummers komen gewoon minder binnen, en dat is toch wel essentieel in soulmuziek.
Desalniettemin ben ik over deze plaat al een stuk meer te spreken dan over zijn debuut. Victim of Love is echt een stuk beter.

Eerst even een korte omschrijving: geweldige intense soulplaat!

Krijg een beetje het retro gevoel als ik naar deze Charles luister. Uiteraard is daar niks mis mee. Ben altijd wel alert op artiesten of bands die middels copiegedrag proberen dat gevoel uit het verleden op te roepen. Dat lijkt de laatste jaren wel een hype te zijn. Ook deze Charles doet dat en treedt in de voetsporen van veel soul grootheden uit de 60 and 70's. Zijn goed recht uiteraard. Origineel klinkt het daardoor niet (zoiets als de lost tapes van James Brown) origineel. Dat hoeft ook niet in dit geval omdat hij het m.i. Respectvol en dicht bij het genre doet. Daardoor een mooie cd die dat gevoel oproept wat zijn grote voorgangers ooit hebben uitgevonden. Dat hij dit op latere leeftijd pas doet maakte het sprookje (en de marketing mogelijkheden) enkel maar mooier.

Kort geleden werd de indrukwekkende documentaire 'Charles Bradley: Soul of America' uitgezonden in 'het Uur van de Wolf' (nog steeds te zien op uitzendinggemist.nl). Het is het portret van een man die veel heeft meegemaakt en meemaakt en dat hoor je ook terug in zijn muziek. Daarbij beschikt hij over een bijzonder fraaie soulstem, waarmee hij zijn heftige leven en gevoelens briljant mee kan uiten. Kortom, Charles Bradley maakt fantastische soul, die je echt raakt.

Waar zijn debuut uit 2011 op 62-jarige leeftijd haast diende als soundtrack bij zijn leven (en die docu), is dit Victim of Love meer een traditioneel soulalbum geworden, waar de liefde en de blues centraal staan. Dit in de vorm van goede tot geweldige songs in de vorm van de intense ballad Victim of Love, het fraaie You Put the Flame On It, tot het briljante op Jimmy Hendrix' werk lijkende Confusion. En dat allemaal strak en goed begeleid door the Menahan Street Band. Veel betere Soul wordt en werd er niet gemaakt, ook niet in de jaren '60 en '70.

Charles Bradley debuteerde laat, maar wel geweldig. Nu lijkt hij uitgeroepen tot de grootste knuffelneger sinds Donald Jones. Deze plaat is niet onaardig, maar er is betere soul te vinden.

Waardeloos stukje tekst...

Prachtplaat die men het beste op vinyl tot zich kan nemen. Om het geheel nog intenser te beleven kijkt men van te voren de hier al eerder genoemde documentaire over het leven van deze geweldige zanger. Werkelijk briljant!

Zoals?

Je kan beter niet reageren op dit soort teksen. Er is overwogen of dit niet verwijderd moest worden: 'knuffelneger'...
Zeker als je de docu van Charles Bradley hebt gezien, dan weet je hoe onzinnig het is. Mijn waardering is voor de muziek en heeft (natuurlijk) niets te maken met de huidskleur.

Idd. wat een documentaire, wat een emoties. Je kan niet anders dan veel respect hebben voor deze man.

Gisteren mogen aanschouwen op NSJ.

Had me er nog niet in verdiept, maar ga dat nu zeker doen! Wat een bijzondere man is dit!!

Het album begint erg sterk met 'Strictly Reserved for You' en 'You Put the Flame on It', daarna zijn de nummers nog steeds goed ('Confusion' heeft een heerlijke psychedelische stijl), maar het tempo gaat behoorlijk omlaag en dat vind ik erg jammer. Nog steeds een prima plaat, maar voor mij toch beduidend minder dan z'n debuut.

Prachtige docu inderdaad, wat een leven heeft die man gehad...
Maar zeer oprechte en warme mens die zich helemaal smijt bij zijn optredens, mooi om te zien.

En live te bewonderen in Paradiso op 24 Oktober...

Dit zou helemaal in mijn straatje moeten passen, maar dit raakt me niet.

Misschien is het zijn vaste manier van zingen (in bijna elk nummer zijn het geforceerde huilerige uithalen), misschien heb ik sowieso niet zoveel met zijn stem en en misschien is het omdat ik geen behoefte heb aan een heruitvinding van iets wat lang geleden al is gedaan.

Ik luister dan toch liever naar WIlson, Percy, Jackie, James, Ray, Sam en vooral Otis.

Sorry, maar dat laatste slaat nergens op. Dan zou bijna niemand meer muziek kunnen maken. Zullen we dan maar onmiddellijk stoppen met klassieke muziek in het Concertgebouw. En met rockconcerten in Paradiso? De 60's en 70's zijn toch ook alweer 40 / 50 jaar geleden.

Hoezo slaat dat nergens op? Het lijkt er erg op, maar dan beduidend minder sterk.

Het is mijn mening dat je of moet vernieuwen, of het niveau moet aanraken om interessant te zijn.

Ik snap wel een beetje wat MInneapolis bedoeld. Op plaat heb ik er na 1 album ook wel even genoeg van, want het lijkt allemaal wat op elkaar, mede door zijn (toch vaste manier) van zingen.

Live echter, is de man veel beter, en gaat het niet vervelen.

Blijft een bijzonder verhaal, en na m gisteren live te hebben mogen zien in Partadiso ben ik alleen maar meer overtuigd!

Heb het album op vinyl meegenomen, want dat past mooi hierbij!

Hé lennon, was je er ook? Wat een concert he?! Wow. Dichter bij een James Brown concert kan je niet komen. En dan te bedenken dat de beste man 65 jaar is...

Wat een heerlijke 'ouderwetse' Soul plaat is dit zeg! Het licht rauwe stemgeluid van de inmiddels 65-jarige Bradley valt bij mij goed in de smaak.
Hij doet niets vernieuwends, zijn Soul brengt de luisteraar terug naar de jaren '60 en '70. Toch weet Bradley zijn nummers met veel passie en emotie aan de luisteraar te presenteren, waardoor het erin gaat als zoete koek.
Ook de productie is haast "retro" te noemen. Het geeft echt een nostalgisch Soul geluid zonder te achterhaald te klinken.
Een erg fijn Soul album dat de luisteraar terugbrengt naar de hoogtijdagen van het genre.

Ook deze man staat op NSJ 2014

Heerlijk album, evenals zijn vorige No Time for Dreaming. Geeft weer lekker het gevoel van de jaren '60 en'70 zoals Metalhead99 ook al aangeeft.
Een klein mannetje met een geweldige stem die ver rijkt.

De videoclip van Strictly Reserved for You vind ik ook erg leuk. Gewoon lekker simpel en geeft een hedendaags gevoel.
Ik ben benieuwd wat hij nog meer gaat brengen.

Elke liefhebber van dit soort muziek met bijbehorend ''mooi'' achtergrondverhaal, moet zeker even Richard Marks luisteren.

Logisch dat Stalin Marks aanprijst

Genieten blijft ook dit album van Charles. En met You put the flame on it zowaar ook een redelijk vrolijk nummertje van de man dat gewoon prachtig overkomt.

Na het zien van de documentaire Soul of America, waarin Charles Bradley wordt gevolgd in aanloop naar de albumrelease van No Time for Dreaming bij Daptone, werd mijn interesse gewekt. Het is een bijzonder indrukwekkende documentaire waarin je de levensloop ziet van de sympathieke Bradley. De man had al een heel leven achter zich - onder andere als kok en James Brown-imitator - toen hij op 62-jarige leeftijd doorbrak.

Dit album, Victim of Love, grijpt veel terug naar de soul zoals die in de jaren '60 en '70 werd gemaakt. De stem van Bradley is voor mij het sterkste punt van deze release. Qua songmateriaal is het zeker niet slecht, maar in het genre heb ik ook regelmatig betere releases gehoord. You Put the Flame On It en Where Do We Go From Here behoren tot de sterkste songs op een album dat ik van tijd tot tijd graag opzet: 4*.