Hawkwind - Space Bandits (1990)

Heel vreemd, dat deze zo'n lage score heeft.

Ik denk dat een paar zure conservatievelingen die in de sventies zijn blijve hangen hier het hebben verpest.

Dit is een retestrak en zeer enerverende plaat.

Allen de openeer Images is de aanschaf meer dan waard.
Ook leuk is toeveoeging van een zangeres en de viool is terug.

Er wordt aan de ene kant hard gespaced (TV Suicide en Realms) en aan de andere kant hard gerocked (Out of the Shadows en Images).

Het eind synth-stuk van TV Suicide is waarschijnlijk het mooiste en meest dromerige synth-stuk ooit van de band.

Op dit moment mijn eerste luisterbeurt van dit Hawkwind album.
Een duidelijk verschil met hun eerste platen, maar gelukkig is de psychedelische, spacey sfeer nog gebleven!
Stem volgt nog.

En? Heb je 5 jaar later een stem kunnen vormen?

Nee, dat heeft niets met het 70's werk te maken. Het is een in mijn optiek een strontvervelende saaie plaat.

Kingsnake is niet meer ingeschreven. Ik wel, dus ik beantwoord hem zo wel, want ik was Kingsnake.

Saai is de plaat nergens, strontvervelend allerminst.
Ik had nooit mensen 'zure conservatievelingen' moeten noemen. Door die toon aan te slaan, gaan users natuurlijk boos reageren.

Hoe dan ook. Het gemis van Huw Lloyd-Langton op deze plaat wordt goed opgevangen door SIm on House op viool.

Een andere grote shift is dat Harvey Bainbridge nu definitief zich richt op toetsen ipv basgitaar. Basgitaar is nu in handen van Alan Davey. Eigenlijk al sinds 1986, sinds Chronicles of the Black Sword.

Ik hoor vaak dat mensen het aannemen van Bridget Wishart geen goede move was. Maar het geeft wel kleur aan de sound, want zo een goede zanger is Dave Brock nou ook weer niet.

Ach, ik kan wel tegen een stootje hoor . De gloriedagen van Hawkwind liggen wat mij betreft inderdaad in de 70's met Space Ritual als absoluut hoogtepunt.
Zelfs uit de beste periode vind ik maar een paar platen echt goed de rest is inwisselbaar.
Heb ooit "it's the business of the future to be dangerous" in een stonede bui gekocht, vreselijk.

Anyway, ik heb het vermoeden dat ik mijn zegje al lang eens gedaan heb over dit zooitje doorrookte hippies.

Op het moment dat Hawkwind de dansvloer op ging zoeken, was ik weg.
Maar deze en The Xenon Codex hebben echt mooie momenten.
Kan ook zijn dat ik met een nostalgisch bril op, naar de platen kijk.

Vanwege een nostalgische reden Space Bandits aan het luisteren en ik vermaak me prima. Deels sentiment en deels omdat er eigenlijk geen zwakke nummers op de tracklist staan. Dit is ook waar ik destijds bij Hawkwind in ben gestapt. En hun shows begin jaren 90 waren doorstomende sets waarop het prima dansen was. Ook toen waren ze eigenlijk al buitenbeentjes en was het niet echt hip om ze leuk te vinden. Maar fuck it, we gingen als een malle. Dat werd later toch echt een stuk lastiger. Bij Alien4 haakte ik af. Maar tot die plaat verscheen was Hawkwind het beste randverschijnsel van de jaren 90. Misschien moet je erbij geweest zijn. Maar Space Bandits brengt een hoop fijns. Niks mis mee.

Onterechte lage eindscore vind ik. Maar ik respecteer de smaak van anderen. Hoop alleen dat zo een eindscore anderen er niet van weerhoudt deze eens te proberen. Want ik blijf het een ijzersterke plaat vinden, misschien wel één van hun meest consistente platen. Minder jam-gericht als hun seventies-platen, minder losjes zoals Levitation, maar toch nog steeds een uiterst aangename spacerock-plaat. Anders dan we gewend zijn, maar misschien juist daarom zo fijn.

Black Elk Speaks is ook misschien wel één van hun gaafste songs.

Natuurlijk niet, een fascinerend album welke blijkbaar een hoop oproept bij de luisteraars. Op dit moment heeft dit album 17 stemmers en dat gaat van een 1,0 tot een 5,0! Bij beide cijfers kan ik me niets voorstellen dat je het geeft maar dat hoeft ook niet. Ik zit er tussenin maar dan wel met een duidelijke afronding naar boven. De zang vind ik soms wat ondermaats maar daar staat genoeg gave muziek tegenover.


Dat nummer doet mij constant denken aan de band/project Propaganda! Tof nummer idd, mijn grootste fave is het echter niet want dat is Out of the Shadows met het doorlopende Realms er achteraan.

Opvallend trouwens dat de band later in 2008 ook nog een live album zou uitbrengen met als titel Out of the Shadows. Is dat van een tour uit deze periode?

Qua scoreverdeling is dit wel een bijzondere plaat inderdaad, als ik naar de statistieken kijk is alleen een 0,5* niet uitgedeeld (als dat maar niet iemand op ideëen brengt).

Leuk dat je deze favoriet van mij een kans hebt gegeven. Voor een liefhebber van synthesizers en sequencers is er veel te beleven. De mannen zijn in de loop der jaren echte kenners geworden. Op later albums slaan ze nog weleens door, maar op 'Space Bandits' is er ook nog genoeg rock te horen.

De plaat die jij noemt is een liveplaat. Ik heb die ooit wel gehoord (heeft het niet ook een leuke Rodney Matthews-hoes?), maar ik kan me het niet herinneren. Dus voor een cijfer en bespreking moet ik het opnieuw opzetten. Dat komt nog wel.

Als je de streamversie beluistert (ik heb deze ook op lp) dan zit er als bonustrack een live-in-de-studio-versie van 'Out of the Shadows' bij, en die is zelfs nog wat gaver dan de versie die op de plaat is belandt.

Ik denk dat het wat doet denken aan Propaganda door de voordrachten/zang van Bridget Wishart. Een zangeres die de gemoederen onder de Hawkwind-fans flink heeft verhit. Niet iedereen vind/vond haar een geslaagde toevoeging aan de band. Ik wel. Als je haar nog een keer wilt horen, dan kan ik je de liveplaat 'Palace Springs' nog aanbevelen.

Ik heb het even opgezocht, het nummer Out of the Shadows staat wel op het live-album met diezelfde titel maar het komt niet uit die periode. Het album is opgenomen in december 2002. Opvallend iets aan die liveplaat is dat de zang komt van Arthur Brown.

Hawkwind werkte vaker samen met Arthur Brown. Op Robert Calvert - Captain Lockheed and the Starfighters zingt Arthur Brown ook twee liedjes mee.