Paramore - Paramore (2013)

Yeah! eindelijk nog eens een nieuw album, now is alvast een sterke single!

kan niet wachten tot 9 maart! eesrte single "now" vind ik inelkgeval al een fantastisch nummer!

Now is een tegenvallend nummer je kan het verschil horen van het legendarische vorig album. Toen waren ze ook met z'n vieren. Hier zit minder in. Veel minder. Still Into You klinkt 10x beter trouwens.

ja, ik denk dat ze met brand new eyes ook aan hun hoogtepunt zaten, maar ik ben wel benieuwd

Ja klopt denk ik ook. Als de gitarist ermee stopt dan kan beter iedereen gelijk stoppen. Het kan alleen maar minder worden.

Ik kan niet wachten! 'Now' klinkt in ieder geval ijzersterk en 'Still Into You' laat een hysterische Hayley horen die haar stem continu net op het randje laat klinken. Ja, het is anders dan het meer ruige werk van Riot! en brand new eyes; ze zijn een wat andere weg ingeslaan, in ieder geval met de single keuze, maar niemand weet hoe de rest van het album gaat klinken hè? Ik verwacht zeker wat oude sounds terug te horen, maar met deze nieuwe samenstelling gaan we toch wat nieuws horen.
Verandering is niet slecht en ik heb 'm al besteld; ook deze Paramore is weer geweldig

Part II is echt wel goed, veel elementen van 'let the flames begin' maar het is een leuk vervolg geworden!

Ik heb de songteksten een beetje bekeken en het valt me op dat er veel teksten op dit album voorkomen die te maken hebben met de toekomst, vooruit kijken, opnieuw beginnen en allerlei andere thema's die gelinkt kunnen worden aan de break-up van de band. Ik weet niet precies hoe en waarom de band uit elkaar is gegaan, maar op basis van deze teksten kan ik daar wel een beeld van vormen. Ik kom namelijk een hoop stukken tekst tegen die heel goed over de broertjes Farro zouden kunnen gaan. Daarin worden ze behoorlijk hard neergesabeld. Tenminste, als mijn interpretatie van de teksten klopt.

But weren't we indestructable?
I thought that we could brave it all.
I never thought that what would
Take me out was hiding down below.
(uit: Now)

-

Got my band in a light that won't go out,
Been burnin' since the day I was born.
So I cry just little then I'll dry my eyes,
‘Cause I’m not a little girl no more.

Some of us have to grow up sometimes,
And so if I have to I’m gonna leave you behind.
(uit: Grow Up)

-

Well I could be angry,
But you're not worth a fight,
And besides, I'm moving on.
(uit: Moving On) Lees de hele tekst ook vooral even door, want dat maakt de boel een stuk duidelijker.

-

So what are you gonna do,
When the world don’t orbit around you?

Ain’t it fun,
Living in the real world?
Ain’t it good,
Being all alone?
(uit: Ain't It Fun)

-

Dancing all alone!
To the sound of an enemy’s song.
Fighting on my own!
In a war that’s already been won.
(uit: Part II) Een erg opvallende tekst als je bedenkt dat dit nummer voortborduurt op Let the Flames Begin, een nummer van de 'oude' Paramore.

Deze cd valt me behoorlijk tegen, laat ik daar maar meteen mee beginnen.
Ik weet niet hoe het zit met de ideeën van de band over de sound, maar het klinkt alsof ze de oude stijl willen houden terwijl ze daar absoluut niet in slagen.

De beste nummers van het album zijn diegenen die nog lijken op de 'oude Paramore', Still Into You, Ain't It Fun en Fast In My Car.
Be Alone klinkt alsof je midden in een eerste recordingsessie valt, en onder andere Daydreaming en Future weten me niet te pakken, waardoor het een saaie indruk achterlaat.
De Interludes zijn wat mij betreft de interessantere stukken op de cd.

Jammer dat ze niet even langer in de studio zijn blijven plakken en een interessantere muzikale weg zijn ingeslagen...

Ik vond de EP uit 2011 erg geslaagd en had daarom ook hoge verwachtingen van de nieuwe plaat. Helaas weten ze met het nieuwe selftitled album deze hoge verwachtingen absoluut niet waar te maken. De eerste single Now vond ik nog redelijk vermakelijk door de toevoeging van het electronische ' Now-ow-ow-ow-ow-ow-ow-ow'. Fast In My Car is gewoon een nummer dat naadloos aansluit op het oude werk. Grow Up vind ik eigenlijk maar een niemandsdalletje en ik vind dat ze met Daydreaming het zichzelf erg gemakkelijk hebben gemaakt door de vele herhalingen.

De sfeer van de interludes kan mij wel bekoren, alleen snap ik niet wat de toegevoegde waarde is van deze tracks die niet langer dan anderhalve minuut duren. De hele cd vormt geen samenhangend geheel en dat maakt deze plaat direct een stuk zwakker, omdat de kracht van deze cd niet schuilt in de diversiteit van de nummers. (Eigenlijk zijn er sowieso geen duidelijke hoogvliegers aan te wijzen.)

Ain't It Fun is een cheesy 80’s nummer. Veel liever hoor ik Paramore knallen zoals op het nummer Anklebiters het geval is. De hekkensluiter Future kan ik wel waarderen, maar er zijn natuurlijk veel andere bands te noemen die dit kunstje veel beter beheersen. En Hate To See Your Heart Break doet mij denken aan Eisley, alleen die dames en heren weten het 'zeikerige' niveau van een ballad wel te overstijgen.

Het is mij niet helemaal duidelijk wat Paramore met deze plaat probeert te bereiken. Willen ze de exprimentele kant op of willen ze het toegankelijke poprock geluid behouden?

De enige nummers die ik deze lente nog vaker zal draaien zijn:
Fast In My Car, Now, Still Into You en Anklebiters.

Still Into You is catchy maar haalt het niet bij het oudere werk van de band. De rest van het album vind ik bijzonder matig en het blijft nauwelijks hangen allemaal.

ik heb heel erg uitgekeken naar dit nieuwe album. mijn verwachtingen waren dan ook erg hoog. inmiddels heb ik het album al meerdere keren beluisterd en ik moet zeggen dat ik positief verrast ben. het is even wennen en ik moet eerlijk zeggen het haalt het niveau van de vorige album's niet maar toch klikt het lekker fris allemaal. niet alles blijft gelijk hangen maar er staan toch ook gewoon weer erg lekker nummer's op en het voelt gewoon goed als geheel. ik ga hem zeker nog vaker luisteren!

tot nu toe hou ik hem op 4*

Daydreaming en Ain't It Fun zijn twee steengoede platen.

Wat een geweldige plaat!
Je hoort duidelijk het verschil tussen deze plaat en de 3 voorgangers, maar ja, een nieuwe samenstelling gaat vaker gepaard met een andere sound. Ik snap dat dit voor de die hard 'Parawhores' even schrikken is, maar om dit gelijk als 'slecht' te bestempelen vind ik wel ver gaan.
Met Fast In My Car gaan ze in ieder geval al lekker van start, wat nog eens vervolgd wordt door een meesterlijke Now; Hayley wil vooruit en niet meer achteruit kijken. Zo is Paramore nu en ze moeten niet constant aan het verleden denken.
Met Daydreaming kakt het wel wat in, maar hè, zelfs op de echte harde rocknummers op Riot! en brand new eyes had ik vaak het gevoel 'hé, dit heb ik al eens gehoord'.
De 'interludes' luisteren erg lekker weg, vooral 'Moving On', vooral omdat dit echt geen Paramore sound is. Het is haast country.
Still Into You (met hysterische perfecte zang van Wiliams) en Ain't It Fun, met een prachtig gospel-sound, zijn twee pareltjes van dit album.

Ik ben zeker niet teleurgesteld. In tegenstelling tot de mensen die een beetje te veel in het verleden blijven hangen, vind ik dit nieuwe geluid écht prima te beluisteren. Riot! en brand new eyes waren veel harder, wat fans terug krijgen te horen met het nummer Part II, maar aanstekelijke gitaarrifjes en prachtige drums komen prima terug op deze nieuwe Paramore. Zoals ik al zei, had ik op de oude albums ook vaak het gevoel dat ik steeds hetzelfde hoorde, vooral als het geen uitgebrachte singles betrefte. Die knalharde rocksound werd toen ook eentonig. Dit album heeft in mijn ogen een meer gevariëerde sound, ik bedoel gospel en countr, wtf!?

Mooi om te zien dat ze zo sterk door zijn gegaan na de breuk

Paramore is alweer toe aan hun vierde album. Paramore is een erg gevarieerd album geworden, met niet alleen ruimte voor lekkere rocknummers (en enkele rockballads) zoals we die van ze gewend zijn, maar ook voor vernieuwing. Op dit album is duidelijk een band te horen die een nieuwe start wil maken en er veel aan doet om ook daadwerkelijk een album te maken dat anders is dan hun eerdere werk. Toch behouden ze duidelijk hun eigen geluid.

In een interview vertelde Hayley Williams eens dat ze tijdens de opnames van hun nieuwste album (deze dus) veel naar alt-J luisterden en dat ze zich zouden laten beïnvloeden door elektronische muziek. Buiten de drie interludes lijkt er niet heel veel erfgoed van alt-J op dit album terecht te zijn gekomen, maar schijn bedriegt. Wanneer je goed gaat luisteren hoor je regelmatig synthesizers opduiken, al blijven ze meestal op de achtergrond. Vooral in de single Now is het gespeel met elektronica vrij goed te horen.

Schokkende resultaten behalen ze daar niet mee, maar het geeft wel aan dat de band doorheeft dat ze meer instrumenten nodig hebben. Het wegvallen van de leadgitarist en drummer laat namelijk duidelijk zijn sporen na. Wat overblijft is een band met twee muzikanten en een zangeres en het is lastig om daar toch een vol en groots geluid mee te produceren.

Ik moet toegeven dat ik geen idee heb wie tegenwoordig de drummer is, maar dat hij niet al te veel in zijn mars heeft staat buiten kijf. De meeste drumpartijen klinken behoorlijk vlak en eentonig. Toch weet Paramore daar op sommige momenten juist heel slim gebruik van te maken. De repetitieve en afstandelijk drums vormen juist een belangrijk wapen in Fast in My Car. In combinatie met het vuige gitaarspel wordt hier een geluid gecreëerd dat sterk lijkt op dat van indie- en garagerockduo Blood Red Shoes. En dat klinkt verdomd lekker.

Even terug naar dat 'nieuwe geluid' (of beter gezegd: oude geluid in een nieuwe jasje) waar ik het over had. Komt dat op nog meer manieren tot uiting, behalve door wat kleine veranderingen in het instrumentarium? Jazeker! Veel liedjes van dit album zouden namelijk behoorlijk opgevallen hebben als ze op een van Paramore's eerste drie platen terecht waren gekomen.

Op dit album staat een aantal sterk naar pop neigende rocksongs (zoals Still into You en Proof), maar ook een aantal venijnigere rockers dan ze ooit gemaakt hebben (Fast in My Car, Now en Anklebiters). Daarnaast vinden we hier een Taylor Swift-achtige ballad (Hate to See Your Heart Break), een slepend stuk post-rock/metal (Future) en zelfs een drietal akoestische interludes. En dan is er ook nog Ain't It Fun, waarin wat gospel is verwerkt. Paramore is creatief bezig geweest.

Dat je creatief bent wil overigens niet zeggen dat je een goede plaat aan het maken bent. Eerlijk is eerlijk: dit album is niet van al te hoge kwaliteit, maar daar is Paramore ook nooit de band naar geweest. Muziek van Paramore klinkt lekker en lekker klinkende muziek slaat aan. Zo werkte het toen en zo werkt het nu nog steeds.

Paramore klinkt lekker en is een erg vermakelijk album. De singles Now en Still into You klinken vertrouwd, maar verfrissend. De rest van het album klinkt minder vertrouwd en daarom juist nog verfrissender. Paramore is een andere band geworden en dat laten ze duidelijk horen. Vernieuwing is goed en juich ik van harte toe. Al waren hun vorige drie album nog zo goed, Paramore ontvang ik met open armen.

Wat een leuk album is dit geworden, het "nieuwe" geluid pakt geweldig uit.
Ik kan eigenlijk geen slecht\minder nummer noemen, als ik dat wel zou moeten doen dan zou dat Now zijn. Er staan misschien geen echte hits op maar is door de afwisseling en de constante kwaliteit van de nummers hun beste album tot nu toe.
Beste nummers: Proof, Ain't it fun en Part II

Ik wilde eigenlijk zelf een recensie schrijven, maar ik zie dat iemand mijn gedachte al gelezen en opgesteld heeft. Nice.

3,5*

Nu ik het album wat vaker gedraaid heb, kan ik de Part II, Last Hope en Proof ook wel waarderen.
Last Hope heeft een heerlijk refrein en Part II klinkt in combinatie met Let The Flames Begin een stuk fijner als tweeluik. Uiteindelijk blijft het wel een plaat waar ik meer van had verwacht.

Ik begin dit album steeds leuker te vinden. Op een handvol nummers na was ik nooit zo into Paramore, maar dit album draai ik momenteel helemaal grijs. Er zijn wel enkele skip-momenten, zoals Daydreaming, Grow Up en Be Alone, maar het grote deel van de plaat is uiterst vermakelijk. Dit komt door één sleutelwoord, dat voor mij ontbrak bij de vorige Paramore albums: variatie. De plaat bevat straightforward rocknummers (Fast In My Car, Now) zoals we die gewend zijn van hen, maar ook nummers als het meer funky/gospel-achtige Ain't It Fun, het zoete Hate To See Your Heart Break, het new wave-achtige Part II en natuurlijk de leuke ukulele-interludes. En het klinkt allemaal zo verdomd lekker.
Halfje omhoog, naar 4*

Met Fast in My Car en Now opent het album nog redelijk, maar daarna word het wat saai en poppy.
ook zitten er vervelende electronic invloeden in die mij nogal tegenstaan, en waardoor ik het idee krijg naar top 40 muziek te zitten luisteren.

Hierboven word gesproken over variatie, nu heeft diegene gelijk er zit inderdaad variatie in, alleen weten ze het niet over te brengen als een geheel maar als een verzameling van geluidjes en stijlen. Het ene moment zit je te luisteren naar een simpel Electro/Pop nummer en 3 minuten later hoor je een Folk nummertje van net 1 minuut, om daarna een soort van Rock nummer op te voeren daarna kiezen ze voor een van de zeikerigste nummers die ik heb gehoord (Hate to See Your Heart Brake).
het hele album was gemiddeld maar op dat moment word het gewoon weg belachelijk.

Nu is Paramore nooit een band geweest die erboven uitstak, maar in plaats om ervoor te kiezen een eigen stijl te creëren en toch een beetje dat rock beeld te behouden, kiezen ze hier voor de reeds betreden paden naar bekendheid en het grote publiek.

tja in de tussentijd heb ik weer andere bands gevonden met een zangeres en die weten zich toch meer te onderscheiden dan dit. Maar misschien dat het ook te maken heeft dat dat meer Rock / Hard-Rock is en dit simpele Pop.

Het is jammer maar helaas (hoewel...) maar dit kan mij echt niet bekoren, en dat ze dan nog een album durven uit te brengen van een uur verbaasd me helemaal.
Nee Paramore is een van de vele pop bandjes geworden die steeds verder wegzakken, moge de rest ervan genieten maar ik hoop dat dit het laatste is wat ze ooit zullen maken.

1.5*

PS vanaf halverwege Future word het eindelijk interessant, jammer dat ze daar niks mee gedaan hebben verder.

Interludes zijn vaak genoeg in een andere stijl dan de rest van het album, dus dat is niets bijzonders. Daarnaast worden electro, pop en rock in mijn ogen samengesmolten tot één geheel dat in het gros van de nummers is terug te horen. Ik zou dus geen electropopnummer op dit album kunnen aanwijzen waar geen rock in zit.

Ook deze opmerking begrijp ik niet. Ik vind dat de elektronica juist redelijk op de achtergrond blijft. Die Top 40-associatie snap ik dan ook totaal niet. Ik neem aan dat je hiermee die slechte popsongs bedoelt die met dancebeats strooien om hun nummers op te leuken? Dat hoor ik op Paramore absoluut niet terug.

Eerlijk gezegd snap ik je probleem niet zo, want dit album bevat zeker net zo veel rock als hun vorige albums. Oké, er staan wat poppy uitstapjes op, maar om dit af te doen als simpele pop gaat me veel te ver.

De interludes die ik over het algemeen tegen (ookal zijn dat er maar weinig) liggen toch echt in de lijn van het album, en al helemaal niet zo anders als ze hier doen. Daarbij komt nog dat ik interludes vrij nutteloos vind.
De electro en pop worden inderdaad samengesmolten (helaas) maar de rock kan ik eigenlijk maar weinig terug vinden.



Ze leunen teveel op de toevoeging van Electronic, misschien niet zo opvallend als andere bands dat doen maar ze doen het toch redelijk veel hier. En ik heb het idee dat ze dat gebruiken om te verbloemen dat ze eigenlijk helemaal niet zulke speciale nummers maken.
Vandaar de link met de top 40, daar word het, zoals je al zegt, gebruikt om hun nummers op te leuken, is dat hier anders dan? mijn inziens niet.




Waar ze met hun vorige albums veel meer (pop)rock waren gaan ze hier mee met de trend om meer electro te gebruiken. en die trend staat me simpelweg niet aan.
Daarnaast zeg je het zelf al "er staan wat poppy uitstapjes op" en daar ben ik ook niet echt weg van.

Simpele pop, tja misschien moet je dat niet al te letterlijk nemen , aangezien het hier en daar nog wel beter is dan het gros van de top 40. Maar dat neemt niet weg dat ze niet meer de kwaliteit hebben die de vorige albums wel hadden, en dat ze het simpelweg niet aandurven om niet mee te gaan met de trend.

Dus mijn probleem is eigenlijk kort gezegd: dat ik het jammer vind dat ze meegaan met de trend om erbij te kunnen horen, inplaats van lekkere pop rock te maken en hun eigen geluid behouden.
Plus dat het album gewoon te lang duurt (hoewel dit ook te maken kan hebben met het feit dat ik de muziek niks vind

Het was 2009. Een jongen met kapotte spijkerbroeken, all-stars en Guitar Hero-gitaartje bezeten van Metal, Hard Rock, Alternative, Grunge, en Skate Punk, besloot een kans te wagen op Brand New Eyes, het laatste album van pop-punk groep Paramore. Dit wekt nog enige schaamte op als je zeventienjarige een "commitment" maakt aan harde muziek. Pop-punk wordt gemaakt door Avril Lavigne en (toen in betere tijden) New Found Glory en staat verbonden aan de begrippen "ongeïnspireerd" en "zoetsappig". Het is dan ook logisch dat de band van Misery Business niet al te serieus beluisterd moet worden. Toch krijgt Ignorance de liefde die hij verdient. De verandering van de decennia breekt aan. Brick after Boring Brick valt regelmatig te zien op TMF. Twitter neemt het internetverkeer over als een tsunamigolf. De leukste en meest positieve mensen om te volgen op Twitter zijn Hayley Williams, Chad Gilbert van eerder genoemde band en Toby Morse van H2O. De lente roept op tot vrolijkere deuntjes dus het is niet verassend dat ik zonder schaamte terugval op Brand New Eyes. Niet geheel toevallig is The Only Exeption regelmatig op de radio te horen. Dit wekt bij mij een glimlach op omdat dit liedje geschreven is voor Chad Gilbert (die niet veel later Terror een nieuw geluid zou geven met Keepers of the Faith). Alles bij elkaar levert dit de leukste en meest verfrissende soundtrack op voor de Wereldkampioenschappen van '10.

Drie jaar later is de "punk" in pop punk ten dode opgeschreven. De gebroeders Farro zijn weggekrast uit de band en Avril Lavigne zie ik persoonlijk het liefst drie meter onder de grond. Vandaar schreeuwt de cover van self-titled in drie hoofdletters POP. De geloofde lokken van de lead-zangeres zijn nu roze met oranje en ook de vergeten leden van Paramore zien er nog gelikter uit sinds tussendoortje Singles club. De voorspelling van Brick after boring Brick is werkelijkheid geworden; het sprookje dat Paramore heet is uiteen gevallen. Waar de videoclip van Careful eenheid en tour-gezelligheid eraf spatten, is er nu Still Into You waar de bandleden elkaar geen enkel moment elkaar recht in de ogen aankijken. Één ding blijft onveranderd, Hayley houdt nog steeds van Chad, maar daar is alles mee gezegd. Het begint met Fast In My Car die stevige beat heeft in de trant van Purity Ring en The Weeknd. Dan volgt Now dat, net als Still Into You, het vooral moet hebben van radiovriendelijkheid. De electronics op de achtergrond blijven hangen alsof ze bang zijn om echt naar voren te treden. Op Daydreaming krijgen we even weer met de oude Paramore te maken, Hayley's subtiele en zoete stem doet denken aan That's What You Get uit een ver verleden. Dan volgt de eerste vorm van experimentatie; een interlude welteverstaan. Ain't it Fun zet de toon van het album; je weet nooit wat je kan verwachten van deze Paramore. Een xylophoon en kerkkoor neigen naar lentense en zomerse sferen zoals Paramore al eens eerder deed. Ook Part II blikt nog één keer terug naar wat ooit was; "What A Shame, What A Shame We All Remain" een prachtig uitgevoerde song die moeiteloos overloopt in Last Hope. Ankle Biters verrast zodra er weer een hevige beat drumbeat inkomt. Helaas haalt deze het echter niet bij het drumwerk van de drummende Farro. Holiday, wéér een interlude die niet veel verschilt met de vorige doet de hoop een beetje inzakken. Als de volgende interlude weer zo wordt dan kan de "pop" van deze band gewoon aansluiten in het rijtje Taylor Swift en Katy Perry. Ook Proof en Hate To See Your Heart Break laat te wensen over. De derde en laatste interlude klinkt veelste bekend in de oren. Jammer, als het tempo en de electronics van het begin van de plaat een comeback maakte zou het de "indie" van de plaat nog recht doen maar "veiligheid" krijgt de voorrang. Be Alone zou wellicht de single kunnen zijn waar de band behoefte aan heeft. Heftig, aanstekelijk en waarschijnlijk een killer live. Het maakt benieuwd naar de afsluiter. Future, een prachtige ballad net als All I Wanted en In The Mourning met als thematiek vooruitkijken, niet terugkijken. Maar wat dan volgt is de klap op de vuurpijl. Langzaam horen we jengelende gitaren die de post-rock maken op self-titled. Je hoopt dat het eindigt maar stiekem wil je dat het nooit ophoudt. Zodra de muziek begint te faden pak ik de hoes nog één keer op. Dit is hoe de plaat hoort te zijn. De albumcover laat groen, oranje en blauwe aura's zien boven drie volwassen artiesten. Een Paramore die zijn volledige potentie benut, van de lieve zangstem van Hayley tot de dreunende drumbeat van Taylor York. De gitaar van Jeremy Davis draait overuren en de post-rock komt terug, ditmaal nog zwaarder, het hardste wat Paramore ooit gedaan heeft.

Wat mij zo bezighoudt met deze plaat is dat het kant noch wal raakt. Maar niet direct in de negatieve zin. Aan de ene kant wil je geloven dat ze de "indie pop" onder de knieën hebben maar daarvoor is er teveel gebrek aan electronica aan dergelijke. Waar er wel weer leuk met gospels en meezingertjes gespeeld wordt breekt het zich juist weer los van de typische Pop die de image van de band doet vermoeden. Al met al een leuke plaat, er wordt genoeg geëxperimenteerd, maar misschien een gebrek aan "hitjes" zoals die in '10 een jaar lang in mijn kop konden blijven hangen (ik ben ook erg benieuwd of we Paramore ooit nog op de radio zullen horen). Self-titled mag dan misschien het ijzersterke debuut zijn van een volwassen pop-trio, maar net niet genoeg om écht mee te doen in de grote-mensen-wereld. 4/5

Fijn album, het lijkt me een hele kunst, om in één keer een goed album neer te zetten na het uitstappen van bandleden etc.
Het album is heel veelzijdig met veel verschillende soorten nummer. Het gaat van rustig naar up-tempo en alles wat daar tussen in zit, dat is waarschijnlijk ook de reden dat dit album zo lekker weg luisterd. Tracks als "Still Into Your" en "Ain't It Fun'' zijn wel mijn persoonlijke favorieten, lekker up-tempo en blijven ook goed in je hoofd hangen. Opzich ook logisch dat deze twee tracks singles zijn geworden en veel gedraaid worden op de radio.
Tracks als "Last Hope" en "Hate to See Your Heart Break" zijn eigenlijk exact tegenpolen van de singles, maar ook deze tracks zijn heerlijk om d'r tussen te hebben. Gewoon omdat Paramore in mijn ogen niet alleen maar Rock hoeft te zijn...

Heerlijk album, benieuwd of deze lijn vast gehouden kan worden naar een volgend album.