Mijn recensie, zoals
hier neergepend.
Qua timing had het beter gekund: de officieuze eerste lenteweek verwelkomt het toepasselijk getitelde ‘For Now I Am Winter’, de derde langspeler van ambientwonder Ólafur Arnalds, en het eerste van de Erased Tapes-alumnus bij een major. Een ietwat onverwachte overstap die een duidelijke weerslag heeft op de muziek – of loopt het verband in de andere richting?
Op ‘…and They Escaped The Weight of Darkness’, zijn tweede telg, slaagde Arnalds erin een succesformule uit te puren voor wat we voor de eenvoud modernklassiek zullen noemen: piano en strijkers om het belangrijkste instrument, de stilte, aan te vullen. Het resultaat was, indien geen meesterwerk, op zijn minst een prachtplaat. Toch zou hierop eindeloos voortborduren ongetwijfeld gaan vervelen, en dat heeft Arnalds duidelijk begrepen. In het STUK (waar we hem ook konden
interviewen) het voorbije najaar hoorden we ‘s mans vleugelpiano al flirten met onderkoelde electronica, die hij ook op ‘For Now I Am Winter’ omarmt.
De meest opvallende verandering zijn echter zonder twijfel de vocals van Arnór Dan, wiens falset het midden houdt tussen Jónsi en Antony Hegarty, die op een viertal nummers te horen zijn. Een mooie toevoeging, al zijn we nog het meest fan van de instrumentale nummers: de filmische opener ‘Sudden Throw’ (het moment waarop de strijkers zachtjes inglijden is even minimalistisch als majesteus), de complexloze pianosuite ‘Words of Amber’ (of: wat als The Velvet Underground klassieke muziek maakte) en natuurlijk het prachtig dreigende ‘This Place Was a Shelter’, waarin een kille, industriële beat de hoofdrol speelt.
Aan variatie geen gebrek dus, waardoor vermoedelijk ook mensen die niet veel hebben met ambient dit wel zullen kunnen appreciëren, en het is bovendien een van die zeldzame albums die zowel op de voor- als achtergrond perfect te genieten zijn. Luisteren dus, voor het al te zomers wordt.