Daniel Romano - Come Cry with Me (2013)

Wat een heerlijk album ontdek ik nu opeens op de luisterpaal! Country is nooit mijn ding geweest, maar dit voelt zo vertrouwd ouderwets goed. Het is de prachtige jaren 70 country sound, maar zonder af te doen als kopiëren. En die cover natuurlijk!

Wat een laag gemiddelde! vind dit gewoon uitstekende country plaat.

A New Love is het absolute hoogtepunt.

Nog tee uitstekende countryplaten van dit jaar : Gone away backward van Robbie Fulks en My favorite picture of you van Guy Clark. Nog minder populair dan dit album.

Sterk album, enige punt van kritiek is het gebrek aan variatie in tempo.

Is die Romano serieus in zijn songteksten of steekt hij gewoon de draak met de thema's van Country muziek. Drama in de overtreffende trap zeg! Ik vertrouw het niet helemaal. En dan die hoes nog...

Vind het moeilijk om te beoordelen of ik dit nu ook een persiflage vind. Ik werd getipt door Hendrik68, die het al vermeldde, en ik had ook de berichten hier al gelezen. Zodoende ben ik toch een beetje gestuurd. Het klinkt niet echt kolderiek, maar er komen wel diverse clichés langs. Aan de andere kant interesseert het me ook niet zo heel erg, wat telt is dat deze plaat me goed bevalt.

De vergelijking met Gram Parsons en Hank Williams is niet ver weg, al zit Romano nog niet op dat niveau. Come Cry with Me lijkt ergens tussen 1959 en 1964 opgenomen te zijn met klassiek country-idioom. Ik herken het gebrek aan variatie (in tempo) ook wel. Storend vind ik dat niet, de plaat duurt immers maar 34 minuten. Het wordt interessant om te horen hoe Romano zich in de toekomst gaat ontwikkelen. Er zijn wel meer countryzangers ten onder gegaan aan herhalingsoefeningen, maar Romano lijkt wel iets te hebben wat hem onderscheidt van anderen.

'Chicken Bill' is overigens niet de juiste wijze om te variëren. Heb de humor van zulk soort countrynummers nooit ingezien.

Ik heb hem je ook al tijden terug getipt, met de vergelijking met Gram... maar daar heb je kennelijk nooit gebruik van gemaakt..

Is me waarschijnlijk even ontschoten. Eind goed, al goed, toch?

Weet Ducoz direct hoe de verhoudingen liggen hier.

Mooi dat hij je bevallen is. Ik heb hem inmiddels opgewaardeerd naar 4,5. Wellicht niet helemaal terecht, want zoals je terecht opmerkt haalt hij het niveau van Parsons nergens. Maar we leven nu in 2014 en verzin dan nog maar eens iets nieuws. Daarom vind ik dat juist zo knap dat hij een dergelijk album weet af te leveren, ook al zit er geen nummer a la Return of the Grievous Angel bij. In september op Take Root te bewonderen. Valt me op dat hij al 32 stemmen heeft. In dit genre een opmerkelijke prestatie.

https://pbs.twimg.com/media/Bmden53IcAAq-rM.jpg:large

Ik wil een cowboyhoed. Ik wil een countryhemd. Ik wil een shawl om mijn nek. Ik wil een gitaar met mijn naam op de hals. En o ja, in mijn vrije tijd wil ik leer bewerken. Mijn voorkeur gaat uit naar fietszadels. En dat komt allemaal door Daniel Romano. Ik wil alles doen wat Daniel Romano doet.


...

Eind dit jaar komt Daniel Romano naar Nederland. Ik zal er zijn. Eindelijk zal ik tijdens een concert weer eens alle woorden zachtjes mee kunnen mompelen. Na het opteden hoop ik dat hij zelf zijn T-shirts en zijn platen verkoopt. Ik zal dan net doen alsof ik hem niet verafgood.

De volgende dag laat ik net zo'n jasje maken.

Nico Dijkshoorn - De Volkskrant - 30-04-2014

Zoals bijna iedereen krijg ik er ook niet de vinger achter of die nu een zeer geslaagde persiflage is of 'the real thing'. Maar ja wat maakt het uit als je plaat maar blijft draaien. Vooral de nummers 3 t/m 5 zijn geweldig en al voldoende om de plaat 4,5 * te geven. Op naar Take Root!

Afgaande op zijn vorige drie planten (inc. Daniel, Fred and Julie) kan ik toch opmaken dat we niet met een persiflage te maken hebben. Al doen de teksten hier soms wat anders denken, inc. de hoesfoto.
Dit vind ik tot dus ver toch stiekem de minste worp, maar nog steeds erg goed. Dat zegt denk ik meer over zijn vorige platen, steen goed! Daniel, Fred and Julie is dan meer americana/folk en soms wat primitief, maar wel erg mooi.

Hier staat de laatste dagen niks anders meer op.
Zag hem in Eeklo, stond er tussen een hele groep sympathieke Hollanders...

Vind dit eigenlijk z'n minste van de vijf uitgebrachte platen. Maar toch nog een dikke voldoende. Mist hier en daar toch een beetje de scherpte en melodieuze pracht van z'n voorganger en zeker van z'n opvolger. Soms een beetje 'lui' gespeeld.