menu

10,000 Maniacs - In My Tribe (1987)

mijn stem
3,78 (97)
97 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Elektra

  1. What's the Matter Here? (4:51)
  2. Hey Jack Kerouac (3:26)
  3. Like the Weather (3:56)
  4. Cherry Tree (3:13)
  5. The Painted Desert (3:39)
  6. Don't Talk (5:03)
  7. Peace Train (3:26)
  8. Gun Shy (4:11)
  9. My Sister Rose (3:12)
  10. A Campfire Song (3:15)
  11. City of Angels (4:17)
  12. Verdi Cries (4:21)
totale tijdsduur: 46:50
zoeken in:
3,5
Ik wou dit toevoegen bij Folk/Rock, maar het genre Folk bestaat niet. Lekkere muziek voor bij het haardvuur.

2,0
muziek voor IN het haardvuur.....sorry flauw grapje.

avatar van pejo
4,0
Leuke plaat, toch. Peace train heb ik altijd top gevonden, Jammer werd dat weer geboycod vanwege rare streken van Cat Stevens. Tsja....

avatar van Martijn Jonkers
4,5
Echt een hele mooie plaat. De liedjes zijn sfeervol en weemoedig. De stem van Natalie Merchant is verslavend. Eén van mijn favoriete albums.

avatar van bertus99
4,0
Volgens de stemming hier het beste album van deze band die in de jaren 80 haar hoogtepunt beleefde. De sound is lichtvoetig pop, beetje naar het folkachtige neigende maar niet geitenwollig. De zangeres Natalie Merchant heeft een niet zo opvallende wat ingehouden stem, maar die past wel mooi bij het songmateriaal. Hey Jack Kerouac bezingt een van mijn favoriete schrijvers en is een lekker up temponummer met goeie tekst. De teksten zijn trouwens allemaal wel goed van de hand van mrs Merchant, die later solo verder ging en van wie ik eigenlijk alleen het album Ophelia nog ken.
Peace Train is een covertje van de hit van Cat Stevens en goed gebracht. Verdi Cries een mooie gevoelige afsluiter. Zeker 4 sterren voor dit album

Father McKenzie
Prima album van een anno 2010 wat vergeten folkrock- band met een charismatische zangeres; Natalie Merchant.
Like The Weather vind ik ronduit onweerstaanbaar.

avatar van bertus99
4,0
Father McKenzie schreef:

Like The Weather vind ik ronduit onweerstaanbaar.


Ja, en wat te denken van The Painted Desert en het ontroerende Verdi Cries.
Dit is het beste album van de Maniacs. Het zou leuk zijn als ze weer eens bij elkaar kwamen en iets nieuws uitbrachten. Van het solo-werk van Nathalie Merchant ken ik tot nu toe alleen Ophelia die ik wel goed vind, maar toch niet het niveau van Maniacs haalt. Ze schijnt wel net een nieuw album uit te hebben dat goed gerecenseerd is. Toch maar eens gaan luisteren.

Father McKenzie
Ophelia is goed, maar Motherland is gewoon héél goed, en ik kijk ook uit naar die nieuwe plaat van haar, kijk maar eens op de pagina, iemand postte een linkje naar een half uurtje live optreden met songs uit die nieuwe plaat.

Dit album vind ik ook de beste 10.000 Maniacs plaat hoor.

avatar van PaulKemp48
4,5
Echt een fantastisch album!
De jonge Natalie Merchant weet me de hele plaat te boeien dus rap een halfje erbij!
Jammer dit is het enige album van de maniakken dat boven het maaiveld uitkomt!

avatar van deric raven
4,0
Ik dacht altijd dat dit album nieuwer zou zijn.
10,000 Maniacs passen namelijk prima tussen de Alanis Morrisettes, Cranberries, Mazzy Stars, en Tori Amossen van de jaren 90.
Girlpower Rules!
Maar 10,000 Maniacs is net als Cowboy Junkies een stukje ouder.
De invloeden die ik terug hoor bij In My Tribe zitten denk ik meer in de hoek van Stevie Nicks.
Niet Patti Smith of Blondie is de oermoeder van de rockmuziek, maar ik denk dat de zangeres van Fleetwood Mac niet onderschat mag worden.
Natuurlijk heeft Natalie Merchant een eigen geluid, maar een soortgelijke sensualiteit als Nicks hoor je terug.
Toch gaat mijn voorkeur meer uit naar het Unplugged album, en het zwaar onderschatte Our Time in Eden, welke wel moest concurreren met de opkomende genoemde dames uit de jaren 90.

avatar van bikkel2
4,0
Van 10.000 Maniacs heb ik al heel lang MTV Unplugged in bezit en ik vind dat een geweldige registratie.
Intiem, puur en met een geweldige Nathalie Merchant.
Vanaf dat moment een zangeres die ik gelijk in mijn hart sloot. Prachtige stem.
Dit album bevat een aantal songs die ook op de Unplugged cd staan.
En dit is ook een heerlijk album.
Folky pop met een warme feel en dito produktie.
Dat dit bekend staat als hun beste plaat, geloof ik dan ook meteen.
Feitelijk alleen maar goede songs die melodisch zijn en perfect bijelkaar passen.
Merchant zingt het ook hier al naar grote hoogten.
Je hoort wel dat haar stem hier nog niet helemaal gerijpt is, maar wat een fantastische klank.
Fijn album voor de late uren.

avatar van Reint
3,5
Ah, aan de hoeveelheid reacties zal dit de 'eerste' doorbraak wel zijn geweest. De band rondom Merchant (en wat mij betreft de gitaristen Robert Buck en John Lombardo, waarvan laatstgenoemde vanaf hier niet meer meedoet) rommelde al wat aan, en kwam per uitgebracht artefact iets dichter bij de gewenste bestemming. The Wishing Chair was nog wel een artistieke plaat met veel, ik vind dat de echte popliedjes hier beter in elkaar zijn gedraaid, maar dat dit ten koste gaat van het intieme sfeertje. En het verschil het soort productie, toen van Joe Boyd, deed ook veel natuurlijk. Ik verwacht dat mijn mening over deze 'strakkere' productie hier bij de rest van de discografie ook zo zal zijn.

Er zijn invloeden van R.E.M. en Fleetwood Mac, maar de band heeft wel degelijk een eigen sound. Helaas zijn het de hits die het album bestaansrecht geven, maar de overige nummers, zeker achteraan het album, missen het karakter van de voorganger. Kan me zo voorstellen dat er wat overgebleven materiaal daarvan op deze plaat is gebruikt.

What's the Matter Here: ondanks het thema van kindermishandeling, lekker swingend en onbezorgd ingezongen door Merchant. Zo heb ik haar nog niet eerder gehoord.

Hey Jack Kerouac: Merchant heeft er een handje van om met geheven vingertje (wereld- en cultuur)problematiek humorloos te bezingen, maar dat werkt niet altijd voor mij. Ondanks de wat flauwe titel toch wel een goed nummer.

Like the Weather: een vrolijk midtempo-liedje over het weer ofzo? Lachen en dansen ondanks dat de regel naar beneden valt.

Cherry Tree: heldere herfstpop, zelfs met verstopt zo'n Kylie Monique-achtig keyboard-deuntje.

The Painted Desert: niet zo boeiend, denk dat het Boyd dit beter had kunnen overbrengen.

Don't Talk: hier laat de band het best zijn welke band ze waren, en hoe ze hun soms vreemde invalshoeken gebruiken om bijzondere popmuziek te maken. Mond houden dronkelap!

Peace Train: Nooit een Cat Stevens (nu Yusuf Islam)-fan geweest, en deze cover doet het ook totaal niet voor mij.
Later werd Yusuf Islam gecanceld want vrijheid van meningsuiting bestaat niet meer.

Gun Shy: lief keyboard-orgeltje, maar net als The Painted Desert had deze op de voorganger beter geklonken denk ik.

My Sister Rose: oef high-life-achtige taferelen met trompetjes. Niet mijn ding.

A Campfire Song: Stipe zingt mee, maar echt goed wordt dit nergens.

City of Angels: dit is meer hoe ik de band hoor; lekker melodramatisch en toch intiem, gebruik makend van ongebruikelijke en 'hangende' instrumenten.

Verdi Cries: pianoballad, mooie afsluiter, mede dankzij de folk-melodie, lieve zang van Merchant en begeleidende viool.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:23 uur

geplaatst: vandaag om 11:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.