Pram's Helium is een ronduit bizar album. Ik weet nog dat ik dit de eerste keer al snel afzette en dacht: wat voor malloten hebben ze nu toch weer in de studio toegelaten? Nog enkele pogingen volgden om dit vreemdsoortige creatuur te doorgronden, en verdraaid: ineens was daar de klik. Mijn arbeid was vruchtbaar geweest: de surreële wereld van Pram wist me vanaf dat moment op te slokken, en ik kon me vergapen aan haar schattige, unieke rariteitenkabinet vol knotsgekke keyboardmelodietjes, schijnbare ritmische stuurloosheid, talloze bevreemdende samples en allerlei bizarre percussie, met als kers op de taart Rosie Cuckston's meisjesachtige zang. En zo ben ik sindsdien de koning te rijk als ik de neurotische processie van Gravity in ogenschouw neem, of vol overgave deelneem aan de waltz voor zwakbegaafden Nightwatch.