KISS - Hotter Than Hell (1974)

Ik vind de eerste drie knap waadeloos klinken. Ik heb ooit eens de geremasterde cd's beluisterd maar vond het geen echte vooruitgang.

Ten opzichte van de andere oude albums, vind ik Hotter Than Hell echt de juiste sound hebben. Dat vlakke herken ik wel in Dressed To Kill en Kiss. Die hebben wat anoniemere producties.

Die zijn een stuk minder dof dan Hotter Than Hell.

Inderdaad een belabberde productie. Ook de remaster. Jammer want de nummers zijn dik in orde.

Dan vind ik 3 sterren wel een wat lage score Rockfan.

Ik heb die oude Kiss albums altijd vermeden omdat ik de live versies superieur vond klinken.
Ben nu de schade aan het inhalen en zo hoor ik ook wat songs die "Alive!" nooit gehaald hebben en dat is wel zo leuk.
"Got to Choose" en vooral "Parasite" die een ritmisch te gekke gitaarriff heeft vond ik altijd tot de betere songs van "Alive!" horen.
Ze vallen me in de studio uitvoering niet tegen, zo zonder gejuich en vette live-sound blijkt maar eens te meer dat ze tot de hoogtepunten van het oude Kissm ouvre horen.
"Going Blind" kon ik al unplugged maar vind de studio-versie nog beter.
Staat nogal ver af van de Kiss stijl is nml een bluesachtige ballad kan misschien verklaard worden doordat ene Stephen Coronel dit nummer schreef samen met Gene Simmons toen ze nog samen in Wicked Lester zaten (een pre-Kiss band).

Ook live heb ik "Hotter Than Hell" en "Let Me Go, Rock 'N' Roll" nooit ene zak aangevonden en nu ook niet.
Wat ze ooit in het titelnummer zagen is mij een compleet raadsel, en ik ben nooit zo'n fan van snelle songs die weinig om het lijf hebben en eigenlijk vooral dienen om gitaarsolos af te leveren.

"All the Way" en "Mainline" zijn gewoon degelijke goede rocksongs die terecht de live albums niet gehaald hebben omdat ze nogal verbleken bij het geweldige "Watchin' You" bijvoorbeeld.
Laatstgenoemde bevat lekker veel breaks met dito tempowisselingen en klinkt afwisselend zonder dat de herkenbare groove verdwijnt.
Wist ik veel dat "Comin' Home" origineel hierop staat !
Ik kon 'm natuurlijk al van die "MTV Unplugged" CD en is hierop ook een uitschieter.

"Strange Ways" zou eigenlijk door Ozzy ingezongen moeten zijn dan was het een te gek Black Sabbath nummer geweest.
Vocaal kan Kiss niets hiermee, zowel de leadzang van Peter Criss alswel de achtergrondzang zijn volkomen misplaatst.
Die eindsolo van Ace is op zich goed maar die hakkelende solostijl van Tony Iommi zou er ook beter op klinken.
Wat allemaal zou heeft natuurlijk weinig zin om te vermelden ik doe het alleen om aan te geven wat voor stijl die song heeft, wel een aparte Kiss song zo.

Ik rond naar boven af 4 sterren omdat de uitschieters de mindere songs ruimschoots compenseren.

Ik wil hem best 4-sterren geven maar hij moet een ster inleveren voor de produktie. Blijven er 3 over.

Berichtje hier over Kissology 1 (dvd-box)

Geen pleidooi meer om reguliere dvd's op MuMe te krijgen. Geen gevechten tegen de bierkaai meer. Niet omdat ik het standpunt begrijp, integendeel, de regel is nog even idioot als toen.

Ooit speelde ik met het idee de 3 boxen aan te kopen omwille van mijn liefde voor mooie muziekdocumentaires met chronologische aanpak en volledigheid. Toen was de prijs de hinderpaal, want zo'n fan ben ik nu ook niet. Intussen zijn de boxen op Amazon ferm gedaald. Toch besloot ik ze eerst te ontlenen uit de bib en dan pas een keuze tot wel of niet aankoop te maken. Gisterenavond bekeek ik een deel van het eerste schijfje, met The Hotter Than Hell-tour als meest uitgebreide aanbod.

Voorlopig is het een duidelijke njet: overdaad aan concertfragmenten, vaak in mindere kwaliteit. Voor de diehards een must en hemelse ervaring, voor de gematigde fan een overload met ergernissen.

Over de ergernissen:
- Niet echt het overaanbod, want er zijn bands en artiesten van wie ik dit echt zou willen.
- Niet de mindere kwaliteit, want er zijn bands en artiesten van wie dit me niet zou storen. Liever iets dan niets.

- Wel de schreeuwerige zang. Katten in de paartijd die je uit je slaap houden. Peter Criss die 'Black Diamond' tot een oorfoltering maakt.
- Wel de infantiele bindteksten. Paul Stanley die het publiek toeschreeuwt over rock and roll, zuipen en andere puberaal machogedrag. Vreselijk irritant.
- Wel het machogehalte van de heren. Paul Stanley met ontbloot bovenlijf die kronkelt als een hitsige kater, met de gitaar immens stoere bewegingen maakt, maar eigenlijk nauwelijks gitaar kan spelen.
Gene Simmons wiens vieze tong ik graag zou uittrekken met een snoeischaar. The demon, ja, eerder de primaat.
- Wel de vergelijking die ik maak met het Eurosongfestival: daar heb je af en toe zo'n band die enorm heavy wil overkomen en zich kleedt in de meest speciale outfits. Ze brullen erop los en je denkt: "Ja, Darwin had gelijk." Als je Kiss kritisch bekijkt, konden ze zo'n bandje zijn.

En nu? Ik zal hoe dan ook de box volledig bekijken. Wie weet herzie ik de mening en raak ik echt nog in de ban van de Kisswereld.

Wat rest? Heel wat sterke songs die beklijven als je geen beeld erbij krijgt. Een band die ik verkies in de studio boven live. Ace Frehley als sterke gitarist zonder primatengedrag. Een band die me bij momenten erg kan boeien, maar nooit een plaatsje in mijn absolute top verdient.

Zopas het vervolg van het eerste schijfje bekeken met een concert van de Alive-tour uit 1975. Het eerste deel ervan is vettig rockend met nummers als 'Strutter', 'Parasite' en 'She'. Vanaf '100000 Years' komen de irritaties naar boven: de strontvervelende drumsolo waar geen einde aan komt, de schreeuwerig holle bindteksten (Let's party/ Are you having fun/ Let's rock & roll). Gaap. Ace Frehley vertoont bij momenten dat hij een goede gitarist is, maar Kiss is me echt wel veel te veel party-rock & roll zonder diepgang.

Ik denk dat de KISS vanaf 1992 t/m 1995 je live beter weet te pakken. Denk ik.

KISS - Monsters Of Rock (Sao Paulo,Aug.27.1994) - YouTube

Ik ontdek nu hun eerste zes albums + Alive 1& 2 + de vier soloalbums (dus alles van 1974 tot en met 1978). Al die albums hebben al meerdere luisterbeurten achter de rug. De eerste zes bevallen me heel erg, de soloalbums iets minder, de livealbums het minst. De ergernissen zitten echt bij Kiss live.

Gisterenavond het tweede schijfje van Kissology1 bekeken met een concert uit Budokan en Houston.
Ik heb heel veel doorgespoeld, want primaat Simmons is na een tijdje niet meer te verdragen en Stanley verkoopt zulke schreeuwerige, langgerekte, debiele praat tussen nummers aan het publiek dat je er echt een afkeer van krijgt. Zo, er is nog een bonusschijfje, maar dat blijft zitten waar het zit. Deze week breng ik braafjes de dvd terug naar de bib en die zal nooit of nooit meer ontleend worden.

De albums uit die periode daarentegen zijn wel goed.

Ai, ik ben vergeten dit bericht in de vergaarbak van Kiss te plaatsen.

Tweede plaat van Kiss, over de hele linie toch net ietsjes minder dan het debuut. Mijn favorieten zijn: 'Parasite' en 'Strange ways'.

Best een lekker album om te draaien. Met echt die 'oude sound' nog. Maar ook niet meer dan dat.
Kiss moest muzikaal z'n meer heavy weg nog vinden (Detroit Rock City) maar zette wel alvast de gimmick (make up van de heren) neer: een gouden greep: hotter than hell.
3 sterren. 2,5 had ook gekund.

Hotter Than Hell begint sterk met Got to Choose en het pittige Parasite. Maar vooral Goin' Blind is erg mooi. Na het titelnummer zakt het niveau tot middelmatigheid. Eigenlijk wordt het pas bij de afsluiter Strange Ways weer echt interessant. Geen hoogvlieger maar toch een prima album.

84/100

Nee hoor. Let Me Go, Rock 'N' Roll en en met name Watchin' You zijn geweldig.

Comin' home wil ik daar ook nog aan toevoegen! Zeker in de geweldige unplugged versie mag ik dat nummer wel.

Klopt helemaal, in die uitvoering hoor je idd wat een sterke compositie het is.

Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld Plaster caster. De albumversie doet me niet heel veel. De unplugged versie daarentegen vind ik prachtig.

Bedankt voor de tip, zit hem nu te luisteren, klinkt als een klok. Come On And Love Me is unplugged ook geweldig.

Ligt in de lijn van het debuut met een aantal sterke songs zoals de titelsong en Let Me Go, Rock 'N' Roll en ook mindere. De nummers geschreven door Paul Stanley en Ace Frehley vind ik globaal beter dan die van Gene Simmons (prima bassist maar matige songschrijver) wat ook in de volgende albums tot uiting komt. Het minpunt is de vlakke, steriele productie, live komen de nummers zeker beter tot hun recht.

Goin' Blind en Watchin' You zijn toch geweldig? Ook op latere albums staan altijd een paar geweldige Simmons nummers en ook wel eens een mindere, dat is waar.

Goin' blind en Watchin' you zijn inderdaad prima nummers. Behoren zelfs tot de Kiss klassiekers wat mij betreft!

Deze laatst eens op Spotify gehoord. Gewoon uit nieuwsgierigheid hoe de oude Kiss klonk.
Viel niet mee en dat heb ik met de meeste albums van beschilderde viertal.
Ze hadden heel goed in de smiezen dat een gimmick en slimme pr mee zou helpen om succesvol te zijn.
Een spetterende liveshow en veel poeha er om heen, goed bedacht.
Nu wil ik Kiss niet afdoen als een slechte band, maar echt bovengemiddeld heb ik ze eigenlijk nooit gevonden.
Hier staan rockers op die live sowieso meer tot leven komen, maar hier wat suffig en vlak klinken.
Destroyer is naar mijn idee hun beste studioplaat.
V.a de 80's heb ik ze niet meer gevolgd.

Kiss moet het inderdaad meer hebben van de liveshows dan van hun albums waarvan de meeste wisselvallig zijn. Hotter Than Hell is zoals eerder gezegd niet slecht met enkele degelijke rocknummers maar productioneel is het zwak.

Verreweg de minste productie van KISS' oude albums. Songmateriaal is in de regel wel sterk, al zijn het wel veelal de mindere goden van Alive! die hier opstaan, wat mij betreft. Goin' Blind en Comin' Home openbaarden zich pas echt op MTV Unplugged voor mij; hier studio behoren ze ook tot de besten. Van de resterende tracks springt de afsluiter er voor mij wel uit. Mainline is wat mainstream en All the Way wat standaard.

De wisselvalligheid van het debuut zet door op Hotter Than Hell. Parasite is oprecht een sterke en stevige track, maar opener Got To Choose en de suikerzoete titeltrack geven me jeuk. Let Me Go, Rock 'n' Roll heeft lekker drumwerk en een goede solo (en duurt lekker kort), maar voelt met het refrein en de teksten echt aan als enorme kitsch.

Watchin' You is dan weer een lichte terugkeer naar de iets zwaardere sound. Lekkere riff, fijne baswerk en het voelt allemaal weer iets dreigender. Als de band zich richt op muzikaal vuurwerk, dan is het allemaal prima. Die flauwe boogie-woogie van Mainline haalt dit dan weer compleet onderuit. Afsluiter Strange Ways is nog aardig, maar ik hoor dit ook liever in de gecoverde varianten. Ik ben hier in ieder geval niet van onder de indruk.

Tussenstand:
1. Kiss
2. Hotter Than Hell

In de berichten hierboven worden alles al prima aangekaart. Simpele, pakkende songs in een bijzonder matige productie. Inhoudelijk heeft het echt niets te bieden. Ik snap dat een Parasite het live een stuk beter doet. Ik heb ook nooit het tempo waarin bands in die tijd albums uitbrachten begrepen. Dat zullen natuurlijk wel de centen geweest zijn. Wat dat betreft heb ik er veel meer respect voor dat tegenwoordig bands een jaar of twee wachten met een nieuwe release. Had Kiss dat gedaan en van de eerste twee de beste songs gevormd tot één plaat, had ik misschien nog vier sterren overwogen. De teksten zijn ook afgrijselijk trouwens.

Tussenstand:
1. Kiss
2. Hotter Than Hell