Een chronologische review van Kent albums, met nieuwe indrukken & favorieten...
En album 4 dus, Hagnesta Hill, engelse versie. Een soort afscheid toch wel, zo crhonologisch bekeken. Afscheid van de internationale droom, afscheid van het meer gitaargerichte geweld. Wat negatief zou kunnen zijn, maar voor Kent alleen maar nog wat stappen vooruit werden.
De dualiteit van de internationale droom zit hier wel echt in, in de 2 english only songs, met enerzijds het schitterende Quiet heart en anderzijds de vuller just like money (1 van de enige keren dat ik Kent in herhaling vind vallen, een soort makkelijk 'we hebben nog een exclusief engels nummer nodig' moment). 2-3 nummers schrappen had dit album wonderen gedaan, maar welke
En ja, het album is wat te lang doordat het soms wat eenvormig klinkt, en wat teveel een dominante gitaarklank heeft. Maar