menu

Vinnie Moore - Mind's Eye (1986)

mijn stem
4,00 (35)
35 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Metal
Label: Shrapnel

  1. In Control (4:37)
  2. Daydream (4:30)
  3. Saved by a Miracle (5:19)
  4. Hero Without Honor (7:19)
  5. Lifeforce (3:54)
  6. N.N.Y. (3:40)
  7. Mind's Eye (3:25)
  8. Shadows of Yesterday (4:32)
  9. The Journey (5:26)
totale tijdsduur: 42:42
zoeken in:
4,0
Vreemd dat hier nog geen reacties stonden. Ik vind dit een subliem album van een zeer behendige gitarist die zoveel mogelijk rifjes op de beste manier tussen de beperkte zichzelf opgelegde "maten" probeerd te squeezen. En dat doet ie geweldig.

Hij gaat nogal van jetje namelijk! Je gaat gewoon in de achtbaan met deze "all Guitar" cd.

Met lichte uitzondering van Hero Without Honour en The Journey geeft Vinnie Moore je simpelweg geen rust. Niet dat dat erg is overigens. Integendeel!

De enige 2 echte minpunten zijn dat je na een paar nummers allemaal wel gehoord hebt hoe "goed en snel" ie wel niet is. Iets meer variatie in stijl had best gemogen.

Tweede onvergeeflijke minpunt, en tevens het grootste:

Het geluid en afmix-werk!!! De drums!!! Verschrikkelijk!
Als er een op zich goed album een geremasterde versie nodig heeft dan is dat deze wel. Ik zit altijd ernstig mijn equalizer te bedienen als ik deze opzet.

Het klinkt allemaal enorm druk, vlak en bombastisch. Puur een kwestie van slecht mengtafelgebruik.

iets minder "grote lege zaal achterin geluid" had gemogen.
Veel te veel echo! Een slecht gebruik van het toch wel enigzins moderne "stereo!!!!" dacht ik zo, waarin je lekker je instrumenten een "eigen plaats" kan geven.

Al met al geef ik toch 4 sterren omdat ik het zo'n goede gitarist vind, en dit zijn debuut was maar dan alleen muzikaal-technisch gezien.

avatar van BlauweVla
Shrapnel releases hebben vaak een pet geluid, bijvoorbeeld ook "Edge of Insanity" van Tony MacAlpine, een soortgelijk album dat ik net even beter vind als deze trouwens. Maar zeker niet verkeerd verder!

Meneer Bungel
'Mind's eye' heeft toch een heel behoorlijk geluid voor die tijd, vind ik. Net als 'Maximum security' overigens, de plaat van MacAlpine die ik het beste ken. Een aanrader als je 'Edge of sanity' ook goed vindt.
'MS' heeft als voordeel ten opzichte van 'ME' dat het een stuk gevarieerder is, maar Vinnie zit daar duidelijk meer in de klassieke hoek en klinkt bijkans betoverender dan Hans Klok ooit zal zijn...

avatar van Sir Spamalot
4,5
Pluspunten zijn het mooie gitaarspel van Vinnie Moore en de gespeelde melodieën. Minpunten zijn het nogal doffe geluid en de standaard achtergrondinstrumenten (eigenlijk alles behalve de gitaar van Vinnie). Nochtans speelt hier mooi volk op mee: Vinnie Moore (gitaar), Tommy Aldridge (drums), Andy West (bass) en Tony MacAlpine (keyboards) maar door de standaard (Mike Varney) productie komt het er niet helemaal uit. Mijn favoriet blijft N.N.Y.

McRoland
Heb deze net in mijn rotatielijst gezet. Ik heb deze plaat al een tijdje in de kast, eerst op vinyl later op cd. Zo nu en dan komt-ie weer eens voorbij. Ik moet zeggen dat dit volgens mijn bescheiden mening, toch wel een van de fijnste instrumentale metal platen is en blijft. Hero without honour is mijn favoriet. Wat een geweldige mooie solo aan het eind. Zo melodieus. Ben het wel eens met e2mtr2 De productie is erg matig, maar ja, uiteindelijk wel aan gewend geraakt. Het prachtige gitaarwerk maakt heel veel goed. Btw die eerste van Greg Howe . . .denk dat ik die morgen maar weer eens mee neem. Erg lekkere plaat, vooral "Bad Racket en Red Handed . .

avatar van B.Robertson
4,0
Goede instrumentale plaat van de huidige UFO-gitarist. De bieb had deze vroeger; mooi om eens terug te horen.

avatar van Sir Spamalot
4,5
Nog een aanvullende noot van mijnentwege bij mijn eerder bericht, dit is het eerste solo-album van de stergitarist Vinnie Moore na zijn vertrek bij Vicious Rumors waar hij bij het eerste album Soldiers of the Night medeverantwoordelijk was voor de vele vette gitaarsolo’s.

Een kleine ergernis blijft de korte overbodige drumsolo van Aldridge in Saved by a Miracle, een toegevoegde waarde vind ik de waardevolle bijdragen van alleskunner en toetsenist (!) Tony MacAlpine, die als geweldige collega-gitarist een aantal mooie albums heeft uitgebracht. Pluspunt vind ik dat Vinnie Moore niet louter op snelheid mikt maar ook best gevoelig uit de hoek kan komen in bijvoorbeeld slotakkoord The Journey.

Instrumentale albums zijn taaie brokken in mijn leefwereld maar door de veelheid aan terugkerende thema’s en melodieën is dit heel genietbaar en bouwt hij daardoor ook genoeg herkenningspunten en houvast in de nummers. Hero Without Honour, Lifeforce en N.N.Y. bevatten waanzinnig machtige stukken muziek. Weet iemand waarvoor die afkorting N.N.Y. staat?

2,5
Ik vind het teveel gepiel en dat ben ik dan ook gauw zat.
Vergelijk hem eens met de eerste albums van Joe Satriani. Nou Mr Satriani wint op alle fronten

avatar van Kronos
4,0
Volgens mij speelt Vinnie Moore hier veel meer metal dan Joe Satriani op zijn eerste albums en loopt de vergelijking daarmee al te mank.

2,5
Dan nog Kronos vind ik het gitaarspel van Joe meer tot de verbeelding spreken dan van Vinnie. Vinnie wordt ik zat en Joe never (maar dat is een kwestie van smaak

avatar van Kronos
4,0
Dat bedoel ik nu juist. Welke gitarist het wint is een kwestie van smaak, omdat ze een verschillende stijl hebben.

avatar van Sir Spamalot
4,5
Neal Peart schreef:
Ik vind het teveel gepiel en dat ben ik dan ook gauw zat.

Dit is nou juist één van de weinige instrumentale "supergitaristen" albums waar ik dat gevoel van gepiel niet heb, omdat de nummers op dit album de reeds door mij aangehaalde terugkerende thema's hanteren die het juist makkelijker volgen maken. Ook vind ik zijn solo's goed uitgewerkt, of hoe meningen verschillen, moet natuurlijk kunnen.

avatar van Zagato
4,0
Back in the days draaide ik dit album helemaal grijs. Nu luister ik het nog maar weinig, maar als je het weer eens op zet weet het me toch altijd weer te grijpen, dit soort albums worden echt niet meer gemaakt. Malmsteen, Moore, MacAlpine, Becker en consorten, jammer dat dit genre uitgestorven is (of de muzikale inspiratie kwijt is).

Edit: er staan een paar fantastische solo's op dit album (moest er even uit )

avatar van gigage
4,0
Zagato schreef:
Back in the days draaide ik dit album ....dit soort albums worden echt niet meer gemaakt. Malmsteen, Moore, MacAlpine, Becker en consorten, jammer dat dit genre uitgestorven is (of de muzikale inspiratie kwijt is).


Het is waar dat je vruuger als gitaarheld door het leven kon gaan. Die tijd is wel voorbij, maar er worden toch nog wel geïnspireerde gitaarplaten gemaakt naar mijn mening. Alleen is dan het " probleem" dat je ( men) zelf niet meer dezelfde mind set zit als toen.

Deze is in ieder geval uitmuntend en steekt met al de barokke appregioos zelfs Malmsteen naar de kroon.

avatar van namsaap
4,5
Dit album van Vinnie Moore was mijn introductie tot tot het fenomeen gitaarplaat en sinds de kennismaking met zijn gitaarspel ging ik op een andere manier naar gitaristen luisteren en pakte ik uiteindelijk zelf de gitaar op. Enkele decennia later mag ik overigens met mijn spel nog lang niet in zijn schaduw staan .

Met naast Vinnie Moore ook nog Tommy Aldridge, Andy West en Tony MacAlpine kent dit album een magnifieke line-up. De nummers zitten stuk voor stuk goed in elkaar en de melodieën van Vinnie Moore luisteren als een verhaal zonder woorden. Daarnaast laat hij prachtig uitgewerkte solo's horen met een kop en staart, die dankzij zijn unieke stijl ook nog eens enorm herkenbaar klinken.

Youtube staat tegenwoordig vol met video's van gitaristen die technisch tot dingen in staat zijn die veel verder gaan dan wat Moore op Mind's Eye doet. Muzikaal zijn er echter weinigen zo interessant.....

Ik druk er nog een halve sterk bij voor dit album!

avatar van hnzm
4,5
Ik ken alleen de eerste drie albums van Vinnie Moore en daarvan is dit duidelijk mijn favoriet. Ik heb deze vroeger dermate veel geluisterd dat ik niet meer goed kan beoordelen of VInnie pakkende melodieën schreef of dat dat zo lijkt door mijn aantal luisterbeurten. Ik kan er in ieder geval nog steeds van genieten. Vinnie combineert hoge snelheid met een mooi helder gitaargeluid en accuraat spel.

De afwisseling met keyboardsolo's van Tony Macalpine komt gelijk op de energieke openingstrack al goed tot zijn recht. Bij het derde nummer komt het eerste korte rustpuntje met een akoestisch intro dat barok begint en dan overgaat in neoklassiek. De drumbreak richting het eind van het nummer duurt ruim een minuut maar is nog kort genoeg om net niet als drumsolo te irriteren.

Hero Without Honor is voor mij het minste nummer van kant A. Op zijn best afwisselend, maar kan ik tegelijk ook als wisselvallig beschouwen: op het rustige gitaarintro over een synth en bas ondergrondje volgt een stuk met een voor mij onregelmatige maatsoort dat ik niet zo waardeer. Het nummer vervolgt daarna prima in de voor dit album kenmerkende neoklassieke stijl met de mooie gitaarsolo die begint als variatie op het voorgaande thema als hoogtepunt. Het einde van het nummer met een break naar een rustiger tempo met eerst een bassolo kabbelt een beetje door naar de fadeout.

Kant B dendert door als een trein, en komt pas in het laatste nummer met een lager tempo tot rust. Minder afwisselend, maar bevalt me wel meer. Vooral vanwege Lifeforce, mijn favoriete track. Kenmerkend voor dit nummer zijn de stukken die Vinnie pizzicato (palm mute) speelt.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:26 uur

geplaatst: vandaag om 14:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.