menu

The 24-Carat Black - Ghetto: Misfortune's Wealth (1973)

mijn stem
4,05 (63)
63 stemmen

Verenigde Staten
Funk / Soul
Label: Enterprise

  1. Medley: Synopsis One: In the Ghetto / God Save the World (8:39)
  2. Poverty's Paradise (12:43)
  3. Brown-Baggin (6:47)
  4. Synopsis Two: Mother's Day (2:08)
  5. Mother's Day (9:48)
  6. Foodstamps (6:30)
  7. Ghetto: Misfortune's Wealth (3:44)
  8. 24-Carat Black (Theme) (7:14)
totale tijdsduur: 57:33
zoeken in:
4,5
E
het indrukwekkende mother's day vergeet je niet snel!

avatar van T.O.
De 24 Carat Black Theme heb ik nog op een funkverzamelaar staan, erg vet.

avatar van tritri
4,5
helemaal suf gesampled deze plaat!
dre rakim nas etc.

avatar van kemm
5,0
Een van de aangrijpendste Funkplaten uit de geschiedenis. Prachtig!

avatar van kemm
5,0
Funk Phenomenon: 24-Carat Black - Synopsis One

Dale O. Warren had een droom. Als klassiek geschoolde violist, cellist en pianist en als 18-jarige arranger bij Motown wou hij de ultieme fusionplaat maken tussen klassieke muziek en R&B. Doorheen de jaren 60 werkte hij hard aan deze weg, proberende zijn strepen te verdienen met producties voor een aantal nietszeggende bandjes op obscure labels. Een definitieve doorbraak in het realiseren van zijn ideeën was Warrens werk als string arranger op Isaac Hayes' meesterwerk Hot Buttered Soul uit 1969. Vanwege het immense succes kreeg hij van het Stax-label carte blanche en aardig wat budget. Een droom stond op het punt uit te komen.

Na jaren van rijpen had zijn concept steeds meer vorm gekregen: het moest de zwarte cultuur voorstellen als een onbegrepen schatkamer, vormgegeven met rijk georchestreerde instrumentatie en beklijvende vocalen, oftewel 24-Carat Black. Deze nieuwe groep richtte Warren op met muzikanten waar hij in de jaren 60 mee had gewerkt, aangevuld met nieuw jong geweld (velen onder hen waren minderjarig). De uiteindelijke band telde 13 leden (onder hen de 16-jarige zangeres Princess Hearn, waarvoor Warren zijn derde vrouw verliet). Met compleet nieuwe songs begonnen ze in 1972 te touren, maar hun funky materiaal werd pretentieus en te underground bevonden. Het hield ze gelukkig niet tegen om in 1973 de studio in te duiken en hun muziek op band vast te leggen, uiteraard aangevuld met een volledig orkest.

Het concept werd door Dale Warren verder uitgewerkt tot een uiteenzetting over het leven in de Amerikaanse (zwarte) ghetto's. Van het oorspronkelijke idee over een fusie van klassieke muziek en soulmuziek blijft nog maar weinig over. In de plaats krijgen we obscure deep funk in dreigend opgebouwde composities, aangevuld met treurige orgeltjes en dansende blazers, maar ook net zo goed zwevende violen of een hobo. Wat we nu juist In The Ghetto kunnen verwachten (als Belgen en Nederlanders hebben we daar geen idee van; ik vraag me zelfs af of de huidige generatie Amerikanen het nog echt kennen) wordt duidelijk in Synopsis One, gevolgd door huilende smeekbeden van de 3 zangeressen aan God himself. Door merg en been gaat het, net als het schreeuwen van Poverty's Paradise. De mannelijke zanger behoudt zijn cool, de situatie bezingende, terwijl de vrouw in dit nummer het hoorbaar niet meer ziet zitten. Tijd om de zorgen af te funken dus in Brown-Baggin', een term die verwijst naar het meebrengen van je eigen spul (eten, drinken, ...), al dan niet in 'brown bags', in plaats van ter plaatste alles duurder te moeten kopen. Hier kan de ritmesectie zich nog eens van zijn beste kant laten zien, waar gezien de eerdere composities minder gelegenheid voor was.
Synopsis Two begint met Mothers' Day ook weer heel sterk, met subtiel toetsengepingel, een stevige zanglijn en heerlijke blazers. Deze lijn wordt instrumentaal verder gezet op Foodstamps, waar volledig op los wordt getoeterd. Wat volgt is de breakbeat van de titeltrack Ghetto: Misfortune's Wealth. Gedaan met jammeren, hier maakt de zangeres zich gewoon boos, kotsbeu te moeten overleven in zulke erbarmelijke omstandigheden. Een gemeen trompetje zet dit alles nog eens extra in de verf. Nog meer breaks zijn te vinden in de theme-song, tevens slotnummer van deze belevenis. De ultieme fusionplaat tussen klassiek en soul is dit uiteindelijk niet geworden. Misschien gelukkig maar, want niet overal op dit album is er plaats voor strijkers en dat heeft Warren goed begrepen. Hij heeft ervoor gezorgd dat dit toch wel beladen concept nooit beladen klinkt.

Bijna alle songs gaan vlotjes over de 6 minuten, maar Warren weigerde iets in te korten om het op de radio te kunnen spelen. Daardoor kon Stax de LP niet naar behoren promoten. Warren had een ander publiek voor ogen. Een dat toen nog niet bestond blijkbaar, want het album werd een commerciële flop en een financiële ramp voor zowel Stax (dat in 1975 failliet ging) als de composer zelf. De band viel uiteen, slechts drie leden bleven Warren trouw: de percussionist, een saxofonist en zijn zwangere liefje Princess Hearn.

Klik hier voor Synopsis Two

5,0
De nieuwe plaat van 24-carat black zorgde ervoor dat ik dit album ook wilde luisteren. En ook dit album is echt ongelooflijk goed en krijgt meteen de volle mep. Bij sommige albums hoor je al na een paar minuten dat het speciaal is. Je blijft geboeid luisteren. En je hoopt elke keer dat het volgende nummer nog beter is. Of in ieder geval niet slechter. En ik kan je vertellen. Dit album blijft op ongekende hoogte, constant. De ontdekking van dit soort albums maakt een dag als deze, grauw en grijs, weer fantastisch.

4,0
Wat een fantastische plaat, ongelooflijk! Dit is top 10 materiaal. SCHITTEREND!

avatar van kemm
5,0
Top 10... wat houdt je tegen?

avatar van Japsuh
5,0
Ondertussen staat deze ook in mijn top-10. Echt een geweldige plaat dit, deze had ik al veel eerder willen ontdekken!

avatar van Kos
4,5
Kos
Verdorie, lastig te vinden dit.

avatar van Japsuh
5,0
Hoezo? Gewoon te bestellen bij bol.com, amazon.co.uk of zoals ik bij CDWow.nl. Wel kopen overigens!

avatar van west
4,5
Geniaal!

avatar van Jessensei
5,0
kemm schreef:
Warren had een ander publiek voor ogen. Een dat toen nog niet bestond blijkbaar, want het album werd een commerciële flop en een financiële ramp voor zowel Stax (dat in 1975 failliet ging) als de composer zelf. De band viel uiteen, slechts drie leden bleven Warren trouw: de percussionist, een saxofonist en zijn zwangere liefje Princess Hearn.


Serieus? Een commerciële flop? Ergens is het geruststellend dat "het publiek" vroeger ook al dom was. De 'vroeger-was-het-beterthese' ontkracht.

avatar van GrafGantz
3,5
The Pitch - pitchfork.com

Treurig maar fascinerend verhaal.

avatar van Osiris Apis
3,5
GrafGantz. Bedankt voor het delen van het artikel! Een treurig verhaal ja, dat helaas vaker voorkomt.
Dit album ooit beluisterd. Toch nog maar een keer aandachtiger beluisteren.

avatar van Verbston
4,5
GrafGantz schreef:
The Pitch - pitchfork.com

Treurig maar fascinerend verhaal.


Zo krijgt de albumtitel Gone: The Promises of Yesterday van het "tweede album" een enigszins navrant maar ironische lading!

avatar van Kos
4,5
Kos
Mothers Day

avatar van Kos
4,5
Kos
Kos schreef:
Mothers Day


Sterker nog. Wat een fan-tas-tische track.

5,0
Eens in de zoveel tijd bekijk ik wat toplijsten per jaar om voor mij onontgonnen terrein te ontdekken. Zo kwam ik gisteren bij deze plaat uit...en wat een stroom aan energie er door mijn lijf begon te vloeien vanaf de eerste noot. Werkelijk schitterende plaat die zomaar eens een toekomstige top-10-notering kan worden...Briljant!

Gast
geplaatst: vandaag om 14:09 uur

geplaatst: vandaag om 14:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.