Nico - The Marble Index (1968)

En hier staat nog niets bij vermeld???!!!!
Is voor mij persoonlijk haar beste werk, mede door de ongelooflijke arrangementen van John Cale, die de nummers steeds spannend weet te houden, zelfs door op Nibelungen het geluid van alle instrumenten weg te mixen waardoor enkel en alleen Nico's stem overblijft (de koude rillingen lopen dan over mijn rug!). Andere beklemmende songs zijn Evening Of Light (wat een geluidsherrie op het eind!) en Frozen Warnings.

Dit is inderdaad een heel fraai album, haar eerste meesterwerk. Desertshore vind ik zelf haar beste, daar zijn de desolate, gotische soudscapes nog een stuk intenser. Maar ook dit is een setje voortreffelijke songs. John Cale is van onschatbare waarde, maar Nico's composities en zang zijn toch de hoofdverantwoordelijke voor dit prachtige album.

Jullie maken me nieuwsgierig! Ga ik zeker checken.

Ik vind Desertshore ook iets beter dan The Marble Index. Neemt niet weg dat deze bij mij nog wegkomt met 4 sterren. Briljant!

Ik vind het een bizar album, de arrangementen zijn bijna als The Velvet Underground zonder elektrische gitaar. Het donkere, Duitse accent in de stem van Nico creeert een hele intense sfeer, waarin je als het ware wordt meegezogen. Evening Of Night is mijn insziens het mooiste nummer, door de geluidseffecten op de achtergrond, en de gigantisch valse viool op het laatste.

4*

Wat een heerlijk dromerig album is dit! Sommige bronnen noemen het gothic, maar daar ben ik zelf niet helemaal over uit. Als je wilt, is het wel begrafenismuziek. Niet vrolijk, in ieder geval, maardat geeft niet! Ik vind 't prachtig. Ik word vooral gegrepen door Frozen Warnings; mijn moeder maakt kunst, en toen ze me een tijd terug trots één van haar laatste creaties liet zien, moest ik meteen aan die song denken. Ik heb dan ook de totel The Frozen Borderline voorgesteld.

Vijf punten. Héél bijzonder!

The Marble Index valt werkelijk nergens mee te vergelijken, het is een uniek album. Huiveringwekkend, uneasy listening, maar bloed- en bloedmooi! het allermooiste nummer: Frozen Warnings
De opvolger Desertshore is een stuk toegankelijker, en samen met dit album haar artistieke hoogtepunt.

5 Sterren!

Dit album pas nog eens in z'n geheel geluisterd. Wat een mooi, tijdloos album!

En nog steeds vind ik Desertshore een tikkeltje beter, maar deze mag er zeker ook zijn.

Haar grootste meesterwerk, prachtig koud, dood en inderdaad huiveringwekkend.
De composities van John Cale zijn geniaal, Nico's stem is kouder dan ooit.
Ik kan persoonlijk verdwaald raken in dit album!

Beste tracks; No one is there, ari's song, lawns of dawn, evening of light en de Prelude.


5 sterren

Artistiek album. Desolaat werd er genoemd en daar wil ik me wel bij aansluiten. De genre aanduiding Rock snap ik niet helemaal. Ik vind het meer Folk met een Avantgardistische inslag. Frozen warnings vind ik ook het fraaiste nummer. Het smaakt naar meer, hopelijk kom ik het album Desertshore een keer tegen voor een schappelijke prijs.

Ze zijn nu samen geremasterd heruitgebracht op The frozen borderline: 1968-1970. Erg fijne verzamelaar en voor slechts €10,99 te koop op internet (zie het linkje in de laatste post daar).

Desertshore kom ik geregeld voor 8 euro tegen. Maar wat Teun zegt kan natuurlijk ook.

Voor de liefhebbers, dit wat Elliott Smith's favoriete album. Maar eens opgraven.

Na haar deelname aan de magnifieke debuutplaat van de Velvet Underground was ik wel benieuwd geraakt naar het solowerk van deze mysterieuze dame. Ik moet zeggen dat het heel erg apart klink, de sfeer is bij vlagen heel engmakend, apart en desolaat en lijkt op niets wat ik ooit eerder heb gehoord, hier en daar lijkt het allemaal wat op elkaar maar op veel momenten valt het toch echt bijzonder uniek te noemen. Favoriete (tot nu toe) Frozen Warnings, Evening of Light en Ari's Song. Toch maar eens wat meer luisterbeurten gunnen, tot die tijd houd ik het op een dikke-

3,5 sterren

Gitzwarte dekens vallen neer. Dit smaakt naar meer..

Donkere vage soundscapes met galmende stem.

Geweldig.

Dit blijf ik een erg moeilijk te beluisteren album vinden. Als ik hiernaar luister voelt het een beetje alsof ik verdwaald ben in een woestijn. Zeer deprimerend. Het heeft me dan ook jaren gekost om het geheel te waarderen. En toch vind ik vrijwel elk nummer briljant (met name 'Frozen Warnings').

... maar "Desertshore" is haar echte meesterwerk!

Ik heb Nico ooit een keer gezien in de Tagrijn In Hilversum. Met zo'n traporgeltje. Kweet nog goed dat ik niet wist wat ik hier nou weer van moest denken. Maar intrigerend was het wel en dus de volgende dag naar White Noise (die was er toen nog in de Leeuwenstraat, dit ff voor de Hilversummers onder ons) en the Marble Index aangeschaft. Wel even wat anders dan het reguliere New Wave en punkgeluid dat normaliter uit de speakers kwam maar mevrouw heeft me altijd weten te intrigeren. Net zoals mevrouw Faithfull...maar dat is weer een ander verhaal

Veelzeggend (voor Elliott Smith) dat dit Elliott Smith favoriete album was, dit is een heel donkere plaat, ben m nu aan het luisteren op vinyl maar valt me zwaar. Nu heb ik vrij veel "donkere platen" die ik koester bv the God Machine's 2e, de twee van Joy Division, een aantal van Nadja maar dit mede natuulijk door haar emotieloze stem, wat niet betekent dat ze zonder emoties zing!, kan ik nu niet diggen. Ga het nog een x proberen, misschien is het een groeiplaat.

Mooi album.

Dit klinkt vele malen eigener dan 'Chelsea Girls' dat, ondanks het ontbreken van drums e.d., erg als een Velvet Underground album klinkt (alle Velvets doen dan ook mee).
Dit album is een stuk vrijer en ook een stuk grilliger dan 'Chelsea Girls'.

John Cale is inderdaad van groot belang op deze plaat en zijn viola is in sommige nummers ook van groot belang.

Toch vind ik deze nog een pak minder dan de opvolger, 'Desertshore', wat zo'n kil en naar album is dat het bijna niet anders kan zijn dan een meesterwerk.

Flower Power ten onder, de bloemen kleuren heroïne bruin!

Verstikkend goed!

De ijzige koningin van de desolatie

Ik heb bij dit album af en toe wel mijn twijfels bij de composities van Nico, maar dan staat John Cale klaar om de boel te transformeren tot vervreemdende, inktzwarte klanken van waanzin.

Ik meen op dit album de invloed van Jim Morrison op Nico te bespeuren. Af en toe klinkt The Marble Index alsof The Doors gevangen zitten in een vreselijke bad trip. 'Lawns of Dawn' zou dan ook gaan over een peyote trip van Nico en Morrison. Bij beiden vang je ook wel een vleugje Bertold Brecht/Kurt Weill op.

Dit kan best wel een ongemakkelijke luisterervaring zijn, maar intens is het in ieder geval wel. Zeker geen plaat om in gezelschap te draaien, tenzij je voortaan te boek wilt staan als de creapy sektarisch persoon.

Voor de liefhebbers (of voor zij die nog overtuigd moeten/kunnen worden) dit artikel van Uncut: Nico and The Marble Index: "She hated the idea of being beautiful" - Uncut - uncut.co.uk. Los van of men fan is van deze plaat moet men het wel eens zijn met de opmerking van John Cale dat deze plaat 'unprecedented' was. Misschien hebben de Velvets zelf wel een klein voorzetje gegeven als het gaat om donkere toonzetting maar Nico heeft er met The Marble Index er echter nog een schepje bovenop gedaan als het gaat om wanhoop en desolaatheid. Voor mij persoonlijk een plaat die het beste tot zijn recht komt op een koptelefoon in een donkere omgeving en inderdaad niet in gezelschap.

Tevens durf ik te zeggen dat zij als één van de eerste vrouwen in de popmuziek een originele stijl heeft tentoongespreid. Waar voorheen (noodgedwongen) vrouwelijke popartiesten zich moesten conformeren aan hun mannelijke evenknieën kiest Nico (oké met behulp van John Cale en Elektra baas Jac Holzman) ervoor om van het geijkte folky sing- and songwriterpad af te stappen en zich ergens in het midden van folk en avant garde te nestelen. Haar invloed op latere mannelijke en vrouwelijke muzikale vrijdenkers moet behoorlijk zijn geweest, zowel wat betreft imago (zie alleen al de hoes die zijn tijd ver vooruit was) als qua muziekstijl.

Mooi achtergrondverhaal over de totstandkoming van dit album een paar dagen terug op de site van Uncut:

Nico and The Marble Index: "She hated the idea of being beautiful" - Uncut - uncut.co.uk

Haha, spuit elf.

Schitterende plaat van Nico, waarop de temperaturen net onder het 0 punt gaan. In mijn hoofd zie ik een bevroren stad, een blauwige gloed, dampen. De combinatie van het vioolspel van Cale en de stem van Nico werkt bevreemdend. In 67 had deze plaat echt niet uit kunnen komen, dat is wat je krijgt na de summer of love. Kilte, drugs, kou, dood. Niet het donkerste werk van Nico, met Desertshore zal zij haar meesterwerk afleveren, zo in en in zwart. Pure depressie, maar zo mooi.