The Meters - Rejuvenation (1974)

Strakker dan dit album krijg je het niet.

Hé er wordt meer gezongen op dit album, dan vorige albums.

T'is ook op een totaal andere manier in elkaar gezet he. Hiervoor was het pure instrumentale funk van 2-3 minuten per liedje.
Hier neigt alles veel meer naar mainstream: op plaatsen minder funk en daarvoor in de plaats meer soul en ook wat rock-invloeden. Duidelijk met het oog op commercie, de sell-outs! Maar ondanks dat is het natuurlijk wel een heeeel erg lekker album. It ain't no use bijvoorbeeld, sjongejonge wat een geweldige track!

Daar moet ik nog kennis mee maken. Ben er erg benieuwd naar, want met de muziek zit het helemaal snor van deze band.

Rejuvenation is mijn kennismaking met The Meters. Als ik internet zo doorlees moet dit inmiddels een legendarische band zijn. En ik begin nu te begrijpen waarom. Wat een heerlijke funk, wat een soul, wat een drive! Dit pakt je gelijk als je ook maar enigzins een beetje gevoel voor deze muziek hebt. Hey Pocky A-Way swingt zo waanzinnig lekker, echt onvoorstelbaar. Mocht men eens een dipje hebben, dan is dit album zeer aan te raden

4,5*

Vette plaat, geluisterd op aanraden van Reijersen. Met als uitschieter het lekker lange, uberfunkende It Ain't No Use.
Live lijkt me dit nog mooier trouwens.

Ik zet in op 3,5*

Inderdaad vrij toegankelijke funk/soul. Ik ben sowieso niet zo heel erg van de funk, tenzij het echt schuurt en hoekt zeg maar. En hoewel soul vaak wat braver is dan funk vind ik juist het brave aan dit album een beetje tegenvallen. Desalniettemin herken ik kwaliteit als ik het hoor dus voorlopig 3,5*, al was het alleen al voor Wat'cha Say

Dit album heeft dus meerdere malen in mijn top10 gestaan. Waarom? Het funkt en grooved aan alle kanten met als absoluut hoogtepunt het fantastische 'It Ain't No Use' Dat is simpelweg een funk-orgie van bijna 12 minuten, fantastisch!
Wat het album vooral sterk maakt is het kwalitatief hoge geheel. Deliciously funky!

Ik vind dit een heel prettig album. Goeie funk, met zeker voor die tijd een moderne sound, die al een heel stuk van de traditionele soul en 60's funk af staat, en eerder met eind 70s funk associeert. Jammer is dat er niet zo'n nummer is dat er echt bovenuit springt voor mij (hoewel het lange Ain't no use wel opvalt natuurlijk, is het voor mij niet de 'wow'-ervaring die ik op grond van de beschrijvingen wel een beetje verwachtte) maar over het geheel heeft dit wel kwaliteit.
Ik denk dat dit nog wel eens gekocht gaat worden.

Ik heb niet de tijd gekregen om alle nummers te beluisteren, maar wat ik tot nu toe heb beluisterd is mooi. Lekker funky! Jiggy! of hoe dat ook heten mag.

Ik zal binnenkort de rest van 't album beluisteren. Dan zal ik m'n stem uitbrengen.

Weer eens iets heel anders in het Soul-album van de week
(van 3 weken geleden.. sorry)
Over het algemeen vind ik het een leuke plaat,
maar alleen It Ain’t No Use (ik ben duidelijk niet de enige)
en ook What’cha Say stijgen er voor mij boven uit..

Dat klopt, en ik vind het doodzonde. Deze gasten moeten het absoluut van het muzikale gedeelte hebben. Overigens vind ik wel vaker dat pure funk niet teveel met vocalen gemengd moet gaan.

Mee eens.

Funkee!! Lekkere muziek van de (bleek later) sample-goudbron genaamd The Meters. Pure funk kan heel goed met (veel) vocalen gepaard gaan. Funkadelic combineert dit ook altijd prima.

Dit is echt een heel goed album. Jungle Man springt er voor mij het meest uit. Heb dat nummer trouwens vorig jaar bij gitaarles geleerd.

Dit album is 4* waard alleen al omdat het geniale "It Ain't No Use" hierop te vinden is. "People Say" en "Loving You Is On My Mind" zijn de andere twee uitschieters voor mij. Maar er zijn geen zwakke nummers hierop te bespeuren. Over het geheel genomen gewoon erg goede en strakke funk(rock).

Jij had dat soort dingen door hé, 7 jaar geleden al. Heerlijke jam inderdaad, een slam jam dunk.

Ben je in een bootje op een lange reis, denk je een nieuw eiland ontdekt te hebben, zie je ineens een boom staan met daarin ingekerfd JM WAS HERE.