menu

Buckethead - Bermuda Triangle (2002)

mijn stem
2,75 (4)
4 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Avant-Garde
Label: Catalyst

  1. Intro (0:35)
  2. Davy Jones Locker (0:57)
  3. Flight 19 (1:48)
  4. Mausoleum Door (3:29)
  5. Sea of Expanding Shapes (4:24)
  6. The Triangle Part I (1:16)
  7. Bionic Fog (2:02)
  8. Forbidden Zone (2:16)
  9. Telegraph Land of the Crispies (1:53)
  10. Pullin the Heavy (2:56)
  11. Phantom Lights (2:38)
  12. Jabbar on Alcatrazz Avenue (3:18)
  13. Beestro Fowler (3:01)
  14. Splintered Triplet (2:37)
  15. Whatevas (2:15)
  16. Sucked Under (4:22)
  17. Isle of Dead (3:15)
  18. Triangle Part II (3:20)
  19. 911 (3:18)
totale tijdsduur: 49:40
zoeken in:
avatar van Marcmtp
3,0
Voor het visuele artikel:
Mooiboy Music - Buckethead Deel 1 - Monsters and Robots (1999), Colma (1998) & Bermuda Triangle (2002)

Na wat aandacht aan nieuwe relatief grotere releases te hebben besteed leek het me wel leuk om nu een wat minder bekende artiest onder de aandacht te brengen. Brian Patrick Carroll, beter bekend als Buckethead, is een bijzondere verschijning onder de gitaarvirtuozen. Hij draagt letterlijk een KFC bucket op zijn hoofd en heeft zijn gezicht altijd bedekt met een masker. Volgens de legende zou Buckethead zijn opgegroeid in een kippenhok en zou hij om zijn verwondingen te verbergen een masker op hebben. Het draagt allemaal bij aan het mysterieuze sfeertje dat om zijn persoon heen hangt. Buckethead wordt zo goed als nooit zonder masker gezien, geeft zelfden interviews en toert uitsluitend in de VS. Zelf heb ik zijn muziek vooral leren kennen via een vriend die al een tijdje fan is en hij heeft me hierin aangestoken.

Buckethead heeft met de nodige artiesten samengewerkt zoals Les Claypool & Brain (Primus), Serj Tankian (System of a Down) maar het meest bekend is misschien wel zijn (korte) deelname aan Guns N’ Roses. Daarnaast heeft hij solo maar liefst 309 (!) studioalbums uitgebracht in verschillende genres, metal, funk, hiphop, blues, avant-garde en alles wat daar tussenin zit. Het grootste deel hiervan bestaat uit ‘Pikes’, relatief korte albums die hij in eigen beheer uitbrengt. In dit artikel komen drie oudere albums op grotere labels aan bod, elke laat weer een andere kant van Buckethead horen.

Bermuda Triangle
Waar ‘Monsters and Robots’ al een bizarre inkijk gaf in de wereld van Buckethead gaat ‘Bermuda Triangle’ nog een stapje verder. Een instrumentaal conceptalbum over de rampen en verdachte verdwijningen binnen de bermuda driehoek, ga er maar aanstaan. Ook is het meer een hiphop/avant-garde achtige plaat in tegenstelling tot het meer rockende ‘Monsters and Robots’. Er is dus meer ruimte voor beats en elektronische muziek waardoor de gitaar voornamelijk ondersteunende partijen speelt en kan soleren. Op ‘Bermuda Triangle’ krijgt Buckethead hulp van producer en DJ Extrakd met wie hij samen de nummers schreef en de meeste muziek speelt.

Wat meteen opvalt is dat ‘Bermuda Triangle’ behoorlijk fragmentarisch is. Maar liefst 18 tracks (intro niet meegerekend) die gemiddeld rond de 2 minuten klokken. De meeste nummers zijn niet op zichzelf staand en zijn meer een soort soundscapes om bepaalde sferen te creëren. Daardoor werkt album eigenlijk het beste als je hem in zijn geheel luistert en je moet er ook wel een beetje voor in de stemming zijn. Bij mij heeft ie wel wat luisterbeurten nodig gehad om een beetje te landen en ik kan er niet te veel naar luisteren, maar op zijn tijd is het wel een leuke muzikale reis die je maakt.

Het ‘Intro’ en ‘Davy Jones Locker’ zetten direct de toon, je weet meteen dat dit toch niet de ideale achtergrondmuziek is voor als je familie op bezoek komt. Echt gerockt wordt er eigenlijk alleen op ‘Flight 19’ waar ook Brain (Primus) op mee drumt. Lekkere riffs, maar het heeft verder weinig om lijf mede door de korte speelduur. ‘Mausoleum Door’ is wat dat betreft wat representatiever voor de muziek op het album. Een dikke hiphopachtige track met halverwege een toffe break.

‘Sea of Expanding Shapes’ is een van de weinige echt volwaardige nummers. Een mooi rustig nummer met akoestische gitaar dat qua stijl op ‘Colma’ had kunnen staan maar dan met een lichte hiphop touch. Zonder twijfel een van de favoriete nummers van het album. ‘The Triangle (Part 1): Extrakd’ daarentegen is complete gitaar noise en niet door te komen. Gelukkig duurt ie maar een minuutje. De volgende drie tracks (‘Bionic Fog’, ‘Forbidden Zone’ & ‘Telegraph Land of the Crispies’ zijn wat meer duistere hiphop tracks en bouwen qua sfeer op elkaar door. Als nummers niet heel sterk maar de sfeer is wel tof.

Vervolgens komen er drie electronic nummers (‘Pullin’ the Heavy’, ‘Jabbar on Alcatrazz Avenue’ & ‘BEESTRO Fowler’) waarover eigenlijk hetzelfde gezegd kan worden als over de hiphoptracks. Het draait voornamelijk om de sfeer. ‘Phantom Lights’ vormt hierop een uitzondering, dit nummer is een lekkere funky jam met meer ruimte voor bas- en gitaar. Wat mij betreft een van de betere fragmentarische nummers. Met ‘Splintered Triplet’ en ‘Whatevas’ krijgen we weer twee hiphopachtige nummers voorgeschoteld. Deze zijn een stuk geslaagder doordat in de eerst genoemde track gitaar en beats perfect met elkaar samen gaan en de tweede track een lekkere beat en mooie akkoordwisselingen heeft.

Aan het einde van het album zijn vier meer spooky tracks. ‘Sucked Under’ is eigenlijk meer een geluidscollage dan een echt nummer, een beetje avant-garde achtig en vrij experimenteel. Wat een intense sfeer! ‘Isle of Dead’ brengt duistere beats en onheilspellende gitaarpartijen samen. En dat werkt eigenlijk best wel goed, dit is toch wel een van de leukere nummers. ‘The Triangle (Part II)’ is puur gitaar en wat minder pakkend als track. Het album sluit af met het kalme luchtig lijkende ‘911’, terwijl dit nummer vlak na de aanslagen van 11 september 2001 is opgenomen. Eigenlijk als een soort anthem voor de wereld die in de brand staat, als Buckethead nog één keer zou kunnen shredden was dit zijn laatste wapenfeit. Dat zet het nummer toch een beetje in een ander daglicht.

Is het een geslaagde plaat? Ik vind voor een deel van wel. Het is een interessant thema en een bijzondere uitdaging om een conceptalbum zonder teksten te maken. Het gaat in dit geval duidelijk om het totaal plaatje en minder om individuele tracks waardoor ik niet snel een los nummer op zal zetten. Niet alles op ‘Bermuda Triangle’ is even goed, maar toch, toch blijft het een boeiende trip als je er voor in de stemming bent.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:06 uur

geplaatst: vandaag om 15:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.