Camel - Never Let Go (1993)

Twintigjarig jubileumconcert van het herenigde Camel. Bijna alle albums komen aan bod, met een integrale versie van Dust & Dreams!

Zalig live-plaatje van Camel. De eerste cd bevat een setlist vol met hoogtepuntjes uit de periode 1973-1981 (alleen Moonmadness had wat mij betreft beter vertegenwoordigd mogen zijn). De tweede cd is het complete Dust and Dreams, gevolgd door Sasquatch en Lady Fantasy. Ook dit klinkt weer uitstekend. Erg geschikt als een kennismakingsalbum met Camel. 4,5*

P.S. Allemaal opgenomen in ons eigen vertrouwde Enschede, was ik maar 10 jaar eerder geboren

Dit is, met uitzondering van Lady Fantasy, een fantastisch live-album. Met name cd 1 is een schitterende bloemlezing uit het Camel repertoire waarbij toetsenist Mickey Simmonds als een eenmans-orkest opereert en alles fabelachtig inkleurt. Deze uitvoering van Ice is heel lang voor mij de ultieme uitvoering geweest totdat ik Andy Latimer het hoorde spelen tijdens de Rajaz toer in Paradiso Amsterdam. Gedurende de hele reeks optredens in Nederland ging zijn stem per avond achteruit dankzij een fikse verkoudheid en die avond brak zijn stem en dat frustreerde hem zodanig dat hij al die energie in zijn gitaar gooide en mij in een broeierig heet Paradiso gigantische golven koude rillingen bezorgde.

Oh ja, en hoe zit het met Lady Fantasy? Tja, Mickey Simmonds is een fantastisch toetsenist maar hij heeft absoluut geen kaas gegeten van het kiezen van een goed orgelgeluid. En laat dat nou net essentieel zijn voor een goede uitvoering van Lady Fantasy. Jammer genoeg klinkt dit nu meer als een Casio Fantasy

Echoes is dat dezelfde als die van Pink Floyd , alleen ingekort?

Neen, dat is een track van het album Breathless die niks met het PF-nummer van doen heeft.

Thanks , dat is duidelijk.

Van alle reguliere livealbums van Camel is deze favoriet.
De groep rond Andy Latimer is zoals vanouds weer in een 4mans-formatie te bewonderen en kan wat mij betreft de boeken in als 1 der favorieten lineups.(Latimer, Collin Bass,Paul Burgess, Micky Simmons)
In Enschede opgenomen ten tijde van Dust & Dreams die niet onverwacht in zijn geheel wordt gespeeld.
Ik kan het me overigens nog goed voor de geest halen want ik zag dit gebeuren in Paradiso (zelfde tour)
De 1e set is een boeklezing uit het beste werk van Camel.
Veel 70's spul en wat stukken van hun allom gerespecteerde album Nude.
Een hoogtepunt met kippevelgehalte is het instrumentale Ice.
Een prachtig dragend stuk muziek met formidabel gitaarwerk.
Het 2e gedeelte is Dust & Dreams dus. Een concept van formaat met prachtige fragmentarische stukken muziek. Simmons escaleert hier als een toetsenist met veel talent.
De toegiften zijn een feest op zich. Sasquatch en de livefavoriet Lady Fantasy, met lekker lyrisch toetsenspel van Simmons.
Zelden zo'n gepassioneerde symfoband ''live'' gehoord.

Hello, good evening, deze is voor jou.

Camel heeft zich zelfs nooit aan een cover gewaagd.
Alleen Gods of Light is een bewerking van een Bardens solonummer.

De eerste in een lange reeks live-albums van Camel-Productions...
Deze is redelijk recent, eigenlijk, andere zullen de periode 1972 t/m 1982 bestrijken...

De set begint gelijk krachtig met een alternatieve versie van Never Let Go en een keihard rockende Earthrise.... Daarmee is de toon wel gezet... Na wat pop-gerichte platen begin jaren 80, laat Camel hier zijn, toch echt een progrock band van formaat te zijn...

Andy Latimer laat zich assisteren door Mickey Simmonds (Fish), Paul Burgess en Colin Bass (weer terug van weggeweest)...

Ik heb uiteindelijk besloten deze liveplaat de volle klap te geven.

De band is strak en lekker stevig te werk gegaan hier.
Ook is de songkeuze buitengewoon goed gekozen, in chronologische volgorde wordt (bijna) elke plaat aangedaan.

Ik zeg 'bijna' want van Stationairy Traveller staat geen nummer hierop, wel aan het eind komt 'Sasquatch' van Single Factor om de hoek kijken.

Camel heb ik jaren geleden leren kennen door een tip van een collega hier op de site en ondertussen heb ik al een aantal albums kunnen toevoegen aan mijn collectie. Deze heb ik nog niet op vinyl of cd, maar daar moet gauw verandering in komen want ik vind dit geweldig. De redenen hiervoor zijn simpel: songs die live een meerwaarde krijgen, geweldige muzikanten en een prachtige sfeer op een live-album dat volgens Wiki een registratie is van één avond in Enschede op 5 september 1992. Andy Latimer kan heel subtiel spelen en dan weer flitsend uit de hoek komen als gitarist. De beste zanger is hij niet maar hij is dé zanger voor Camel, kun je je iemand anders voorstellen? Komt met stip binnen in mijn all time favoriete live-albums lijst en ik ben een beetje jaloers op de mensen die bij dit optreden aanwezig waren.

Het klopt dat het live soms beter uit de verf komt

Met name Dust & Dreams (op deze liveplaat) en Harbour of Tears (op Coming of Age).

Ik ga zelfs meer zeggen, na nauwelijks de helft van dit album had ik dat gevoel, zo van "dat wordt een flinke lading sterren". Die sterren zijn niet zo belangrijk, dat gevoel wel. Ik heb een enorm zwak voor EP's en de beruchte "double live album". Mijn stelling luidt: "Als ze live hun albums overtreffen, dan spreken we van een topgroep". Never Let Go is een fantastisch album, nochtans progrock een genre waar ik nog niet zo thuis in ben. Datzelfde gevoel heb ik trouwens bij de live-albums van Marillion. Ooit ga ik dat preciezer kunnen uitleggen, het is een album dat mij onmiddellijk bij de kladden greep, een prestatie van hun kant om dat te bewerkstelligen! Gadverdamme, kunnen die kerels spelen!

Perfect LIVE album van deze progband first class. Andy Latimer blijft (nog steeds) de drijvende kracht achter deze wereldband

Camel in de bezetting Andy Latimer (zang, gitaar, fluit, toetsen), Colin Bass (zang, bas), Mickey Simmonds (toetsen) en Paul Burgess (drums).

Er is geen studioplaat in deze bezetting opgenomen, want Dust & Dreams was met Ton Scherpenzeel en Mickey blijft niet lang genoeg bij de band om een studioplaat op te nemen. Moet wel zeggen dat ik de sound van de keyboards/synths die Simmonds heeft niet echt lekker vind. Maar het stoort niet echt heel erg.

Colin en Paul zitten al geruime tijd bij de band, maar door label-problemen kon er tot 1992 geen studioplaat komen. Hun laatste tour was ook rond 1984, maar toch is duidelijk hoe strak iedereen op elkaar is ingespeeld. Vooral Burgess is een technisch begaafde drummer die er stevig de vaart in zet, waardoor de jazzy feel van de tijd van Sinclair/Ward echt verleden tijd is.

Het is wel fijn dat Andy het idee van twee vaste toetsenisten heeft laten varen en het gewoon bij één toetsenist houdt en verder lekker scheurt op de gitaar.

Een erg fijne plaat met op cd1 een best of en op cd 2 Dust & Dreams integraal gespeeld en als bonus Sasquatch en Lady Fantasy.

Ik heb toen de Dust And Dreams tour gezien en het was een geweldig optreden herinner ik mij.
Het viel mij op dat naast Micky Simmons tijdens de integrale set van Dust And Dreams, Latimer en ook Bass soms keys speelden. Weliswaar meer bij de fragmentarische rustige stukken, maar toch.
Burgess is natuurlijk ook bekend van 10CC. Hier laat hij echt van zich horen.
Bij 10CC ( een heel andere band) speelt hij dienstbaar zonder echte fratsen. Bij Camel kon hij meer laten horen wat hij in zijn mars had.
Inderdaad vrij stevig, soms wat gejaagd viel mij op, maar heel precies en inventief.

Ik luister nu naar Stationairy Traveller (het album) en daar houdt onze Paul zich ook behoorlijk in. Hier en daar wat gave ghostnote-shuffles en dikke drumfills, maar merendeel in dienst van de song.

Dan is het drumspel op deze liveplaat wel even wat intenser.

Over het keyboardwerk; sinds Nude speelt Latimer op de platen steeds vaker toetsen. Ik vermoed altijd de sfeerpartijen. Want met solisten als Ton en Mickey heb je wel zwaargewichten in dienst.

Geweldige live plaat. Heb deze tour destijds ook live gezien, ik denk dat het in de Melkweg was maar het kan ook Tivoli geweest zijn.

Fijne setlist (zoals altijd bij Camel) ook vanwege de ijzersterke plaat Dust & Dreams waar deze tour en live opname aanleiding voor was.

En uiteraard groot muzikaal vakmanschap.

Magistaal live concert met Andy Latimer in een schitterende hoofdrol. Wat een gitarist!

Leerde Camel kennen met deze CD. Het werd me in de locale CD zaak aangeraden. Ik heb het eerste nummer Never Let Go beluisterd in de winkel, wat je toen nog deed (en in wat voor versie zeg. Wat een solo aan het einde) en toen wist ik het voor de rest wel voor de rest. Inpakken. Ook al moest ie toen nog via Bertus worden geïmporteerd en kwam op een goede 80,- gulden destijds. Dat was het waard. Een van die cd's die ik echt aan gort heb gedraaid.

Hier aardig wat commentaar op Lady Fantasy. Ik vond het lang een van de betere versies (heerlijk pulling out all plugs einde / climax) al zou ik nu opteren voor de versie op Paris Collection met dat mooie Hammond middenstuk. En D&D komt hier zoveel rauwer en dynamischer uit de verf dat het eigenlijk het studio album overbodig maakt.

Nog even over MS. Andrew schrijft zelf in het boekje 'Thank God Mickey can play with his feet'. Dus ik neem aan dat een virtuoos van wereldformaat nodig was om D&D gedegen uit te voeren. Later zou hij wel meespelen op HOT maar niet meegaan met die tour (wat jammer) maar zoals bekend blijft MS nooit lang plakken.

Of Latimer een goede zanger is. Dat vind ik nu juist wel en zeker voor Camel. Sommige nummers zijn echt prachtig gezongen. Al is Rose Of Sharon waar Colin & Andrew beide zingen ook echt bloedstollend mooi.

Prima live plaat. Maar A Live Record vind ik toch net een tandje beter. Als ik maximaal 1 album van Camel mocht bezitten zou het laatstgenoemde zijn.