dynamo d schreef:
Jammer dat Dan Fogelberg zich zo aanpaste op dit album aan de jaren '80. Zijn albums als Nether Lands, Home Free en The Innocent Age zijn van hoogstaande klasse maar Exiles is middelmatige pop. It Doesn't Matter is nog wel een redelijk goed nummer maar de rest is onder zijn niveau.
Daar kan ik alleen maar een dikke streep onder zetten. Wat was die tweede helft van de jaren '80 toch een verwarrende tijd. Tien jaar na Nether Lands waagt Fogelberg zich aan dit, in alle opzichten aan de tijd aangepaste, teleurstellende album. Het mist alle eigenheid die zijn vroege albums kenmerken. De hoes dekt de lading. Fogelberg is een supermarktproduct geworden.
Titelnummer
Exiles borduurt opzichtig door op "You're a Friend of Mine" van Clarence Clemons en Jackson Browne, inclusief het saxloopje. In
What You're Doing wordt het glibberige soulpad der clichés verder verkend. Dan probeert zijn ruigste Joe Cocker-stem op te zetten, maar o, wat mislukt dat! Heel aardig is de melodie van
Lonely in Love , maar waarom toch dat blik synthviolen? O ja, het was 1987.
Alleen het sobere
Hearts in Decline herinnert even aan wat Fogelberg is en kan.
The Way It Must Be is een countrynummer van het slapste soort;
She Don't Look Back ,
It Doesn't Matter en
Beyond the Edge zijn pogingen tot powerrock. Maar de spierballen komen ook hier uit blik en de songs zijn bedroevend van inhoud.
"You got no guts, you get no glory
There ain't no ruts along the easy ride
Out on the edge it's another story
Some got to take it to the other side"
Tsja ...