Burn the Priest - Burn the Priest (1998)

Dit is een heruitgave van het oorspronkelijke album uit 1998 van de groep Burn The Priest, die kort nadien hun naam veranderde voor het iets subtielere naam Lamb Of God.

Deze cd is een nogal zware brok om te verteren bij de eerste luistersessie: niets ontziende metal hardcore met krijsende death metal vocalen.

Het tempo ligt ontzettend hoog en vergt van de luisteraar een sterk gemoed, geleidelijk begint de melodie van sommige nummers herkenbaar te worden in wat op het eerst zicht gewoon terringherrie lijkt. Bloodletting, Ruiner, Goatfisch, Suffering Batard, Resurrection #9 zijn de hoogtepunten van dit album.

Kortom zeker geen meesterwerk, wel een aangename kennismaking met de eerst worp van deze band (die nu als Lamb Of God ijzersterke cd's maakt). Aardige start deze cd

Klink bijzonder interessant.

[edit] ze hebben de vaart er inderdaad stevig inzitten, maar ik ken wel sneller, check deze maar eens

Keer of wat gehoord nu, en het kwartje valt het is een lekkere plaat met heerlijk tempo verschillen en erg sterke vocalen, het tempo licht voor mijn doen niet abnormaal hoog, en het is ook niet echt een zware brok maar daarintegen wel een ontzette brute plaat, ik kende vroeger iemand die dit onder de noemer 'Echte Manne Metal' had geschoven. 4*

Gevonden in mijn Itunes... Geen idee wat het was... Soort death/black/thrash... Vette drumpartijen, de rest vind ik eigelijk helemaal niet zo leuk...

Met een ontzettend hoog tempo word het debuut van 'Lamb of God' wat hier zich nog voor beweegt als 'Burn The Priest' ingeluid. Misschien dat het een net iets té hoog tempo is of dat ik gewoon niet kan wennen aan dit album aangezien ik na de vierde luister beurt nog steeds met de handen in mijn haren zit, en niet weet wat ik met dit hele album aan moet. Toch weerhoudt het mij er niet van om ook deze mannen in de marathon te gooien, ik ben al een langere tijd fan van deze band voornamelijk de albums die onder de naam 'Lamb Of God' rondzwerven vind ik fantastisch.

Het muzikale mis ik nog een beetje, en vooral bij 'Bloodletting' lijkt het erop alsof er zo veel mogelijk geluid gemaakt moest worden wat na een tijdje best irritant werd. Echter bij het nummer 'Dimera' kwam een beetje de latere 'Lamb of God' opzetten en blijft dit album best wisselvallig met zijn nummers. De één is zo knetter hard dat je oren van je hoofd afgeblazen word, waarna de volgende wat schappelijker maar nog steeds knetter hard in elkaar zit.

'Lamb of God' is de vierde en laatste band die ik nog moest hebben voor de tourende Slayer in November. Samen met 'Anthrax' en 'Obituary' zijn ze de speciale gasten die Slayer mee neemt en 'Lamb of God' is dan ook één van de bands waardoor ik eigenlijk verleid werd te gaan (samen met Anthrax). Van het debuut ben ik geen fan, ga ik ook niet worden maar is leuk om een keer geluisterd te hebben. En dan starten we aardig neutraal.