Lo-fi rockabilly hero!
Dirty Beaches opereert op het kruispunt tussen rockabilly en electronica.
Sterke plaat die weer die weer, zoals de vorige een heel wazige sfeer geeft. Het is een dronken nachtwandeling door één of andere ranzige achterbuurt. Suicide is hier een referentie. De band bedoel ik dan.
De eerste nummers hebben nog die rockabilly feel maar al gauw slaat de sfeer over en krijg je bevreemdende, dreigende lappen muziek. Het is een soundtrack van een film die nog gemaakt moet worden. Iets voor David Lynch misschien?
Het is duidelijk dat Alex Zhang Hungtai op het tweede deel (vanaf track 9) veel meer de experimentele kant opgaat dan bij zijn debuut. Je herkent zijn voorliefde voor bevreemdende elektronica die ene paar decennia terug werd gemaakt (denk Coil, Throbbing Gristle). Hij laat echt echt alle remmen los op dit tweede deel. Verwacht geen songstructuren of beats meer. Maar je krijgt bevreemdende, melancholishce electronica voorgeschoteld.
Smakelijk!