menu

Steve Walsh - Shadowman (2005)

mijn stem
3,89 (9)
9 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Frontiers

  1. Rise (5:16)
  2. Shadowman (6:44)
  3. Davey and the Stone That Rolled Away (5:54)
  4. Keep on Knockin' (5:54)
  5. Pages of Old (4:55)
  6. Hell Is Full of Heroes (6:03)
  7. After (9:58)

    met David Ragsdale

  8. The River (4:13)
  9. Faule Dr. Roane * (8:11)

    met David Ragsdale

  10. Dark Day * (5:36)

    met David Ragsdale

toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 48:57 (1:02:44)
zoeken in:
avatar van divart
Hoge gemiddelde score, maar enig nuttige informatie ho maar!
Wat is dit voor album?

avatar van Kronos
4,0
Artistiekerige heavy rock. Misschien wel progressief te noemen, maar niet echt te vergelijken met Kansas, waar zanger Steve Walsh zijn sporen verdiend heeft. De muziek is niet zo symfonisch en leunt al eens wat tegen metal aan. Walsh stem is eigenlijk niet erg herkenbaar. Minder krachtig en hoog dan in het verleden. Op amazon staan wel wat reviews te lezen.

Ik vind het een sterk album, maar het heeft me nog niet echt weten te grijpen na een vijftal luisterbeurten.

avatar van vigil
4,0
Erg sterk album van deze Kansas zanger. Net zoals de voorganger Glossolalia is het een melodieus hard album. Het is geen typische prog en ook geen typische metal. Dan denk je dus progmetal maar dat is ook zeker niet zo want er zitten geen overbodige tierelantijntjes aan enz. Een "in your face" plaat met zeer fijne nuances

avatar van Kronos
4,0
Een beetje moeilijk te omschrijven. Gewoon maar eens beluisteren dus.

avatar van Kronos
4,0
Kronos schreef:
Ik vind het een sterk album, maar het heeft me nog niet echt weten te grijpen na een vijftal luisterbeurten.

Intussen zijn dat er vijftien geworden en nu is de klik er toch wel. Echt een fantastische plaat.

Ozric Spacefolk
Ik zat vandaag net aan Kansas te denken, en dat het al zolang geleden is, dat er een plaat van hen uitkwam.

Ik besloot maar lukraak te kijken of Steve dan een plaat recentelijk heeft uitgebracht. Deze is dan wel al 8/9 jaar oud, maar ik ben, vooral gezien de score, wel erg benieuwd.

avatar van RonaldjK
4,0
Ruim elf jaar geleden vroeg divart zich af wat voor album dit is. Een mooi uitgangspunt bij het herbeluisteren van dit album dat nu enkele jaren in mijn kast staat.
Wel, waar Kansasbassist Billy Greer het op zijn soloproject Seventh Key in toegankelijker rock zocht dan bij zijn werkgever, richtte zanger Steve Walsh zich juist op een steviger variant. Ook op Shadowman klinkt een vorm van progmetal. Desondanks is de muziek niet rusteloos als de voorganger van vijf jaar eerder, Glossolalia.
Het komt de melodieën ten goede, iets wat ik pas bij het beluisteren van de opvolger besef. Gisteren heb ik daarom mijn waardering van Glossolalia met een halfje verlaagd, omdat de stem van Walsh eenvoudigweg beter gedijt bij toegankelijker werk. Zoals vigil treffend schreef: "Het is geen typische prog en ook geen typische metal. Dan denk je dus progmetal maar dat is ook zeker niet zo want er zitten geen overbodige tierelantijntjes aan."
Kronos noteerde even terecht dat dit album groeit bij vaker draaien. Details komen geleidelijk bovendrijven en bovendien winnen de melodieën aan kracht, meer dan Walsh in 2000 lukte. Vergeet de verhalen dat Walsh zijn stem was verloren: dit is het zoveelste voorbeeld sinds 2000 waarin hij excelleert. Hoorbaar ouder en rijper, nog altijd met dat enorme bereik en dat hese randje voor extra emotie.
Gitaar en bas werden door Joel Kosche gedaan, Walsh speelde toetsen en drummer is Joe Franco. Gastmuzikant is onder meer Michael Romeo voor "giga symphony", waarmee waarschijnlijk de orkestrale toetsenpartijen worden bedoeld die her en der opduiken

Wie sceptisch is wat betreft de stemkwaliteiten van de oudere Walsh (bij het verschijnen van Shadowman inmiddels 54 jaar), moet het rustigste nummer eens proberen: op Pages of Old bezingt Walsh, begeleid door toetsen en een akoestische bluesgitaar een (zijn?) vader: "Dead father, your shadow is long." Het zindert van gevoel en verderop gaat hij op fascinerende wijze de hoogte in.

Zwakke nummers kwam ik niet tegen, ook bij herhaaldelijk draaien blijft dit krachtig. Tot mijn grootste favorieten behoren naast deze progblues de opener Rise waarin thrashmetalachtige delen klinken, het slepende titelnummer met zijn sterke melodie, Hell Is Full of Heroes dat opnieuw een scheut blues bevat maar dan naar metal evolueert met bovendien een bombastische toetsenpartij; het tien minuten durende After begint symfonisch, waarna de gitaar dominant wordt en een afwisselend en een stevig nummer openbloeit. Gastviolist op deze minisymfonie is David Ragsdale, op dat moment ex-Kansas en in 2006 weer terug bij die groep.

In juli 2007 verscheen een download-EP met daarop twee nummers. Het jaar erop kwamen ze op de heruitgave van Shadowman bij Progrock Records / SPV, zodat Faule Dr. Roane en Dark Day bonusnummers werden. Beiden met de bezetting van het album plus Ragsdale op viool. Heerlijk en stevig. Een dikke 8 voor dit album.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:02 uur

geplaatst: vandaag om 23:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.