Ruim elf jaar geleden vroeg
divart zich af wat voor album dit is. Een mooi uitgangspunt bij het herbeluisteren van dit album dat nu enkele jaren in mijn kast staat.
Wel, waar Kansasbassist Billy Greer het op zijn soloproject
Seventh Key in toegankelijker rock zocht dan bij zijn werkgever, richtte zanger Steve Walsh zich juist op een steviger variant. Ook op
Shadowman klinkt een vorm van progmetal. Desondanks is de muziek niet rusteloos als de voorganger van vijf jaar eerder,
Glossolalia.
Het komt de melodieën ten goede, iets wat ik pas bij het beluisteren van de opvolger besef. Gisteren heb ik daarom mijn waardering van
Glossolalia met een halfje verlaagd, omdat de stem van Walsh eenvoudigweg beter gedijt bij toegankelijker werk. Zoals
vigil treffend schreef:
"Het is geen typische prog en ook geen typische metal. Dan denk je dus progmetal maar dat is ook zeker niet zo want er zitten geen overbodige tierelantijntjes aan."
Kronos noteerde even terecht dat dit album groeit bij vaker draaien. Details komen geleidelijk bovendrijven en bovendien winnen de melodieën aan kracht, meer dan Walsh in 2000 lukte. Vergeet de verhalen dat Walsh zijn stem was verloren: dit is het zoveelste voorbeeld sinds 2000 waarin hij excelleert. Hoorbaar ouder en rijper, nog altijd met dat enorme bereik en dat hese randje voor extra emotie.
Gitaar en bas werden door Joel Kosche gedaan, Walsh speelde toetsen en drummer is Joe Franco. Gastmuzikant is onder meer Michael Romeo voor "giga symphony", waarmee waarschijnlijk de orkestrale toetsenpartijen worden bedoeld die her en der opduiken
Wie sceptisch is wat betreft de stemkwaliteiten van de oudere Walsh (bij het verschijnen van
Shadowman inmiddels 54 jaar), moet het rustigste nummer eens proberen: op
Pages of Old bezingt Walsh, begeleid door toetsen en een akoestische bluesgitaar een (zijn?) vader:
"Dead father, your shadow is long." Het zindert van gevoel en verderop gaat hij op fascinerende wijze de hoogte in.
Zwakke nummers kwam ik niet tegen, ook bij herhaaldelijk draaien blijft dit krachtig. Tot mijn grootste favorieten behoren naast deze progblues de opener
Rise waarin thrashmetalachtige delen klinken, het slepende titelnummer met zijn sterke melodie,
Hell Is Full of Heroes dat opnieuw een scheut blues bevat maar dan naar metal evolueert met bovendien een bombastische toetsenpartij; het tien minuten durende
After begint symfonisch, waarna de gitaar dominant wordt en een afwisselend en een stevig nummer openbloeit. Gastviolist op deze minisymfonie is David Ragsdale, op dat moment ex-Kansas en in 2006 weer terug bij die groep.
In juli 2007 verscheen een
download-EP met daarop twee nummers. Het jaar erop kwamen ze op de heruitgave van
Shadowman bij Progrock Records / SPV, zodat
Faule Dr. Roane en
Dark Day bonusnummers werden. Beiden met de bezetting van het album plus Ragsdale op viool. Heerlijk en stevig. Een dikke 8 voor dit album.