Scott Walker - Tilt (1995)

Moeilijke plaat die veel geduld van de luisteraar vergt. Scott blijft een van de beste crooners ter wereld, maar ik prefereer toch zijn eerdere werk. 3*

Ken alleen Farmer in the city, maar wat is dat een prachtplaat! Is de rest ongeveer zo?

Als je dat nummer trekt , dan de rest ook.
Moeilijke maar zeer intrigerende plaat.

Scott Walker komt in mei weer met een nieuw album, ruim 10 jaar na dit toch ook zeer mooie album. Ik ben erg benieuwd.

Legendary singer Scott Walker has completed work on his first album for ten years.

The long-awaited new album will be called 'The Drift' - it's the star's first since 1995's 'Tilt'.

It will be Walker's first album on the 4AD label, and is due in May.

A documentary film about Walker 's music - including the making of 'The Drift' - is currently being made by the New York based director Stephen Kijak.

Titled '30 Century Man', after a track from his 'Scott 3' album, it will also be released in 2006.

Mooi

Erg boeiend album. Vooral de eerste twee nummers en Manhattan zijn bijzonder sterk. Dat zijn dan de wat 'extremere' nummers en blijkbaar is Walker dan op zijn best, want zodra hij zijn avontuurzucht iets tempert lijkt het niveau daar automatisch in mee te gaan (nummers als Face on Breast en Bouncer See Bouncer). Het blijft dan nog steeds best aardig, maar ik denk dat er wel meer in had gezeten.

(mooie tip overigens, vdGriend )

Destijds zeer veel gedraaid met als doel het doorgronden van deze lastige plaat. Na jaren, getriggerd door de hernieuwde belangstelling voor Scott en de aanschaf van zijn 5 cd box, deze weer eens opgelegd. Eindelijk valt dan, lang na de afschaffing van het stuk terzake, het kwartje. Ik vond m al mooi en boeiend maar de promotie naar de categorie prachtplaten is bij deze een feit. Halfje verhoogd.

De man blijft een groot mysterie. Tilt is iets toegankelijker dan z'n nieuwste kunstje, waar ik maar niet doorheen kom. Op deze plaat staan meer conventionelere songstructuren, hoewel conventioneel een woord is dat waarschijnlijk niet in Scott's vocabulaire thuishoort.

Alleszins een zeer mooi hoesje. Ik ben hem nu aant luisteren, maar ik weet ook niet echt wat ervan te vinden. Na The Beatles is dit toch hele andere kost. Ik vind tot nu toe alleen nog maar farmer in the city opvallend.

Bwa, het blijft een zeer moeilijke plaat om door te gronden. Maar binnen een paar dagen zal ik wel al meer weten.

Ik ga beginnen met 3.0*, maar kan nog wel wat bijkomen.

Inderdaad een moeilijke plaat maar wel makkelijker dan The Drift.

Meesterwerk! Pakte me vanaf de eerste draaibeurt. Ik vind de plaat helemaal niet ontoegankelijk, heb zelf iets meer moeite met The Drift. Ben er nog niet uit of dat komt omdat ik die ontoegankelijker vind of juist meer een herhalingsoefening. In ieder geval zit er een duidelijke rode draad in Scott's ontwikkeling: hij abstraheert steeds meer. Vergelijk het met het schilderproces van Mondriaan. Wat dat betreft waardeer ik Scott's latere werk (nóg) meer dan zijn oudere albums: hij treedt inmiddels buiten alle gebaande paden, het is geen pop, geen klassiek, geen jazz... het is volstrekt uniek. Scott heeft een eenzame weg gekozen, en die bevalt me... muzikaal dan

Ik heb het heel lang niet aangedurfd om aan dit album te beginnen.
Scott beschouw ik als een muzikale held maar dat is puur door het kitscherige randje dat zijn beginwerk met zich meedraagt en ik wist van te voren dat dit hier niet geval zou zijn.
Laat ik er kort over zijn: het viel me allemaal wel mee.
Ik was zelfs aangenaam verrast hoe zijn zoetgevooisde stem hier meestal volledig intact blijft maar dat het combineert met spannende muziek die heel stiekem bezit van je weet te nemen. Het overrompelt je niet maar verovert je op heel slinkse wijze en in een tergend traag tempo.
En ondanks dat ik zijn stem hier vind botsen met de muzikale begeleiding denk ik dat dat nu juist de kracht is van dit album.
Walker roert in allerlei potten en pannen en weet er een boeiend mengsel van te brouwen die niet voor iedereen is weggelegd maar die mij zeker weet te verwonderen.
De bijzondere muzikale wereld van Scott Walker opent zich bij deze. De poorten zijn opengezet en je mag binnentreden maar wel met de waarschuwing dat alles flink op z'n kop kan worden gezet.
Alleen tovenaars krijgen dit voor elkaar.

De eerste draaibeurten [ogen dicht en koptelefoon op] bevallen erg goed en er gaan er nog vele volgen. Wat een boeiende muziek maakt die Walker toch. Een buitenbeentje in de popmuziek begrijp ik. De meeste mensen kennen hem waarschijnlijk alleen van de oude klassiekers met de Brothers. Deze TILT moet je echt uitproberen. Na Climate of the Hunter en Scott4 opnieuw een waardevolle toevoeging aan mijn collectie. Niet makkelijk, dat wel.

Dat dit een 5* plaat was werd voor mij al duidelijk tijdens de eerste luisterbeurt. Maar onlangs is dan eindelijk ook echt het kwartje gevallen en nu kan ik hier ook werkelijk met plezier naar luisteren.

Moeilijke plaat, maar zeker de moeite.

Blijf wel benieuwd of het met The Drift uiteindelijk ook zo zal vergaan..

persoonlijk vind ik ' the drift ' iets beter , dat is pas pure waanzin , maar deze is ook zeer te pruimen voor wie enigszins een beetje andere muziek wilt beluisteren !

Farmer in the City in het geheel idd net iets minder dan The Drift...

Wie tilt dit album naar de 50 stemmen?

Ik was ontzettend aangenaam verrast zojuist met deze plaat. Ik heb Scott Walker 1, 2 en 4 eerder gehoord en dat was niet echt aan mij besteed. Goede arrangementen, goede stem, maar een nogal hoog kitsch-gehalte waar ik weinig mee kon. Ik vind zijn stem dan ook veel beter uitpakken tegen deze duistere en intrigerende soundscapes. Dit zou wel eens een persoonlijke favoriet kunnen worden.

Ik heb veel waardering voor de stem en de muziek van Walker. Met dit Tilt kan ik weinig tot niets. De kracht die juist lag in de melancholie van zijn klank en de zang die ook aan een Marc Almond doet denken, is hier zeer miniem aanwezig. De nadruk ligt vooral op het experiment a la David Sylvians Manafon. Het wil maar niet vlotten.

Het is geen gemakkelijk album, maar zeker in vergelijking met The Drift is het zonder al te veel problemen te verteren. In de nummers op Tilt zitten vooral wat duidelijkere structuren en progressies. Walkers stem vind ik hier ook mooier dan op The Drift, hij klinkt minder bevend en theatraal.

Scott neemt het credo 'less is more' soms wel erg letterlijk. Wat meer variatie of bijvoorbeeld harmonische rijkheid had het geheel nog beter kunnen maken. Binnen de minimal music vangen ze dat op door bijvoorbeeld faseverschuivingen of extra lijnen. Iets dergelijks mis ik hier soms een beetje. 'Bouncer See Bouncer...' is wat dat betreft echt te traag en te minimaal (in compositorische zin) om te boeien.

Nu lijkt het alsof ik niet onder de indruk ben, maar dat is eerder omdat ik het lastig vind om onder woorden te brengen wat er wél goed aan Tilt is. Hoe omschrijf je deze muziek in hemelsnaam? Dit ontstijgt, zoals al opgemerkt is, de popmuziek. Afgaande op de onderwerpen van zijn teksten is Walker ook in dat opzicht behoorlijk origineel.

Ik heb het eens geprobeerd met dit album, maar kreeg er een beetje de kriebels van.
Het album was toen net uit en werkte toen in een bekende platenzaak.
Ik ga het toch weer eens proberen. Het is wel heel apart, maar ben wel eens meer omgegaan voor de wat moeilijkere albums uiteindelijk.

Moeilijk album om te doorgronden inderdaad. Beklemmend en minimaal, maar zeker op momenten ook beeldschoon. Farmer in the city en Tilt zijn in ieder geval al van hemelse schoonheid. Deze plaat doet mij in zijn meer verstilde momenten haast denken aan manafon van sylvian en dat is verre van een slechte associatie.

Mijn favoriete zanger.
Of dit nou zijn mooiste plaat is na zijn 1e vier solo platen vind ik moeilijk te beoordelen. Climate of Hunter is mij ook heel dierbaar en recentelijk de magnifieke instrumentale soundtrack Childhood of a leader maar die hou ik hierbuiten want daar zingt hij niet op.
Toen deze uitkwam stond ik paf en nu nog steeds.
Ik lees hierboven iets over kitsch in Scott's oeuvre van zijn 1e vier platen, daar ben ik het absoluut niet mee eens (zijn de Beatles kitsch of is Pet Sounds kitsch??).
Maar goed deze plaat is prachtig, nee natuurlijk niet toegankelijk voor de meesten, maar als je the Swans, God Machine, Neubauten, Earth etc gewend bent is dit goed te behappen.
Bolivia en Patriot zijn zo godsgruwelijk mooi,
OK ik ben bevooroordeeld.
Ik heb alles ook op vinyl, spijkerhard opzetten en je laten meezuigen, al die details.
Fenomenaal!

Hoorde opener “Farmer in the City” voorbij komen in een playlist. Onder de indruk van het nummer en meteen werk gemaakt van dit album. Ken Scott Walker van zijn muziek in The Walker Brothers. Dit is wel een trendbreuk van jewelste Een prachtig album dat wringt en schuurt. Moest zo nu en dan denken aan Benjamin Clementine. De arrangementen, zang en bijzondere wendingen...Benjamin heeft vast eens naar dit album geluisterd (of niet - ook goed) Dit is er wel eentje waar je tijd voor moet nemen. Paar luisterbeurten verder en het kwartje valt echt. Prachtig.

Ik heb The Drift overleefd, dus durf ik mij ook wel aan deze te wagen.
Het klinkt een stuk toegankelijker, maar is zeker niet voor iedereen weg gelegd.
De klassiek klinkende hoge stem van Scott Walker neemt je mij op reis.
Wat in eerste instantie er uit ziet als een sprookjeslandschap blijkt allemaal een stuk minder rooskleurig.
Zeg maar zoals de sprookjes van Andersen, maar dan zonder de romantisering; waardoor de dood centraal blijft staan.
Farmer In The City is de uitnodiging, aan de hand stap je zijn wereld binnen, maar al snel voel je bij The Cockfighter dat je misbruikt bent; als de dreiging al snel invalt, weet je dat er geen weg terug is.
Dood en verderf, Las Vegas met zijn verslavende gokkasten; het lawaai van rinkelend geld, en op het podium staat de crooner Walker die dit alles heeft veroorzaakt.
Wat volgt is een nachtmerrie, bij The Drift kon je nog vluchten, maar Tilt komt nog heftiger over.
De wendingen zijn nog onverwachter, luguber en donker.
Als een vriendelijk ogende hogepriester van het kwaad leidt hij zijn eigen duistere mis, met massieve kerkdeuren die van binnenuit niet te openen zijn.
Zalvende tussenstukken zijn schijnbedrog, een lokroep om je te hypnotiseren.
Opschudding, de wereld van Scott Walker slaat op Tilt, en na een rust van een aantal jaren zal deze nacht beminnende vampier opnieuw toeslaan met als resultaat The Drift.
Misschien nog het meest vergelijkbaar met het donkere werk van Nico, die net als hij in de jaren 60 nog lief klonk, maar waarbij in de loop der jaren een soortgelijke duistere ontwikkeling doormaakt.
Een stuk moeilijker te verteren dan wat ik verwacht had, maar wel een indrukwekkend geheel.

Manhattan:

Een uitgestrekt blauw van overtrekkend firmament niet eerder in deze mate ijzingwekkend.

Je vliegtuig ziek laag.

Ziet de lichten en alles.

Als ik een top vijf mooiste nummers ooit moet maken komt deze er alvast hoe dan ook in.