menu

Doveman - The Acrobat (2005)

mijn stem
3,68 (45)
45 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Folk
Label: Swim Slowly

  1. Honey (5:09)
  2. Chasing Clouds (5:36)
  3. Cities (5:06)
  4. Teacup (5:10)
  5. Boy Angel (8:15)
  6. House (4:38)
  7. Walk On (4:31)
  8. Clouds (6:01)
  9. Drinking (3:37)
  10. Dancing (5:22)
totale tijdsduur: 53:25
zoeken in:
avatar van Jazper
3,5
Mooie rustige plaat waar op de achtergrond genoeg te horen is. Ik vind de stem wel mooi, maar een heel album lang achter elkaar iets teveel.
3,5 * voor nu.

avatar van nevyn
5,0
Onwaarschijnlijk mooi dit. Overweldigende simpelheid. Prachtig, rustig, gevoelig, Doveman kan me op alle vlakken wel overtuigen.

Langzamerhand is deze plaat steeds meer op me gegroeid. Ik weet nog dat ik dit voor het eerst opzette en het zeker heel erg mooi vond, maar niet echt om veel vaker te draaien. Zo'n 3 maand later kreeg ik plotseling een onwijze zin in Doveman, vraag me niet waarom. Toen heb ik het zo'n 3 week lang veeeeel te vaak gedraaid, veel te vaak genoten, elke keer dat prachtige Dancing op het eind. Wegdromend op de fiets in de regen, in de zon, in de kou, met de wind. Wegdromend op m'n werk met oordopjes in. Wegdromend 's avonds voor het slapen gaan en genietend, altijd genietend.

Veel ongebruikelijke instrumenten komen langs, helemaal afgemaakt met die prachtige fluiterstem van meneer Bartlett. Het geheel doet me denken aan voorkabbelende beekjes, ronddartelende blaadjes, wind dat door lang gras heen waait, aan bevroren mistige heidevelden in de vroege ochtend of aan een stille stad in de ochtend, als iedereen nog moet wakker worden na alle drukte.

Depressief, ja, maar toch klinkt er wat hoop onder de nummers door.

"I could die here in your arms, but I'm not sure you're worth the sacrifice."
zingt Bartlett al op het eerste nummer. De onzekerheid straalt er vanaf de pure gevoelens die hier open worden gelegd, zo serieus, zo duidelijk pijnlijk en toch zo mooi.

Op de track House komt de zin voor die ik zo perfect bij het album vind passen:

"Step inside this house, there's room for everyone"

Inderdaad, dit album is in principe geschikt voor iedereen die zich een beetje kan concentreren op de muziek, de tijd wil nemen om het tot zich te laten doordringen. Doveman is geen snel luisterplaatje en toch zo wegdromerig als mogelijk.

Nog zo'n prachtig nummer is Drinking, het donkerste punt in het album, denk ik toch.
"And you don't know what she is thinking,
you just know that it's the end,
and you can tell that she's been drinking,
all alone again..."

Bartletts stem is prachtig subtiel. Je voelt de emotie in zijn stem zo duidelijk, terwijl het toch zo ver weg te horen is.

En dan die onwaarschijnlijk mooie afsluiter Dancing, elke keer opnieuw bezorgt het me kippevel. De hoop die er in doorklinkt, de langzame tonen, een rustige climax misschien én al een tijdje een van m'n favoriete tracks allertijden.

"And as she came to meet me, I can't believe it's true
She smiles so discretely, reminding me of you
It’s autumn and it’s raining, an ordinary day
She wears a silver raincoat, and I’m dressed all in grey

And I can take her dancing, but I don’t like to dance
My life reads like a book now, a Harlequin Romance
The edged hold together, the center falls flat
I can’t blame it on the weather; my heart’s not an Acrobat"


The Acrobat, hetgeen wat het hart van Doveman niet is, en wat er uit hun muziek naar voren komt, zo duidelijk en toch zo subtiel.

"We’re walking arm in arm now, her silver on my grey
I’m noticing her charm now, but I don’t know what to say
She wants to look inside me, she wants to see within
She’s standing there beside me, but I won’t let her in

The autumn leaves are falling, the streets are paved with gold
From time to time I hear you calling, still I do as I am told
And as she came to meet me, I can’t believe it’s true
She smiles so discretely, and I try not to think of you"


Voor de luiaards onder ons een samenvatting:

Thomas Bartlett's eigen woorden:
"You can make people hear the beauty in the simplest thing, if you concentrate on it hard enough."

Verdrinken in muziek van Doveman, Top 10 plek zeker waard

avatar van HiLL
5,0
Mooi berichtje bij een pracht van een plaat!
Drinking is inderdaad voor mij ook het hoogtepunt! Hulde Nevyn!

Eindelijk weer eens een overeenstemming qua muziek! Nu nog je nummer 1 met nummer 10 verwisselen!

handsome_devil
Ohh, wat een meesterlijke muziek is dit toch. Ik moet eigenlijk Engels en wiskunde leren, maar mijn aandacht wil alleen maar naar de melancholische klanken van Doveman toe. Inderdaad muziek om in te verdrinken, en ik wil nog zoveel meer zeggen, dat de liedjes als een droom zijn, en ik wenste dat ik de kwaliteiten had het op een meesterlijke manier hier neer te zetten, maar die kwaliteiten heb ik niet, dus ga ik het ook niet proberen en ga lekker Dancing op repeat zetten.

Gisteren maakte ik er al een 4 van, het wordt nu een 4,5.

avatar van Paap_Floyd
4,5
Goh, mooi plaatje dit
Ik moet nog wennen aan die stem maar verder is het toch wel 4* waard denk ik

avatar van The Scientist
3,0
nog maar weer eens opgezet omdat ik 'With My Left Hand I Raise the Dead' zo goed vind. Deze haalt het er voor mij toch niet bij, dacht eerst dat het lag aan dat ik hem te lang niet gehoord had, maar vind em bij beluistering ook echt minder.

basketballerke
Vroeg me af waar de vergelijking met Sparklehorse zat, maar nu begrijp ik die ineens: de stem!

Betoverende muziek dit verder. Hopelijk kan ik later wat meer hierover kwijt, al heeft nevyn met de eerste drie alinea's eigenlijk al de essentie verteld, maar wie weet..

basketballerke
En met de laatste tonen van Dancing nog zwevende door m'n kamer kan ik weer concluderen dat deze plaat van grootse schoonheid is. Elk nummer staat opzich, maar alle tien tesamen maakt een van de mooiste albums ooit gemaakt. Nu het ook nog eens sneeuwt buiten maakte dit plaatje nog meer los dan het al normaal deed, deze plaat is dus duidelijk gemaakt voor de winter. Gek eigenlijk om dat te zeggen, we zitten meteorologisch gezien alweer gewoon in de lente...

Maar goed, laten we maar eens alle tien langsgaan.
We beginnen met Plainsong-achtig belletjes gerinkel in het eerste nummer, Honey. We horen banjo's, orgels, blazers en een aparte maar erg mooie stem van Josh Bartlett, alles zorgend voor een apart, zweverig, winter-achtig sfeertje.
Chasing Clouds pakt dezelfde formule wat donkerder en killer aan met veel gebruik van echo's, dit nummer klinkt ook een stuk melancholischer dan de eerste, maar is daarom niet minder.
Dan wordt het tempo voor Doveman begrippen iets omhoog gestuwd, en komt er ook een wat jazz-achtige swing om de hoek kijken in Cities. Lekker nummertje, welke daarbij niet uit de toon valt.
Teacup gooit dan wat elektrische gitaren in het geheel met daarachter een mooi orgel-riedeltje, nog altijd zo donker als bedoeld op deze plaat.
Het langste nummer is Boy Angel, en daarbij ook een van de hoogste hoogtepunten. Waar dit album vooral de melancholiek, het 'trieste', teruggetrokken gevoel opzoekt, is dit nummer wat venijniger, spannender ook.
Nog mooier is echter House. De banjo's zijn weer in volle glorie aanwezig en nemen zelfs de hoofdrol op zich. Dit soort nummers vallen in de categorie 'woorden schieten tekort'.
Daar zou je Walk On ook gelijk in kunnen loodsen. Al met al is dit nog een van de meer vreugdevollere nummers, inmiddels hebben ook strijkers zich aan het geheel gevoegd, en die doen wat ze altijd doen, heel erg mooi zijn.
Dan hebben we met de twee volgende nummers nog het donkerste gedeelte van deze plaat te pakken. Clouds is nogal repetetief en voelt aan als een donkere ijsgrot, waar je maar op eigen kracht moet zien te overleven.
Drinking komt met zijn tekst dan nog het hardst aan, maar al het minimalisme en donkere van al dit vervalt. Het nummer wat deze plaat dan afsluit, is een van de mooiste stukjes muziek ooit gemaakt. Dancing heeft het zo'n beetje allemaal. Als je hier nog niet zweeft dan gaat er iets grandioos mis.

Nou, ik wil wel hier een stukje plaatsen, maar deze plaat is niet te onderschatten als je erover moet schrijven. Dit soort muziek moet vooral beleefd worden. Luisteren is dus het enige wat ik kan aanbevelen wat deze plaat betrefd. Een top10 notering zal deze plaat voorlopig nog wel hebben.

avatar van musicfriek
4,0
Heb je de nieuwe Doveman al geprobeerd? Die is nog veeeeel beter dan deze!

basketballerke
Ken ik nog niet. Betwijfel wel of ik die beter ga vinden, the first cut is tenslotte altijd the deepest

handsome_devil
die laatste is wel heeel erg sterk ook hoor. ik vind em zelf alleen iets te lang duren, maar haalt qua songs zeker het niveau van dit album.

kiriyama
Het is al een paar keer gezegd, maar wat zijn Drinking en (vooral) Dancing toch prachtige nummers! Ook de rest is zeer sterk. Voor nu een 4.5je, maar dat zou nog wel eens omhoog kunnen.

avatar van Paap_Floyd
4,5
Paap_Floyd schreef:
Goh, mooi plaatje dit
Ik moet nog wennen aan die stem maar verder is het toch wel 4* waard denk ik
Drie jaar later zeg ik ja! Dancing weer eens gehoord in de alt. 128 ko, en me meteen afgevraagd waarom ik dit plaatje heb laten verstoffen. de stem werkt dit keer beter, en een verhoging is dan ook op z'n plaats.

avatar van Omsk
4,0
basketballerke schreef:
Luisteren is dus het enige wat ik kan aanbevelen wat deze plaat betreft.


Nou, dat is niet tegen Dovemansoren gesproken.

avatar van RensZ
Ik ben dit album vanavond toevallig tegengekomen, maar wat is Dancing een schitterend nummer zeg.

avatar van De Daniël
Mmmm, vind het toch wel érg saai allemaal... Hoor dan een stuk liever Sam Amidon (die gek genoeg een stuk minder aandacht verkrijgt)

avatar van hoi123
3,0
Meteen nadat madmadder mij deze plaat tipte in dit topic eind november, heb ik The Acrobat vrij veel gedraaid. Is ook niet vreemd gok ik, want dit is een echte midwinterplaat (en de afgelopen anderhalve maand was zo'n fopwinter dat die niet echt uitnodigde tot winterse muziek). Doveman richt bijna al zijn chamberpopliedjes in met warme orgels, knisperende banjo's en subtiele koperblazers of strijkers. De zeldzame momenten waarop hij zich hieruit wringt zijn dan ook meteen de interessantste, zoals het jazzy Cities, waarin een wankelende pianosolo bijna twee minuten de aandacht opeist. Ook het daarop volgende Teacup valt in positieve zin op, met zijn slome, bijna triphopachtige beat en pakkende refrein. De andere liedjes zijn lekker stomende muzikale mokken met chocolademelk, maar op dezelfde manier dat je daar ook geen drie liter van weg kan drinken, begint het enigszins eenzijdige geluid van deze plaat na een tijdje ook te vervelen. Wat daarbij niet helpt is de meestal vrij simpele songwriting, de zwakke, wat zijige stem van Bartlett, en het feit dat de liedjes emotioneel vaak redelijk aan de oppervlakte blijven. Grote uitzondering op dit verhaal is afsluiter Dancing, die alle eerder genoemde ingrediënten samenbrengt in een prachtig, troostend liedje waar ik wel degelijk geen genoeg van krijgen. In dit nummer rijgt Doveman een herhalende zanglijn aan elkaar met klaaglijke strijkers, zalvende keyboardtonen en plotselinge akkoordwisselingen die allemaal evenveel kippenvel oproepen. Het laat het geluid horen waar Doveman al de hele plaat voor lijkt te gaan, maar pas hier versta ik 'm echt helemaal. Dat neemt niet weg dat de rest van dit album ook een best aangenaam tripje door de dennebomen is dat zeker 's winters nog wel eens voorbij zal komen.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:10 uur

geplaatst: vandaag om 17:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.