Onwaarschijnlijk mooi dit. Overweldigende simpelheid. Prachtig, rustig, gevoelig, Doveman kan me op alle vlakken wel overtuigen.
Langzamerhand is deze plaat steeds meer op me gegroeid. Ik weet nog dat ik dit voor het eerst opzette en het zeker heel erg mooi vond, maar niet echt om veel vaker te draaien. Zo'n 3 maand later kreeg ik plotseling een onwijze zin in Doveman, vraag me niet waarom. Toen heb ik het zo'n 3 week lang veeeeel te vaak gedraaid, veel te vaak genoten, elke keer dat prachtige Dancing op het eind. Wegdromend op de fiets in de regen, in de zon, in de kou, met de wind. Wegdromend op m'n werk met oordopjes in. Wegdromend 's avonds voor het slapen gaan en genietend, altijd genietend.
Veel ongebruikelijke instrumenten komen langs, helemaal afgemaakt met die prachtige fluiterstem van meneer Bartlett. Het geheel doet me denken aan voorkabbelende beekjes, ronddartelende blaadjes, wind dat door lang gras heen waait, aan bevroren mistige heidevelden in de vroege ochtend of aan een stille stad in de ochtend, als iedereen nog moet wakker worden na alle drukte.
Depressief, ja, maar toch klinkt er wat hoop onder de nummers door.
"I could die here in your arms, but I'm not sure you're worth the sacrifice."
zingt Bartlett al op het eerste nummer. De onzekerheid straalt er vanaf de pure gevoelens die hier open worden gelegd, zo serieus, zo duidelijk pijnlijk en toch zo mooi.
Op de track House komt de zin voor die ik zo perfect bij het album vind passen:
"Step inside this house, there's room for everyone"
Inderdaad, dit album is in principe geschikt voor iedereen die zich een beetje kan concentreren op de muziek, de tijd wil nemen om het tot zich te laten doordringen. Doveman is geen snel luisterplaatje en toch zo wegdromerig als mogelijk.
Nog zo'n prachtig nummer is Drinking, het donkerste punt in het album, denk ik toch.
"And you don't know what she is thinking,
you just know that it's the end,
and you can tell that she's been drinking,
all alone again..."
Bartletts stem is prachtig subtiel. Je voelt de emotie in zijn stem zo duidelijk, terwijl het toch zo ver weg te horen is.
En dan die onwaarschijnlijk mooie afsluiter Dancing, elke keer opnieuw bezorgt het me kippevel. De hoop die er in doorklinkt, de langzame tonen, een rustige climax misschien én al een tijdje een van m'n favoriete tracks allertijden.
"And as she came to meet me, I can't believe it's true
She smiles so discretely, reminding me of you
It’s autumn and it’s raining, an ordinary day
She wears a silver raincoat, and I’m dressed all in grey
And I can take her dancing, but I don’t like to dance
My life reads like a book now, a Harlequin Romance
The edged hold together, the center falls flat
I can’t blame it on the weather; my heart’s not an Acrobat"
The Acrobat, hetgeen wat het hart van Doveman niet is, en wat er uit hun muziek naar voren komt, zo duidelijk en toch zo subtiel.
"We’re walking arm in arm now, her silver on my grey
I’m noticing her charm now, but I don’t know what to say
She wants to look inside me, she wants to see within
She’s standing there beside me, but I won’t let her in
The autumn leaves are falling, the streets are paved with gold
From time to time I hear you calling, still I do as I am told
And as she came to meet me, I can’t believe it’s true
She smiles so discretely, and I try not to think of you"
Voor de luiaards onder ons een samenvatting:
Thomas Bartlett's eigen woorden:
"You can make people hear the beauty in the simplest thing, if you concentrate on it hard enough."
Verdrinken in muziek van Doveman, Top 10 plek zeker waard